ماجرای آزمایشات اتمی فرانسه بر روی مردم الجزایر چه بود؟

جنایات و نسل‌کشی‌هایی که فرانسه در مستعمراتش به‌ویژه کشورهای آفریقایی انجام داد، هنوز هم وجدان جامعه جهانی را به درد می‌آورد. با آغاز استعمارگری فرانسه در سال 1524، این کشور بیش از 20 کشور آفریقایی در غرب و شمال این قاره را اشغال کرد. 35 درصد آفریقا نزدیک به 300 سال تحت استعمار فرانسه قرار داشته است. در آن سال ها کشورهایی مانند سنگال، ساحل عاج و بنین به مرکز تجارت برده توسط فرانسه تبدیل شده و تمام منابع این مناطق از سوی این کشور به تاراج رفته است.

یکی از این کشورها الجزایر بود. مردم الجزایر با وعده کسب استقلال در صف‌ نیروهای فرانسه در جنگ جهانی دوم حضور داشتند، اما این خواسته آنان با سرکوب گسترده از سوی فرانسه مواجه شد و هزاران تن از مردم الجزایر قتل عام شدند. کشتار سیستماتیک مردم الجزایر توسط سربازان فرانسوی از قتل عام سطیف و گلیما آغاز شد و تا زمان استقلال الجزایر در سال 1962 ادامه داشت.

فرانسه در زمان اشغال الجزایر از هیچ جنایتی فروگذار نکرد، حتی از مردم این کشور به عنوان موش آزمایشگاهی استفاده کرده و بر روی آنان آزمایشات مختلف انجام می‌داد. یکی از فجیع‌ترین این جنایت‌ها آزمایش‌هایی است که فرانسوی‌ها در آن سلاح‌های اتمی را بر مردم بادیه‌نشین الجزایر امتحان می‌کردند که در جریان این آزمایش‌ها هزاران نفر از مردم الجزایر جان خود را از دست دادند.

حتی ۱۸ هزار جمجمه متعلق به شهروندان سربریده شده الجزایری که در موزه‌ای در پاریس نگهداری می‌شود نیز، بزرگ ترین جنایت فرانسه در حق مردم این کشور شمال آفریقا نیست. در طول مبارزات استقلال الجزایر نزدیک به یک میلیون تن کشته شدند که مسئول مستقیم آن فرانسوی ها هستند.

مردم الجزایر از سال 1830 با تحقیر و تضعیف فرهنگی از سوی فرانسه که موجب از میان رفتن هویت بومی و تاریخ سیصد ساله ای که تحت امپراتوری عثمانی داشتند و تغییر بسیاری از آثار تاریخی و فرهنگی این کشور شد، مواجه بوده اند.

آزمایشات اتمی بر روی مردم الجزایر

یکی از هولناک ترین جنایت‌ها، ۱۷ آزمایش اتمی این کشور بین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۶ در صحرای الجزایر است. جنایتی که به روایت مجله ارتش الجزایر در سال ۲۰۱۰، در نخستین نمونه آن فرانسوی ها ۱۵۰ الجزایری را به عنوان موش آزمایشگاهی بر ستون هایی در منطقه آزمایش هسته ای آویزان کردند تا بفهمند پرتوهای هسته‌ای چه تاثیری بر انسان ها می گذارد.

نخستین انفجار هسته ای فرانسه که در ۱۳ فوریه سال ۱۹۶۰ انجام شد، به آزمایش «موش آبی» معروف شد. این آزمایش تحت نظارت مستقیم «شارل دوگل» رئیس جمهوری وقت فرانسه انجام شد . قدرت انفجار این بمب، برابر با قدرت انفجار ۶۰ تا ۷۰ هزار تن تی .ان .تی و ۵ برابر قدرت بمب اتمی «پسر کوچک» بود که صبح روز ۶ آگوست ۱۹۴۵ روی‌سر ساکنان هیروشیما انداخته شد. این گونه بود که پس از آمریکا، شوروی سابق و انگلیس، فرانسه به عنوان چهارمین کشور وارد باشگاه کشورهای هسته ای شد.

۴۲ هزار تن قربانی مستقیم ۱۷ آزمایش اتمی در الجزایر از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۶ بودند که توسط دولت فرانسه انجام شد. از ۱۷ آزمایش انجام شده در الجزایر، ۴ مورد آن (سال های ۱۹۶۰-۱۹۶۲) در سطح زمین (در منطقه رقان) و ۱۳ مورد آن پس از استقلال (سال های ۱۹۶۲-۱۹۶۶) این کشور در زیر زمین (در شهر تمنراست) انجام شده است. «محمد الرقانی» یکی از شاهدان عینی که در سال های اخیر در گذشته، گفته بود: «زمان آزمایش بمب هسته ای فرانسه، ابر قارچ مانند این انفجار به سمت آسمان بالا رفت اما باد خیلی سریع آن را به سمت مناطق مسکونی برد و به گونه ای شد که نمی توانستیم فاصله سه متری خود را ببینیم.»

فرانسه پس از آزمایش هسته ای خود نقشه ای منتشر کرد که منطقه آلوده به پرتوهای رادیواکتیو را نشان می داد که بر اساس آن منطقه ای محدود و کوچک آلوده شده بود اما سال ۲۰۱۳ نقشه های واقعی منتشر شد که مناطق آلوده شده، شامل منطقه ساحل آفریقا، آفریقای غربی و مرکزی می شد. براساس اسناد منتشر شده، پرتوهای هسته ای ۲۴ ساعت پس از آزمایش هسته ای به مالی و پس از چهار روز به سنگال، چاد، آفریقای مرکزی و موریتانی رسید.

