«پرده آبی»؛ روایت انسانی از فقدان و مقاومت در دل جنگ

پیام میرتبریزیان در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، درباره شکل‌گیری ایده فیلم گفت: در یکی از شهرهای مازندران شنیدم که یکی از همشهری‌هایم که دانشمند هسته‌ای بود، همراه با شش تن از اعضای خانواده‌اش در تهران به شهادت رسیده است. در مراسم ختمشان حاضر شدم و آن غم آن‌قدر بزرگ بود که حس کردم باید کاری برایش انجام دهم؛ باید چیزی بسازم که این فقدان دیده شود.

وی افزود: از همان زمان تصمیم گرفتم فیلمی درباره این ماجرا بسازم، اما شروع کار آسان نبود. مجوز فیلمبرداری در آن شرایط بحرانی بسیار دشوار بود، مخصوصاً در مجامع عمومی که مسائل امنیتی هم مطرح بود. در نهایت با وجود همه سختی‌ها، مسیر فیلم شکل گرفت و امروز به فرمی رسیده‌ایم که نتیجه همان محدودیت‌هاست.

میرتبریزیان با اشاره به مسیر محتوایی فیلم توضیح داد: نگاه ما در این فیلم، انسانی است. تلاش کردیم از زاویه‌ای غیرسیاسی و فارغ از شعارهای جنگی، رنج انسان‌ها را روایت کنیم. شخصی که در مرکز ماجراست، یک دانشمند غیرنظامی است که با خانواده‌اش قربانی می‌شود. این فاجعه انسانی را از منظر یکی از فرزندانش، ریحانه، روایت کردیم تا مخاطب با او هم‌دل شود.

این مستندساز درباره عنوان فیلم نیز گفت: نام «پرده آبی» از تصویری واقعی الهام گرفته است. ساختمانی که در حمله موشکی تخریب شد را با داربست و کیسه‌های آبی پوشانده بودند. قصد داشتم از لای همان کیسه‌های آبی تصویربرداری کنم، اما اجازه ندادند. تصمیم گرفتیم فاصله بگیریم و اتفاقات را به‌صورت سایه روایت کنیم. به همین دلیل، نام فیلم را پرده آبی گذاشتم.

او درباره فرم و ساختار اثر نیز اظهار کرد: در ابتدا دوست داشتم روایت از نگاه روح ریحانه باشد؛ اما محدودیت‌های فنی باعث شد زاویه دید را تغییر دهیم و از منظر واقع‌گرایانه‌تری فیلم را بسازیم. در بخش‌هایی از خانه پدربزرگ ریحانه فیلمبرداری کردیم و در بخش‌هایی دیگر، صحنه حادثه را به صورت سایه نشان دادیم تا حس فقدان درونی‌تر منتقل شود.

میرتبریزیان درباره روند تولید فیلم گفت: فیلمبرداری، تدوین و صداگذاری به پایان رسیده و در مرحله اصلاح رنگ و نور هستیم. امیدوارم ظرف یک هفته آینده نسخه نهایی آماده شود و به جشنواره سینماحقیقت برسد.

وی در ادامه با اشاره به چالش‌های مسیر تولید تأکید کرد: یکی از دشوارترین بخش‌ها، موضوع مجوزها بود. در زمان بحران، مستندساز نیاز به پشتیبانی دارد تا بتواند آزادانه کار کند. متأسفانه این حمایت‌ها معمولاً بعد از بحران اتفاق می‌افتد، در حالی که همان روزها زمان واقعی روایت است.

کارگردان «دفتر شصت برگ» در بخش دیگری از سخنان خود افزود: پیرمردی که در فیلم حضور دارد، برای من نماد مقاومت و صبر است. او دو فرزندش را در جنگ ایران و عراق از دست داده و حالا هفت نفر از نسلش در جنگ اخیر شهید شده‌اند. دیدن او برایم تصویری ماندگار از ایثار مردم ایران بود.

میرتبریزیان در پایان درباره آینده فیلم گفت: به نظرم نگاه انسانی فیلم باعث می‌شود بتواند در جشنواره‌های مختلف داخلی و خارجی حضور داشته باشد. قطعاً برای نمایش بین‌المللی هم ترجمه خواهد شد تا مخاطبان جهان ببینند که در پس هر جنگ، چه رنجی برای مردم عادی پنهان است.