فرش قرمز برای سرمربی چلسی؛ کونته باید به ایتالیا بازگردد
الان بیش از یک سال است که از خروج آنتونیو کونته از تیم ملی ایتالیا می‌گذرد اما گهگاه این احساس وجود دارد که او هرگز این تیم را ترک نکرده است. شاید یکی از دلایلش این باشد که کار او در وطنش چلسی به دقت دنبال می‌شود.
به گزارش ایلنا، فصل گذشته گاهی اوقات پیش می‌آمد که تعداد تماشاگران بازی‌های چلسی در ورزشگاه استمفوردبریج از مخاطبان تلویزیونی بعضی از بازی‌های سری A که در شبکه اسکای ایتالیا پخش می‌شد، بیشتر بود. شاید دلیلش کاری بود که کونته با ایتالیا در یورو 2016 کرد؟ شاید به خاطر این بود که او دیگر مانع قهرمانی سایر تیم‌ها در سری A نمی‌شود اما تحسینی که از کونته می‌شود، به مراتب فراتر از شخصیت قهرمان‌گونه‌ای می‌رود که او برای خود در میان هواداران یوونتوس ساخت. تأثیری که او برجا گذاشت آنقدر عمیق بود که به ندرت پیش می‌آید درباره فوتبال در ایتالیا بحثی صورت بگیرد که در آن به نام او اشاره نشود.
به کورس قهرمانی این فصل سریA نگاه کنید: ناپولی هشت بازی اولش را برده و مهار نشدنی به نظر می‌رسد اما این همان چیزی بود که درباره رم رودی گارسیا که 10 بازی اولش در سال 2013 را برد هم گفته می‌شد، هر چند در نهایت این یوونتوس بود که آنها را در ادامه مسیر گرفت و در پایان فصل نخستین تیم ایتالیایی شد که در یک فصل از سریA 100 امتیاز گرفت.
اینتر میلان هم در این فصل هنوز شکست نخورده است و به نظر می‌رسد که بالاخره بعد از 6 سال ناکامی، توانسته به جمع مدعیان برگردد. انتظارات زیادی از سرمربی جدید اینتر، لوچانو اسپالتی می‌رفت چون او پیش از این در رم کارهای بزرگی کرده است اما همه می‌دانند که او گزینه اول اینتر نبود بلکه کونته گزینه اول آنها بود.
روز بعد، یک شکست دیگر برای میلان شایعاتی را درباره آینده وینچنزو مونتلا ساخت و اینکه اگر او اخراج شود چگونه باشگاه فرصت استخدام کونته را در پایان فصل یا بلافاصله پس از اخراج مونتلا از دست نخواهد داد. یک برنامه آنها می‌تواند روی کار آوردن رینو گتوسو از تیم‌های پایه به‌عنوان سرمربی موقت تا پایان فصل و فراهم شدن فرصت مذاکره با کونته باشد.
این آتشی است که به این زودی‌ها خاموش نمی‌شود. درست زمانی که فکر می‌کنید این آتش در حال خاموشی است، یکی پیدا می‌شود که به نکته‌ای اشاره می‌کند و دوباره امید زنده می‌شود، اینکه اگرچه حقوق کونته در چلسی افزایش پیدا کرده است اما او قراردادش با این تیم را تمدید نکرده است. یک بار زمانی که از او درباره احتمال مربیگری‌اش در اینتر، میلان، رم یا لاتزیو سوال پرسیده شد، کونته گفت: «هرگز نگویید هرگز، بخصوص اگر یک حرفه‌ای هستید».
اگر لئوناردو بونوچی توانست چشمش را روی تعصبی که نسبت به یوونتوس داشت ببندد و به میلان برود، چرا کونته نتواند؟ مطمئنا با انتقال بونوچی به میلان، برعهده گرفتن مسوولیت هدایت این تیم جذاب‌تر هم شده است. میلان طوری ساخته شده است که با سیستم 1-2-4-3 بازی کند، سیستمی که کونته در چلسی استفاده می‌کند. علاوه بر این او برای ایتالیا نوستالژی دارد.
زمان آن رسیده است که کونته در رده باشگاهی همان تأثیری که در یورو 2016 روی همگان گذاشت را تکرار کند، تورنمنتی که اگر مردانش در ضربات پنالتی به آلمان نمی‌باختند، می‌توانستند فاتحش شوند. پیروزی مردان او در ابتدای این فصل لیگ قهرمانان در خانه اتلتیکومادرید نخستین نشانه از نزدیک شدن او به این هدف بود و یک پیروزی خارج از خانه دیگر می‌تواند نشانه‌ای امیدوار کننده‌تر باشد.
بازگشت کونته به ایتالیا برای بازی تیمش برابر رم شاید او را برای پذیرش پیشنهاد یکی از هموطنانش در پایان فصل وسوسه کند. اگر او برای وطنش نوستالژی دارد، مردم ایتالیا از شیندن خبر تمایل او به بازگشت به این کشور به وجد خواهند آمد.
منبع: سایت ESPN
