همه مناسبات اشتباهی که دودش در چشم مخاطب می‌رود؛
از جنگ بی‌نتیجه عادل با سازمان تا شایعه جایگزینی میثاقی و احمدی
پخش نشدن برنامه نود برای دومین هفته متوالی نشان می‌دهد اختلافات میان فردوسی پور با مدیران ارشد سازمان جدی‌تر از حد تصور است.
به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، برنامه نود شب گذشته برای دومین هفته پیاپی اجازه ورود به آنتن شبکه 3 را پیدا نکرد و علاقه‌مندان به این برنامه از دیدن آن محروم شدند.
شاید در شرایط عادی چنین اقدامی از سوی مسئولان سازمان صدا و سیما در قبال یکی از معدود برنامه‌های پربیننده‌شان دور از ذهن به نظر می‌رسید ولی اقدامات اخیر عادل فردوسی‌پور در جهت زاویه پیدا کردن با مسئولان ارشدش و همچنین ریزش شدید تعداد مخاطبینی که رسیدن دوشنبه شب به اولین ساعات سه‌شنبه بدون 90 برایشان غیر ممکن بود فضا را برای کنار زدن عادل از سوی افرادی که منتظر فرصتی برای این کار بودند فراهم کرد.
اگر عادل فردوسی‌پور سال‌هایی متمادی به دلیل تک بعدی بودن رسانه و البته ضعف مفرط رقبایش در صدا و سیما به جایگاهی دست نیافتنی رسیده بود، در دهه اخیر با رسیدن به عصر انفجار اطلاعات و شیوه جدیدی از اطلاع‌رسانی عمومی که دیگر آن را از انحصار رسانه ملی خارج کرده بود به مرور از یک قدرت مطلق رسانه‌ای تبدیل شد به تنها یکی از رسانه‌های تاثیرگذار موجود که در این قسم، بیش از پیش عملکردش زیر ذره‌بین قرار گرفته و ضعف‌های موجودش هم بیشتر به چشم آمده و از سوی مخالفانش هم بزرگنمایی شد.
فردوسی‌پور روزی می‌توانست به واسطه جایگاه مردمی خود مقابل مقامات کشوری از دولتی و نمایندگان مجلس گرفته تا سازمان مطبوعش ایستادگی کرده و مطالبه کند ولی وقتی تصمیم گرفت از اعتبار خود برای اعمال سلیقه شخصی روی آنتن زنده خرج کند، باید بپذیرد عده کثیری از مخاطبینش که با او هم رای و هم نظر نیستند را از دست بدهد.
در صحبت‌هایی که از سوی مسئولان سازمان مطرح شده، عدم پذیرش اجرای نود بعد از مسابقه هفته گذشته میان اسپانیا و انگلیس و البته صحبت‌های خارج از چهارچوب عادل فردوسی‌پور در مصاحبه‌هایش دلیل حذف برنامه این هفته از انتن عنوان شده که به نوعی از یک لجبازی دو طرفه میان فردوسی‌پور و مدیران ارشد سازمان حکایت دارد.
به هر شکل معادله رابطه عادل با صدا و سیما روز به روز پیچیده‌تر و سخت‌تر می‌شود و در این شرایط دیدن دوباره او روی آنتن زنده برنامه نود از احتمالی کمتری نسبت به همیشه برخوردار است و باید دید اقدامات بعدی طرفین در جابجا کردن مهره‌های شطرنج به پیروزی کدام یک منجر خواهد شد.
این روزها صحبت از رایزنی‌های سازمان برای کنار زدن عادل و مذاکره با گزینه‌های مختلف برای جانشینی او در رسانه‌ها مطرح شده است. نفراتی مثل محمدحسین میثاقی و محمدرضا احمدی به عنوان نفرات جدی این جایگاه معرفی شده و واکنش آنها نسبت به این پیشنهاد جذاب و البته به شدت خطرناک تاثیر زیادی در نتیجه این اتفاقات خواهد داشت.
جانشینی عادل فردوسی‌پور روی صندلی اجرای برنامه نود جایگاه رشک برانگیزی است که شاید هر مجری و گزارشگری در طول دوران کاری خود آرزوی دریافت آن را داشته باشد و بدون شک این فرصت اگر با خوش شانسی نصیب او شود بیش از یک بار در طول زندگی برایش اتفاق نخواهد افتاد.
آنتن برنامه نود آنتن به شدت جذابی است و می‌تواند اعتبار و دیده شدن هرکدام از این دو نفر را برای مدتی کوتاه یا سالیانی متوالی حفظ کند و بالا بکشد و آنها را از زیر بلیت دیگر هم صنفان خود خارج کرده و قدرتی بالاتر از حد تصور ببخشد.
از طرفی این دو نفر افرادی هستند که سهم عمده جایگاه کنونی‌شان را مدیون عادل هستند و کسی نمی‌تواند منکر این شود که فردوسی‌پور عامل اصلی شناخته شدن و دیده شدن احمدی و میثاقی است و در این شرایط دندان تیز کردن برای جایگاهی که از ابتدا توسط خود عادل برایش شکل گرفته و پرورش یافته کمی دور از اخلاق و انصاف باشد.
مورد دیگر این است که جانشینی عادل فردوسی‌پور در برنامه نود در شرایط کنونی می‌تواند ضربه جبران ناپذیری به وجهه هرکدام از این دو نفر بزند. عادل به هر شکل با کنار گذاشته شدنش دوباره چهره یک قهرمان ملی به خود گرفته که خواه نا خواه تصور می‌شود حذف شدنش به دلیل نرفتن زیر بار یک سری فرمایشات است و در این شرایط هرکسی جای او را بگیرد، مرد محبوب سازمان و به نوعی بله قربان‌گوی جماعتی می‌شود که شاید مورد اعتماد بخشی از مخاطبان سنتی فوتبال نباشد.
به هر صورت حذف برنامه نود با اجرای عادل فردوسی‌پور که جزو معدود برنامه‌های حداقل به ظاهر مستقل سازمان بود هم به زیان خود عادل است، هم به زیان رسانه ملی و هم به زیان مخاطب که یکی دیگر از برنامه‌های انگشت‌شمار قابل اعتمادش را از دست می‌دهد و بدون شک رسیدن به نقطه کنونی هم حاصل اشتباه یکی از طرفین نیست و کم یا زیاد هر دو طرف در این مورد قصور داشتند.
یادداشت: سعید رضی پور
