تمریناتم برای فدراسیون اهمیتی ندارد/ مسئولان حتی مربی بدنساز من را نمی‌شناسند
احسان روزبهانی می‌گوید: تمام تلاش خودم را می‌کنم تا با دست پر از المپیک بازگردم.
احسان روزبهانی بوکسور وزن 81- کیلوگرم تیم ملی در اواخر سال 93 توانست اولین چراغ المپیکی‌های ایران را روشن کند. در این مدت تقریبا طولانی، او می‌توانست برای حضوری موفق و کسب اولین مدال تاریخ بوکس ایران در المپیک برنامه‌ریزی کند. اما آن طور که خودش می‌گوید: "در این مدت تنها یک اردوی تدارکاتی داشته‌ام و اعزام به چین هم با مشکلات فراوانی همراه بود". این در حالی است که رقیبان او در این مدت بارها و بارها به اردوهای تدارکاتی، مسابقات جهانی و تورنمنت‌های مختلف اعزام شده‌اند. اگر بخواهیم دلایل این بی‌توجهی را کشف کنیم نیازی به کاوش و تحقیق نیست. عدم توجه مسئولان به ورزش پر مخاطب بوکس موضوعی ریشه‌ای است و در کنار آن کادر مدیریتی فدراسیون بوکس هم یکی دیگر از دلایل عقب ماندگی این ورزش است. روزبهانی گلایه‌های بسیاری دارد ولی همچنان با انگیزه به تمرینات خود ادامه می‌دهد، تا بعد از کسب اولین مدال جهانی تاریخ بوکس جمهوری اسلامی حالا به دنبال ثبت رکورد دیگری باشد. او می‌خواهد از المپیک با دست پر به کشور بازگردد تا شاید شرایط راکد بوکس ایران تغییر کند.
احسان روزبهانی، قهرمان بوکس جهان و تنها نماینده بوکس ایران در رقابت‌های المپیک ریو در مورد تمرینات خود به خبرنگار ورزشی ایلنا می‌گوید: تمریناتم را طبق برنامه‌ریزی‌هایی که مربیانم برایم تدارک دیده‌اند به خوبی دنبال می‌کنم. هر روزی که می‌گذرد حساسیت المپیک بیشتر می‌شود. برای بوکسورهای ایران که کمترین اعزام‌ها را به مسابقات خارجی داشته‌اند المپیک بیش آنچه سایر ورزشکاران می‌گویند میدان بزرگی است. بسیاری از بوکسورهای ایران وقتی در المپیک مبارزه می‌کنند به دلیل نداشتن تجربه نتایج ضعیفی کسب می‌کنند. مصدومیتی که در رقابت‌های چین برایم به وجود آمد تقریبا بهبود یافته و مشکلی ندارم. ولی من حریف تمرینی ندارم که بخواهم با او کار کنم. بعد از مدت‌ها یک بوکسور 54- کیلوگرم به اردو آمد تا بتوانم کمی با او بوکس کنم. متاسفانه هیچ چیز برای فدراسیون مهم نیست.
او ادامه می‌دهد: تورنمنت چین که چند هفته پیش از آن بازگشتم تنها تورنمنتی بود که بعد از کسب سهمیه المپیک در آن شرکت کردم. متاسفانه نگاه فدراسیون به وضعیت من بسیار جهت‌دار است. در این مدت حتی یکی از مسئولان فدراسیون به محل تمرین من نیامده است، تا از نزدیک شاهد وضعیتم باشند. دلیل چنین رفتاری برای من هم جای سوال است. به هر ترتیب من به صورت شخصی و زیر نظر اکبر احدی تمرین می‌کنم. اکبر احدی هر روز دو وعده با من تمرین می‌کند ولی ماهانه 399 هزار تومان از فدراسیون حقوق دریافت می‌کند و مهدی چراغی، مربی بدنسازم که روزی یک‌بار با من تمرین می‌کند حقوقی دریافت نمی‌کند، حتی مسئولان فدراسیون او را نمی‌شناسند. شاید در ایران تنها نماینده المپیکی باشم که به این صورت تمرین می‌کنم. در ایران فکر می‌کنند که تنها ورزشکار مهم است و توجهی به مربیان ندارند. یک مربی خوب می‌تواند سرنوشت یک رشته ورزشی را عوض کند. باید به این موضوع توجه بیشتری شود. زمانی ما می‌توانیم یک قهرمان المپیک تربیت کنیم که مربیان با دانش در اختیار داشته باشیم.
روزبهانی در مورد انتظار مسئولان ورزشی کشور از او برای کسب مدال المپیک می‌گوید: مسئولان به من لطف دارند! من تمام تلاش خود را برای کسب مدال المپیک انجام می‌دهم تا بتوانم ذره‌ای دل مردم را شاد کنم. در مورد مسئولان باید بگویم که فقط توقع دارند و اتفاقی برای بهبود وضعیت من رخ نداده است. بعد از کسب سهمیه المپیک در مورد اینکه شرایط برای تمریناتم مهیا شود فکری نمی‌کردم و حالا که نزدیک به یک ماه تا شروع رقابت‌ها المپیک زمان باقی مانده است هم فکری نمی‌کنم. اگر بخواهم وقتم را برای بهبود این وضعیت بگذارم و اعتراض کنم باید تمریناتم را تعطیل کنم. روی رقابت‌های المپیک تمرکز کرده‌ام و اینکه بتوانم با تلاش همه مبارزاتم با موفقیت به پایان برسانم.
قهرمان بوکس جهان به مسابقات بوکس حرفه‌ای اشاره و خاطرنشان می‌کند: بعد از اینکه در مسابقات بوکس حرفه‌ای که زیر نظر فدراسیون بوکس جهانی(آیبا) برگزار می‌شد شرکت کردم، به مسابقات ستارگان جهان دعوت شدم. این رقابت‌ها با شرکت هشت نفر برتر هر وزن برگزار می‌شود که به عنوان بالاترین سطح مسابقات بوکس محسوب می‌شود. بعد از شرکت در مسابقات ستارگان جهان به رنکینگ اول رسیدم و پس از آن در جهان مرا به عنوان قهرمان جهان شناختند. این اولین مدال جهانی بوکس ایران در رقابت‌های جهانی بود. این موضوع برای فدراسیون اصلا اهمیت نداشت و برای من هم مهم نیست که این موضوع چقدر برای آنها اهمیت دارد. بوکس حرفه‌ای باتوجه به سبک بوکس من برایم راحت‌تر است و شرکت در این رقابت‌ها به پیشرفت من در بوکس کمک بسیاری کرد.