یک فعال صنفی کارگری:
در جلسات تعیین مزد هنوز جو زمان جنگ حاکم است/حقِ اولاد برای بیشتر کارگران جنبه سمبلیک دارد
فرهاد حسینی‌زاده، نماینده کارگران کارخانه پشم سنگ است. او می‌گوید: برای کارگرانی که تجربه سالهای زمان جنگ را دارند؛ هر سال مذاکرات مزدی یادآور خاطرات گذشته است.
به گزارش خبرنگار ایلنا، فرهاد حسینی‌زاده (عضو شورای اسلامی کار کارخانه پشم سنگ) در انتقاد از ناکافی بودن دستمزد کارگران گفت: اعضای کارفرمایی و دولتیِ شورای عالی کار، طوری در برابر افزایش مزد مقاومت می‌کنند که انگار هنوز در شرایط زمان جنگ تحمیلی هستیم.
این کارگر تهرانی؛ مقصود خود از برقرار بودن شرایط زمان جنگ را اینطور توضیح داد: در هشت سال جنگ تحمیلی دستمزدهای کارگران تقریبا ثابت ماند و جامعه کارگری با امید افزایش واقعی درآمد‌هایش تا خاتمه جنگ صبر کرد؛ اما با گذشت نزدیک به سه دهه از اتمام جنگ تحمیلی هنوز افزایش دستمزد کارگران ناچیز است.
وی ادامه داد: با این‌حال مسئولان حاضر در جلسات تعیین مزد شورای عالی کار هنوز طوری با افزایش واقعی دستمزد‌ها مخالفت می‌کنند که انگار هنوز جنگ ادامه دارد.
حسینی‌زاده افزود: مخالفان افزایش واقعی دستمزدِ کارگران چرا نگاهی به بیرون از جلسات شورای کار نمی‌اندازند تا نابرابری‌های اجتماعی را ببینند؟ چرا مصلحت‌ها فقط می‌تواند جلوی واقعی شدن دستمزد کارگران را بگیرد و در مقابل نابرابری‌های اقتصادی کاری انجام نمی‌دهد.
وی گفت: به‌طور مشخص، نه حداقل مزد و نه هیچکدام از مزایایی که در شورای عالی کار تعیین می‌شوند؛ نمی‌توانند باری را از دوش هزینه‌های زندگی کارگران بردارند.
عضو هیات مدیره کانون شوراهای اسلامی کار محور جاده مخصوص کرج ادامه داد: به عنوان نمونه مزایایی که تحت عنوان حق اولاد به کارگران پرداخت می‌شود؛ آنقدر ناچیز است که بیشتر جنبه سمبلیک دارد. در بهترین حالت این مبلغ تنها برای پرداخت هزینه رفت و آمد میان خانه تا مدرسه کافی است.
وی در توضیح منظور خود گفت: طبق قانون، معادل ۱۰ درصد از حداقل مزد، حق اولاد محسوب می‌شود؛ مگر حداقل حقوق چقدر است که خانواده بتواند با ۱۰ درصد از آن بچه‌داری کند؟ امروز، ارزش حق اولاد حتی به ۱۰۰ هزار تومان هم نمی‌رسد.
نماینده کارگران کارخانه پشم سنگ ایران گفت: بیشتر خانواده‌های کارگری، نمی‌توانند به راحتی از عهده هزینه‌های فرزندان خود برآیند؛ از دوران نوزادی تا دانشگاه، هزینه بچه داری بسیار بالاست؛ نمونه‌اش همین آموزش و پروش که سالهاست خانواده‌های دارای فرزند، مجبورند هزینه‌های سنگین آن را بدهند.
حسینی‌زاده در خاتمه افزود: گفتن این حرف برایم راحت نیست؛ اما حقیقت است؛ درآمد‌ها آنقدر نیست که بتوانیم از پس توقعات فرزندانمان برآییم؛ البته آن‌ها گناهی ندارند؛ بلاخره در این جامعه زندگی می‌کنند و زندگی کردن بقیه را هم می‌بینند؛ برای همین مجبوریم تا از خرج شکم، تفریح و لباس خودمان بزنیم و در مقابل خواسته‌های آن‌ها را طوری محدود کنیم تا بلکه بتوانیم از عهده توقعات فرزندانمان برآییم.
