جنگ خونین رونالدو

به گزارش ایلنا، همچنین به این حرکت هم نباید با معیارهای قدیمی نگاه کرد. ترک سانتیاگو برنابئو، اولویت اول رونالدو نیست.

 این چیزی است که دارد رخ می‌دهد: رونالدو این روزها به شدت احساس می‌کند که تحت فشار است، نه فقط به دلیل اینکه در حال حاضر از حیث دریافت حقوق از لیونل مسی و نیمار پایین‌تر قرار گرفته است، بلکه به این دلیل که از نظر آمار گلزنی هم به شدت از آنها عقب افتاده است. با این حال شاید برترین گلزن تاریخ رئال مادرید حداقل می‌توانست مورد اول را پیش‌بینی کند. او می‌دانست که تمدید قرارداد مسی به زودی رخ می‌دهد و نمودار حقوقی این بازیکن آرژانتینی سیری صعودی در پیش خواهد گرفت. به علاوه، مدیر برنامه‌های او ژرژ مندز هم به او هشدار داده بود که نیمار با انتقالش به پاری‌سن‌ژرمن ممکن است حقوقی دو برابر رکورد جهانی ثبت شده برای یک فوتبالیست، دریافت کند.

تمام اینها بدان معناست که رونالدو از بهار ‌به فکر متقاعد کردن رئال مادرید برای عقد قراردادی جدید با او و بالا بردن حقوقش بوده است. علاوه بر این، برای او روشن بود، طوری که رئال مادرید می‌‌خواهد پاداشش را بدهد – یک باشگاه متمول و در عین حال تحت مالکیت سهامی عام و نه تحت مالکیت میلیاردرهای متمول خارجی – به طرزی دراماتیک، در مقایسه با آن کسانی که CR7 آنها را قطعاً «بازیکنان کوچکتر» توصیف می‌کند، افت خواهد داشت.

این مورد، کافی است که پیام اخیر او به فلورنتینو پرس، تنها هفت ماه پس از آخرین ارتقای شرایط مالی قراردادش – چیزی که از لحاظ تئوری، توافق شده بود که او را تا سال 2021 در مادرید نگه دارد – را به یاد آورید وقتی که گفت: «حق من بیشتر از اینهاست.»

این احتمالاً همان زمانی است که نخستین واکنش‌های توام با انزجار یا ناباوری شکل بگیرند؛ این سوال که دیگر قرارداد بستن چه معنایی دارد وقتی که یکی از طرفین تنها آن هم بعد از گذشت یک دهم از زمان قرارداد، زیر آن می‌زند و برای تغییر شرایطش بهانه می‌آورد؟ قراردادی که قرار بود 5 سال دوام داشته باشد.

دومین دلیل برای به تمسخر گرفتن واکنش «من ناراضی‌ام» رونالدو، به طرز اجتناب ناپذیری به فرم کنونی او گره می‌خورد. اگر از رکوردشکنی او برای زدن 9 گل در مرحله گروهی لیگ قهرمانان بگذریم، ماشین گلزنی توقف‌ناپذیر سابق رئالی‌ها در این فصل بارها طوری به نظر رسیده است که انگار او یا توپ، به جنس موادی که تور دروازه‌ها را با آن می‌سازند، آلرژی دارد. با اینکه گروهی از دروازه‌بان‌های رقبای رئال مادرید – از نتو گرفته تا آنتونیو آدان و مخصوصاً سرخیو آسنخو – در بازی‌های این فصل‌شان در سانتیاگو برنابئو استثنایی از دروازه تیم‌هایشان محافظت کرده‌اند، درکی که بسیاری مردم دارند این است که او دچار افت شده است و به محض اینکه به یاد موقعیت از دست رفته او در نیمه اول ال‌کلاسیکو می‌افتند، او را به باد انتقاد می‌گیرند.

یک بار دیگر برخی ممکن است، بپرسند: «چگونه ممکن است رونالدو درخواست حقوق بالاتر کند وقتی که سطح عملکرد او در حد وحشتناکی افت کرده است؟ جوابی که وجود دارد و خیلی هم مهم به نظر می‌رسد این است که مساله رونالدو مساله حرص یا نیاز مالی نیست.