کشتار مردم بجای تعهد برای استقلال

در سال ۱۹۳۹ نیز در میانه جنگ جهانی دوم فرانسه تحت اشغال آلمان‌ها قرار گرفت و از مردم الجزایر خواست اگر برای این کشور بجنگند فرانسه الجزایر را ترک کرده و استقلال این کشور را برمی‌گرداند. الجزایری‌ها بر أساس قراری که با فرانسوی ها در بحبوحه ی جنگ جهانی دوم گذاشتند، متعهد شده بودند که در جنگ جهانی دوم برای آزاد کردن کشور خود در کنار فرانسویان در جنگ شرکت کنند و سربازان الجزایری در صف اول جنگ به عنوان سپر انسانی سربازان فرانسوی بودند. . وضعیت در الجزایر قبل از قتل‌عام ۸ مه ۱۹۴۵، محدود به یکسری تلاشها در میان دوستداران آزادی بیان بود که درصدد انجام کارهای مشترک و ایجاد یک جبهه متحد بودند. اما درست زمانی که فرانسوی‌ها در شهر‌های خود برای آزادی از زیر سلطه ی  نازی‌ها جشن گرفته بودند مردم الجزایر نیز با اعتماد به قول فرانسه برای خارج شدن از خاک این کشور در شهر‌های «سطیف»، «خراطه» و برخی دیگر از شهر‌ها به خیابان‌ها آمده و برای پایان جنگ جهانی دوم و همچنین شروع زمان استقلال خود جشن گرفتند و با بالا بردن پرچم الجزایر شعار‌هایی درخصوص استقلال آن سردادند و همچنین خواستار عمل کردن فرانسه به قول خود شدند.

در همین حین نظامیان فرانسه با هجوم بردن به جشن مردم به طرف شرکت‌کنندگان در مراسم خیابانی آتش گشودند و براساس اسناد تاریخی در سال ۱۹۴۵ فرانسه ۴۵ هزار نفر از غیرنظامیان الجزایر را در شهر‌های سطیف و خراطه قتل‌عام و هزار نفر دیگر را زخمی کرد. این پاسخ فرانسویان که  سرکوب تظاهرات سازماندهی شده توسط الجزایری‌ها بود، منجر به قتل‌عام مردم بومی شد آنهم به شیوه کشتار جمعی مردان، زنان، افراد مسن و کودکان و با استفاده از زمین، هوا و نیروی دریایی و ویرانی روستاها. در نتیجه این قتل‌عام بیش از ۴۵۰۰۰ الجزایری کشته شدند. مردم روستاها اموال خود را از دست داده و همگی نابود شدند. اما گزارشگران خارجی آمار ۵۰۰۰۰ تا ۷۰۰۰۰ کشته غیر مسلح را که بدست فرانسویان به‌ طرز وحشتناکی به‌قتل رسیدند تخمین می‌زنند. علت این اختلاف در آمار نیز به این برمی‌گشت که مقامات فرانسوی مانع از درز صحیح اطلاعات راجع به این جنایت می‌شدند.

کشتار الجزایری ها در کف خیابان های پاریس

کشتاری که فرانسه در سال 1961 در 17 اکتبر در شهر پاریس انجام داد، یکی از سیاه ترین وقایع سده گذشته می باشد. به دستور رئیس پلیس پاریس، موریس پپن، پلیس ملی فرانسه به تظاهرات حدود ۳۰٬۰۰۰ الجزایر‌ی های حامی جبهه آزادی ‌بخش میهنی حمله کرد.

راهپیمائی‌های گروه‌های الجزایری پس از ساعت منع رفت و آمد برای آنان در خیابان‌های اصلی پاریس به زد و خورد با نیروهای انتظامی کشید و آنان به‌سوی جمعیت تیراندازی کردند و شماری نیز در رودخانه سِن غرق شدند. شدت سرکوب که پس از آن روز نیز در برخی مراکز بازداشت ادامه یافت به زخمی شدن صدها تن منجر شد.

در واقع هفدهم اکتبر سال ۱۹۶۱ میلادی سالگرد قتل عام‌هایی را یادآور می‌شود که پلیس فرانسه در پاریس با تمام وحشیگری علیه مهاجران الجزایری مرتکب شد که گواهی بر موارد نقض حقوق بشری استعمارگران در حق الجزایری ها است.

این جنایت به عنوان یک جنایت دولتی نامیده و از نظر حقوقی نیز نسل کشی و جنایت ضد بشری توصیف شده است. با گذشت زمان این جنایت پاک نمی‌شود و همواره باقی خواهد ماند تا به شکایت‌های مطرح شده رسیدگی شود. جنایات زیادی برای استعمارگران فرانسوی در الجزایر ثبت شده است. این جنایات وحشیانه‌ای است که با گذشت زمان فراموش نخواهد شد و در خاطره ملت الجزایر همانند نقش برجسته‌ای است و بر مجازات فرانسه به سبب گذشته سیاهش در قبال الجزایر پافشاری می‌کند.

در طول 132 سال اشغال الجزایر توسط فرانسه بین سال‌های ۱۸۳۰ تا ۱۹۶2 بیش از ۶/ ۵ میلیون نفر کشته ‌شدند. رقم اعلام‌شده در طول مبارزه الجزایر برای کسب استقلال و همچنین قربانیان آزمایش‌های اتمی فرانسه در الجزایر و قربانیان میدان‌های مین این کشور است.