در تماس با ایلنا مطرح شد؛
اعتراض نیروهای اورژانس به پایگاه‌های کاملاً فرسوده/ نمی‌دانیم نگران بیمار باشیم یا کم بودن تجهیزات!
کارشناسان فوریت‌های پزشکی گفتند: دغدغه‌ی اصلی ما بایستی نجات جان بیماران و مصدومان باشد، نه نگرانی از وضعیت نامناسب محل خدمت. امروز بسیاری از ما به جای تمرکز بر مأموریت‌های امدادی، نگرانیم که آیا پایگاه‌ها هنوز پابرجاست یا باید تخلیه شود؟ آیا سیستم گرمایش و سرمایش درست کار می‌کند؟
به گزارش خبرنگار ایلنا، نیروهای اورژانس پیش بیمارستانی مشکلات بسیاری دارند؛ حجم بالای کار، حقوق پایین و مشکلات معیشتی، اضافه‌کاری‌های اجباری و کار سخت و طاقت‌فرسا، از مسائلی هستند که این نیروها به آن اشاره می‌کنند. آن‌ها بابتِ بی‌توجهی به این مشکلات بارها تجمع کرده‌اند.
این‌بار نیروهای اورژانس پیش بیمارستانی در تماس با «ایلنا» نبودنِ تجهیزات و به خصوص نامناسب بودنِ محلِ پایگاه‌های اورژانس را یکی از مشکلات خود عنوان کردند. آن‌ها در ابتدا، با طرح این سوال که «آیا تاکنون توجه کرده‌اید که آمبولانس‌های ۱۱۵ از کجا اعزام می‌شوند؟» گفتند: بسیاری از شهروندان تصور می‌کنند واحدهای اورژانس از بیمارستان‌ها اعزام می‌شوند یا حتی فکر می‌کنند فردی که پشت خط ۱۱۵ پاسخ می‌دهد، همان شخصی است که با آمبولانس به محل حادثه می‌رسد؛ اما واقعیت چیز دیگری است.
آن‌ها گفتند: پایگاه‌های اورژانس پیش‌بیمارستانی در بسیاری از نقاط شهر، در کانکس‌ها، زیرزمین‌های اجاره‌ای و اتاقک‌های کوچک در مراکز بهداشت یا درمانگاه‌ها مستقر هستند؛ فضاهایی که اغلب در معرض دید عموم قرار ندارند و فاقد شرایط استاندارد لازم هستند.
این نیروها ادامه دادند: برای نمونه، در کلان‌شهر مشهد –که شهری زیارتی و گردشگرپذیر است – در محدوده‌ی بلوار توس از میدان بوعلی تا میدان هفت‌خوان، حتی یک پایگاه اورژانس با ساختمان استاندارد و ملکی متعلق به اورژانس وجود ندارد. در بلوار وکیل‌آباد مشهد نیز با وجود تمرکز مراکز مهمی مانند پارک ملت، دانشگاه فردوسی، ایستگاه‌های مترو، کوهستان پارک و مسیر اصلی طرقبه و شاندیز، شرایط مشابهی برقرار است و هیچ پایگاه اورژانس استانداردی که مالکیت آن در اختیار اورژانس باشد وجود ندارد.
نیروهای اورژانس پیش بیمارستانی گفتند: در کل شهر مشهد نیز همین وضعیت حاکم است؛ به‌طوری‌که طی ۱۵ سال گذشته تقریباً هیچ پایگاه جدیدی برای اورژانس ساخته نشده و تعداد اندک پایگاه‌های نسبتاً مناسب نیز عمدتاً به همت خیرین احداث شده‌اند. به راستی این عقب‌ماندگی جدی نسبت به اهداف تعیین‌شده در برنامه‌های توسعه پنجم، ششم و هفتم کشور چگونه باید جبران شود؟!
آن‌ها گفتند: اگر به سطح شهر نگاهی بیندازیم، در بسیاری از مناطق، خانه‌های بهداشت، ایستگاه‌های آتش‌نشانی، کلانتری‌ها، مساجد و مدارس به‌راحتی قابل مشاهده‌اند، اما آیا به همین نسبت، پایگاه‌های اورژانس هم وجود دارند؟ چند نفر از شهروندان هنگام تردد در شهر، واقعاً وجود پایگاه‌های اورژانس را احساس می‌کنند؟
نیروهای اورژانس ۱۱۵ گفتند: طبق مصوبه شورای عالی سلامت، شهرداری‌ها موظف‌اند زمین مناسب در اختیار دانشگاه‌های علوم پزشکی قرار دهند تا برای ساخت پایگاه‌های اورژانس مورد استفاده قرار گیرد. از نمایندگان مجلس نیز انتظار می‌رود بررسی کنند که آیا در سال‌های اخیر بودجه‌ای برای توسعه پایگاه‌های اورژانس در نظر گرفته شده است یا خیر؛ و اگر چنین بودجه‌ای تخصیص یافته، چرا در عمل اثری از آن دیده نمی‌شود؟
آن‌ها گفتند: از خیرین سلامت و خیرین مدرسه‌ساز نیز می‌خواهیم که به حوزه‌ی زیرساخت‌های اورژانس ورود کرده و در احداث پایگاه‌های استاندارد و ایمن برای امدادگران اورژانس مشارکت کنند.
این نیروها گفتند: دغدغه‌ی اصلی ما کارشناسان فوریت‌های پزشکی بایستی نجات جان بیماران و مصدومان باشد، نه نگرانی از وضعیت نامناسب محل خدمت. امروز بسیاری از ما به جای تمرکز بر مأموریت‌های امدادی، نگرانیم که آیا پایگاه‌ها هنوز پابرجاست یا باید تخلیه شود؟ آیا سیستم گرمایش و سرمایش درست کار می‌کند؟ آیا آمبولانس قابل استفاده است؟ آیا تجهیزات پزشکی و اقلام مصرفی مانند دستکش، ماسک و دارو در دسترس است؟
نیروهای اورژانس ۱۱۵ گفتند: این شرایط در شأن نیروهای اورژانس نیست. اگر قرار است کیفیت خدمات فوریت‌های پزشکی حفظ شود، تأمین زیرساخت‌های پایدار و استاندارد برای پایگاه‌های اورژانس، ضرورتی انکارناپذیر است.
