احسان حدادی: مگر چند ورزشکار در سطح من داریم که برایم هزینه نمی‌کنند؟/ شرایط را در داخل کشور فراهم کنید تا یک روز هم اردوی خارجی نروم
قهرمان دو و میدانی کشورمان در مورد مشکلاتش در سال گذشته صحبت کرد.
به گزارش ایلنا، صحبت کردن با او که زبانی سرخ و بی‌پروا دارد، همیشه جذاب است. چه آنکه می‌توانید منتظر باشید مثل پرتاب‌هایش شما را غافلگیر کند. در سال 97 او روزهای پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشت؛ با مدال طلایی که در بازی‌های آسیایی 2018 جاکارتا کسب کرد و با 4 طلا پرافتخارترین ورزشکار ایران در این رقابت‌ها شد. رکوردی که شاید تا چند سال دیگر در اختیار خودش باشد.
امسال علاوه بر این افتخار توانست پس از 10 سال پرتاب‌های خود را به بالای 68 متر برساند و خط و نشانی برای حریفان در مسابقات جهانی و المپیک بکشد. در کنار این موفقیت‌ها اما حاشیه‌های کبود و اصطکاک با فدراسیون دوومیدانی و وزارت ورزش روزهای سردی را برای او رقم زد. در پایان سال شنیدن صحبت‌های احسان حدادی جالب است.
سال 97 چطور بود؟
خدا را شکر سال خوبی بود و مدال‌های خوبی را کسب کردیم و فقط تک مسابقه‌ای که نتوانستم نتیجه دلخواهم را بگیرم، فینال دایموند لیگ بود که آن هم به خاطر بازی‌های آسیایی و یک مقدار خسته بودم. سالی بود که توانستم یک بار دیگر رکورد 68 متری داشته باشم. 10 سال بود که این رکورد را نزده بودم و خوشحالم که دوباره تکرار کردم. در دایموند‌لیگ‌ها آخرین باری که جزو سه نفر برتر آمده بودم، سال 2014 بود و امسال توانستم به این موفقیت هم برسم. در مجموع پرتاب‌های خوبی داشتم.
بعد از چند سال کار با کیم بوخونسف روسی، یک مربی آمریکایی پیدا کردی و موفق هم بودی...
نخستین سالی بود که با این مربی کار می‌کردم و طبیعتا وقتی مربی عوض می‌کنید، باید مدتی بگذرد تا نتیجه دلخواه خود را بگیرید و با سبک کاری او آشنا شوید اما خوشبختانه با مک ویلکینز این اتفاق افتاد و به خاطر همین مصر بودم که با او ادامه دهم. ویلکینز مربی بزرگی است و کار کردن با او نتایج خوبی را در پی دارد.
در کنار این موفقیت‌ها درگیر حواشی زیادی هم بودی. از مربی گرفته تا اردو.
همیشه گفته‌ام وقتی قرار است ما کاری را انجام دهیم چرا باید سر و صدا کنیم؟ چرا شلوغ می‌کنیم؟ من که قرار بود آمریکا بروم و تمرین کنم و آخر هم همین اتفاق افتاد اما فقط مدتی خودمان را درگیر حواشی کردیم.
البته این حواشی بیشتر به خاطر مسائل مالی بود و فدراسیون می‌خواست هزینه‌ها کمتر شود...
همه جای دنیا شرایط اقتصادی خراب شده است. 10 سال است که دنیا درگیر این مسائل شده و تازه به ایران رسیده است. من هم برای همین کشور هستم و شرایط اقتصادی را می‌دانم و همه باید تلاش کنیم که وضعیت بهتر شود. متاسفانه خیلی رسم بدی شده که همه می‌گویند اقتصاد خراب شده و امیدی ندارند. چرا کسی انرژی مثبت نمی‌دهد؟ 80 میلیون هستیم و اگر همه آرزوی خوب کنند و پشت هم باشند شرایط خوب می‌شود. واقعا دوست نداشتم این اتفاقات بیفتد و مصاحبه‌ها صورت بگیرد اما چون می‌دانستم که با این مربی نتیجه می‌گیرم، اصرار داشتم که شرایط کار با او فراهم شود.
اما می‌گفتند حدادی زیاده‌خواهی می‌کند؟
چه زیاده‌خواهی من چهار طلای بازی‌های آسیایی دارم و نقره المپیک و می‌دانم که شرایط چگونه است. اسپانسرها پس چه کاره هستند؟ دولت باید کمک کند. مگر ما چند ورزشکار در این سطح داریم که اردوی خارجی می‌خواهد؟ من که خودم بارها گفتم شرایط را در داخل کشور فراهم کنید و آن وقت دیگر یک روز هم اردوی خارجی نخواهم داشت. گفتم بیایید در داخل کشور اردوگاه پرتاب‌ها بزنیم و من به واسطه اعتباری که دارم مربیان و ورزشکاران مطرح را به ایران می‌آورم. مگر ما ارزآوری نمی‌خواهیم؟ خب این بهترین کاری بود که دوستان هیچ اقدامی برایش انجام ندادند.
