یک فعال صنفی در گفت‌وگو با ایلنا:
داروها و خدمات درمانی بی‌کیفیت است/ لزوم ایجاد مراکز درمانی تخصصی برای بازنشستگان تامین اجتماعی
یک فعال صنفی بازنشستگان تامین اجتماعی گفت: با تخصیص منابع مناسب، بهبود زیرساخت‌ها، تسهیل فرآیندها و توجه به نیازهای خاص این قشر، می‌توان مسیر بهبود را هموار کرد و آینده‌ای بهتر برای سلامت بازنشستگان رقم زد.
«سعید علیزاده» فعال صنفی بازنشستگان تامین اجتماعی در تماس با خبرنگار ایلنا، در ارتباط با وضعیت درمان بازنشستگان کارگری گفت: بازنشستگان سازمان تأمین اجتماعی به‌عنوان یکی از اقشار آسیب‌پذیر جامعه، نیازمند خدمات درمانی گسترده و مستمر هستند. سلامت این گروه به‌طور مستقیم بر کیفیت زندگی و استقلال آنها تأثیر می‌گذارد. با این حال، بخش درمان بازنشستگان با چالش‌های متعددی روبرو است که در صورت عدم رفع، می‌تواند آسیب‌های جدی به وضعیت جسمی و روانی این قشر وارد کند.
چالش‌های درمان بازنشستگان
او در تشریح چالش‌های درمان بازنشستگان تامین اجتماعی گفت: افزایش هزینه‌های درمان، اولین معضل جدی‌ست. با افزایش سن بازنشستگان، نیاز به خدمات درمانی بیشتر می‌شود و هزینه‌های مربوط به دارو، درمان‌های تخصصی و مراقبت‌های بلندمدت به‌سرعت رشد می‌کند. از طرفی، بودجه اختصاص‌یافته به بخش درمان سازمان تأمین اجتماعی محدود و بعضاً ناکافی است که موجب ایجاد صف‌های طولانی و تأخیر در دریافت خدمات می‌شود.
علیزاده با بیان اینکه «کمبود مراکز درمانی تخصصی یک معضل دیگر است» گفت: بازنشستگان اغلب به مراقبت‌های ویژه نیاز دارند که در مراکز عمومی به‌طور کامل ارائه نمی‌شود. کمبود مراکز تخصصی یا نبود دسترسی آسان به آنها، مشکل بزرگی است که باعث مراجعه زیاد به بیمارستان‌های عمومی و کاهش کیفیت خدمات می‌شود.
به گفته این فعال صنفی بازنشستگان، مشکلات اداری و بوروکراسی نیز مزید بر علت شده؛ فرآیندهای طولانی و پیچیده اداری برای دریافت خدمات درمانی، صدور نسخه‌ها و تأمین دارو، فشار مضاعفی بر بازنشستگان وارد می‌کند و موجب نارضایتی و فرسودگی آنها می‌شود.
علیزاده در ادامه از کیفیت پایین برخی خدمات و داروها انتقاد کرد و در این زمینه گفت: برخی بازنشستگان از کیفیت پایین داروهای تأمین شده گلایه دارند و همچنین کیفیت خدمات ارائه شده در مراکز طرف قرارداد سازمان تأمین اجتماعی مورد سوال است که این موضوع به نگرانی بابت اثربخشی درمان و سلامت عمومی منجر می‌شود.
این بازنشسته ادامه داد: اخیراً مشکلات مالی بازنشستگان و کاهش قدرت خریدِ آنها بحران را به مرحله جدی‌تری رسانده؛ کاهش مستمری‌ها و تورم بالا، قدرت خرید بازنشستگان را کاهش داده و هزینه‌های درمان را برای آنها سنگین‌تر کرده است؛ این موضوع باعث می‌شود برخی از آنها درمان‌های لازم را به تعویق بیندازند یا از دریافت داروهای ضروری صرف‌نظر کنند.
عوارض خدمات درمانی ناکافی
او با تاکید بر اینکه ناتوانی در دریافت خدمات درمانی، عوارض فردی و اجتماعی بسیاری دارد؛ افزود: ضعف در ارائه خدمات درمانی باعث احساس طردشدگی و کاهش اعتماد به سیستم تأمین اجتماعی در بازنشستگان می‌شود. این مسئله می‌تواند به کاهش مشارکت اجتماعی و انزوا منجر شود. عدم دسترسی به درمان مناسب و طولانی شدن روند درمان، باعث افزایش استرس، اضطراب و افسردگی در بازنشستگان می‌شود که تأثیر منفی بر کیفیت زندگی آنها دارد. در عین حال، افزایش هزینه‌های درمانی، فشار اقتصادی وارده بر بازنشستگان و سازمان تأمین اجتماعی را افزایش می‌دهد. همچنین، این مشکلات می‌تواند به افزایش هزینه‌های کلان سلامت در سطح جامعه منجر شود.
راهکارها
چه باید کرد؟ علیزاده در پاسخ به این سوال به چند راهکار اساسی اشاره می‌کند: اول، افزایش بودجه و بهبود تخصیص منابع؛ افزایش منابع مالی اختصاص‌یافته به درمان بازنشستگان و بهینه‌سازی تخصیص بودجه می‌تواند موجب کاهش صف‌های انتظار و افزایش کیفیت خدمات شود.
دومین راهکار به اعتقاد این بازنشسته، «توسعه مراکز درمانی تخصصی ویژه بازنشستگان» است چراکه ایجاد و گسترش مراکز تخصصی با تجهیزات به‌روز و کادر درمانی مجرب، دسترسی آسان‌تر به خدمات تخصصی را فراهم می‌کند.
او ادامه می‌دهد: از سوی دیگر، تسهیل فرآیندهای اداری باید در دستور کار قرار بگیرد؛ استفاده از فناوری‌های دیجیتال برای الکترونیکی کردن فرآیندها، کاهش کاغذبازی و تسریع در ارائه خدمات، نارضایتی‌ها را کاهش می‌دهد. « ارتقای کیفیت داروها و خدمات» یک الزام اساسی دیگر است؛ نظارت دقیق‌تر بر کیفیت داروهای تأمین شده و بهبود استانداردهای خدمات درمانی، اطمینان بازنشستگان را افزایش می‌دهد.
این فعال صنفی اضافه می‌کند: با توجه به روند افزایشی تعداد بازنشستگان و پیچیده‌تر شدن نیازهای درمانی، آینده این بخش نیازمند تحول بنیادین است. استفاده از فناوری‌های نوین مثل هوش مصنوعی در تشخیص و درمان، توسعه پزشکی از راه دور (Telemedicine) و توجه ویژه به سلامت روان، از جمله راهکارهایی هستند که می‌توانند به ارتقاء کیفیت خدمات کمک کنند. همچنین، تعامل مستمر میان سازمان تأمین اجتماعی، وزارت بهداشت و نهادهای مردمی برای طراحی سیاست‌های حمایتی جامع، ضرورت دارد تا بازنشستگان بتوانند دوران سالمندیِ سالم و باکیفیتی را تجربه کنند.
علیزاده در پایان نتیجه‌گیری می‌کند: چالش‌های بخش درمان بازنشستگان سازمان تأمین اجتماعی بسیار پیچیده و چندبُعدی هستند و لاجرم برای حل آنها رویکردهای جامع و چندجانبه نیاز است. با تخصیص منابع مناسب، بهبود زیرساخت‌ها، تسهیل فرآیندها و توجه به نیازهای خاص این قشر، می‌توان مسیر بهبود را هموار کرد و آینده‌ای بهتر برای سلامت بازنشستگان رقم زد.