بگذارید شما را به نخستین زمانی برگردانم که رونالدو گفت هدفش نه بهترین بودن در لیگ خود، نه در اروپا، نه در دنیا بلکه بهترین بازیکن تاریخ شدن است.

 او نخستین بار این جمله را در سال 2004 گفت و یکی از نخستین نفراتی که او این حرف را در حضورش زد، والتر دی‌سالو، مربی بدنساز سابق منچستریونایتد بود. برای درک بهتر موضوع باید گفت که در آن زمان رونالدو هنوز تا زدن نخستین گلش در لیگ قهرمانان فاصله داشت، اتفاقی که ماه آوریل سال 2007 در چهارمین فصل بازیگری رونالدو در انگلیس رخ داد اما حتی آن موقع هم او این رؤیا را که بهترین بازیکن تاریخ می‌شود در سر می‌پروراند و کاملاً باور داشت که به این هدف می‌رسد.

در آن زمان که هنوز نامهربان نشده بود، آن رؤیا چیزی نبود جز سوخت مخزن موتورخانه کریس. چیزی که انگیزه او برای دست نیافتنی‌ شدن را تقویت می‌کرد. دو تا از استعداد‌هایی که رونالدو با همه قدرتش در دریبل‌زنی، گلزنی، پرش‌های بلندش برای سرزنی و زدن ضربات ایستگاهی، به خاطرشان کمتر مورد تحسین واقع می‌شود، انگیزه بی مانند او و خویشتنداری است.

هر بار شنیدن «تو این کار را انجام نخواهی داد» و «نمی‌توانی به فلان هدف برسی»، هر بار مورد تمسخر واقع شدن، ناکامی، هر بار گلزنی مسی و ... همه آنها صرفاً انگیزه اولیه او برای اینکه نه تنها بهترین بازیکن دنیا باشد، بلکه همه را وادار به اعتراف به چنین موضوعی کند، افزایش داده است. رونالدو حتی به بهترین تاریخ شدن هم نزدیک نیست – او در این زمینه برای خودش هدف غیرممکنی ترسیم کرده است – اما دستاوردهایش واقعاً حیرت‌برانگیز هستند. در دورانی که واقع‌بینانه و بدون هیچ تردیدی باید آن را «عصر مسی» دانست، این مرد خارق‌العاده به همان اندازه توپ طلا برده است که رقیب آرژانتینی‌اش و به همان اندازه در فینال‌های منجر به قهرمانی تیمش در لیگ قهرمانان بازی کرده است که مسی و حتی بیشتر از او در این رقابت‌ها گل زده است. به علاوه رونالدو جام‌های دورن قاره‌ای بیشتری با تیم ملی کشورش نسبت به مسی کسب کرده است. با این حال وقتی وقتی وضعیت فعلی دو بازیکن را مقایسه کنیم، خود رونالدو هم می‌داند که فاصله زیادی با مسی دارد. شاید به همین دلیل بود که او فهمید بازی یکشنبه شب برابر دپورتیوو لاکرونیا فرصت خوبی است تا دوباره خودی نشان دهد.

او برای گل اولش خوشحالی نکرد و بعد از گل دومش هم با زخمی که روی صورتش به وجود آمد وقتی برای خوشحالی نداشت. او زمانی را با کلی زمان برای زدن یک بخیه سریع و بانداژ سرش ترک کرد اما این حرکت قبل از این بود که با حرکت عجیبش در کانون توجه قرار بگیرد؛ گرفتن گوشی موبایل پزشک تیم برای دیدن زخم صورتش. آیا او نگران مسخره شدنش به خاطر این حرکت نبود؟ نه. این حرکت فرصتی برای برگشتن در کانون توجه بود، فرصتی برای برگشت و تشویق شدن از سوی هواداران به یک عنوان قهرمان زخمی.

کریستیانو دقیقاً انجام همان کارهایی شده است که او را برای مدتی طولانی سلطان جنگل کرده بود اما در این مبارزه و در حالی که قطعاً قدرت‌ او دچار افت شده است، احتمال پیروزی‌اش بسیار کم است.

 منبع: سایت ESPN/ گراهام هانتر