در اردوگاه آمریکا شرایط چگونه است؟
در این کمپی که ما تمرین می‌کنیم 250 ورزشکار آمده‌اند که اغلب چینی هستند و هزینه می‌کنند. همین اردوگاه را ما در ایران هم می‌توانیم داشته باشیم. باور کنید ورزشکاران خارجی زیادی خواهند آمد. همین الان ویلکینز به ورزشکاران چینی گفته است که باید برویم و در ایران تمرین کنیم و احتمالا این اتفاق می‌افتد. جزیره کیش بهترین جا برای اردو است. ورزشکاران خارجی هم بدون ویزا می‌توانند حضور پیدا کنند. به خدا ایران هیچ مشکلی ندارد و فقط باید همه خوب کار کنیم. اگر هرکسی روزی 3 ساعت مفید کار کند، ایران گلستان می‌شود. من اگر نتیجه می‌گیرم، چون حرفه‌ای تمرین می‌کنم. هرکسی کار خود را درست انجام دهد بهترین شرایط را خواهیم داشت.
چه صحبت‌هایی در مورد تحریم ایران در آمریکا می‌شود؟
مردم‌شان قبول می‌کنند که این کار درست نیست. من همیشه به آنها می‌گویم خودتان کاری را انجام می‌دهید و وقتی بقیه می‌خواهند انجام دهند، می‌گویید بد است. متاسفانه تبلیغات منفی زیادی علیه ایران می‌شود اما ما ایرانی‌ها خیلی باهوش هستیم و اگر یک مقدار مثبت‌تر جلو برویم به 10 سال نمی‌کشد که به قوی‌ترین کشور از لحاظ اقتصادی تبدیل می‌شویم.
ویلکینز که مدتی در ایران بود برای آنها شرایط را توضیح می‌دهد؟
همیشه می‌گوید حضور در ایران عالی بود و ایران کشور امنی است. حتی به ورزشکارانی که با او کار می‌کنند گفته است باید برای تمرین به ایران بیایید.
پاداش بازی‌های آسیایی هم سر و صدای زیادی داشت...
همین پاداش هم معضل بزرگی شده است. ورزشکار کلی تمرین کرده و نتیجه گرفته و می‌گویند چون جنگ اقتصادی است پاداش‌ها را بعدا پرداخت می‌کنیم. چطور جنگ اقتصادی است که برخی آقازاده‌ها بیشترین سهم را می‌برند؟ قرار بود کمپی در ایران احداث کنیم اما سنگ‌اندازی کردند و نشد. مقام معظم رهبری خیلی به شرایط کشور امیدوار است اما همه دم از ناامیدی می‌زنند. مشکلات ما به خاطر این است که درست مدیریت نمی‌شود. متاسفانه نه برای خودمان می‌خواهیم و نه می‌گذاریم که دیگران استفاده کنند. همه دنیا از اسپانسرها برای ورزش استفاده می‌کنند و ما هم در ایران می‌توانیم این کار را کنیم اما کسی راهش را بلد نیست.
تلخ‌ترین و شیرین‌ترین لحظاتت در سال 97 چه بود؟
اتفاقاتی که برای انتخاب مربی و اردو افتاد، واقعا ناراحتم کرد. نتیجه گرفته بودم و چیز زیادی نمی‌خواستم. متاسفانه همه این را می‌دیدند که حدادی به آمریکا رفت. خدا را شاهد می‌گیرم که دوست دارم بیشتر در ایران باشم اما وقتی شرایط و امکانات نیست چه کنیم؟ بهترین اردوگاه‌ها را می‌توانیم در داخل ایران بزنیم. همین چینی‌ها از خدایشان است که به ایران بیایند و تمرین کنند. طلای بازی‌های آسیایی شیرین بود اما به دلم نچسبید چون مصدوم بودم و درد داشتم.
انتظار داشتی بعد از این موفقیت‌ها حواشی ایجاد شود؟
واقعا نه. فکر می‌کردم شرایط خیلی خوب می‌شود. ویلکینز بعد از قهرمانی آسیا به من گفت که حالا دیگر برای المپیک باید آماده شویم اما چند ماه را از دست دادیم. همین رکوردهایی که امسال زدم در المپیک مدال است.
اگر به عقب برگردی کدام اشتباه را مرتکب نمی‌شوی؟
خیلی اشتباه نداشته‌ام و اگر هم بوده ناخواسته بوده است. در مجموع حسرتی نسبت به گذشته ندارم.
آرزویت چیست؟
طلای المپیک.
الگویت در ورزش چه کسی است؟
الگویی ندارم و اصلا دوست نداشتم جای کسی باشم.
بهترین دعایی که می‌کنی، چیست؟
دعا می‌کنم که حال دل مردم ایران خوب باشد. شرایط سخت است و امیدوارم سال 98 خوب باشد و دولتمردان هم 24 ساعته برای این مردم کار کنند.
هنوز هم در اردوها آشپزی می‌کنی؟
خیلی دوست دارم اما وقت نمی‌کنم.
اگر ورزشکار نمی‌شدی، چه شغلی را انتخاب می‌کردی؟
فقط ورزش را دوست دارم. هیچ چیزی را تمیزتر از ورزش نمی‌بینم.
کلا کار اقتصادی انجام می‌دهی؟
وقتش را ندارم.
گفت‌وگو: جلال بابایی
