طلای سلیمی؛ درخشش ابدی در المپیک پاریس

به گزارش ایلنا، یک سال پیش در چنین روزی آرین سلیمی همه مدعیان را کنار زد تا طلسم 16ساله تکواندو ایران در تاتامی المپیک شکسته شود. 20مرداد پارسال آرین سلیمی با درخشش روی تاتامی المپیک، مدال طلای سنگین‌وزن تکواندو را برای ایران به ارمغان آورد تا به ناکامی چندساله تیم ملی برای کسب مدال طلای المپیک پایان دهد. او در مسیر قهرمانی، با شکست رقبای سرسخت، به فینال رسید و در دیدار نهایی، رقیب قدرتمند بریتانیایی خود را مغلوب کرد تا نامش در کنار قهرمانان بزرگی چون هادی ساعی جاودانه شود. آخرین باری که تکواندوی ایران روی سکوی نخست المپیک ایستاده بود، به المپیک 2008 پکن برمی‌گشت؛ جایی که هادی ساعی قهرمان دیروز و رئیس فدراسیون امروز، طلا را بر گردن آویخت. پس از آن، در المپیک‌های لندن، ریو و توکیو، تکواندوی ایران از رسیدن به مدال طلا بازمانده بود، اما سلیمی جوان در دسته مثبت ۸۰کیلوگرم، طلا را دوباره به آغوش ایران بازگرداند تا تکواندوی ایران سلامی دوباره به روزهای اوج خود داشته باشد.

عملکرد کاروان تکواندوی ایران در المپیک پاریس بی‌نظیر بود؛ مهران برخورداری دیگر هوگوپوش تیم ملی نقره گرفت. ناهید کیانی کاری کرد کارستان و با کسب اولین نقره زنان ایران در المپیک، تاریخ را به احترام واداشت و مبینا نعمت‌زاده هم در عین ناباوری برنز این رقابت‌ها را به گردن آویخت تا تکواندوی ایران عملکردی صددرصدی در تاتامی پاریس رقم بزند. اما روزهای خوش تکواندو، چندان دوام نداشت. تنها مدت کوتاهی پس از المپیک، این رشته وارد گرداب حواشی شد. اختلافات و درگیری‌ها در تیم ملی زنان بالا گرفت و کار به جایی رسید که مینو مداح، سرمربی موفق تیم دختران در المپیک، کنار گذاشته شد.

همچنین کیانی و نعمت‌زاده دو قهرمان ملی درگیر اختلافات تند و جنجالی با یکدیگر شدند که بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد. در چنین شرایطی این وضعیت، یادآور این نکته است که موفقیت‌های ورزشی، بدون مدیریت درست و دوراندیشی، پایدار نمی‌ماند. به‌نظر می‌رسد ریشه بسیاری از این مشکلات به ساختار مدیریتی فدراسیون بازمی‌گردد. شاید عدم ورود به‌موقع و مدیریت صحیح حواشی بود که باعث شد یک سال بعد از این اتفاق مبارک و شاهکار تکواندو در پاریس، حالا این رشته به این روز بیفتد. اگر امروز برای رفع حواشی و تقویت انسجام تیمی اقدام نشود، این خطر وجود دارد که تکواندو با تمام ظرفیت و پتانسیلی که دارد، دوباره از مسیر اوج فاصله بگیرد و به سمت روزهای کم‌فروغ و پرآشوب بازگردد.

 حالا که تکواندوی ایران بار دیگر روی سکوی افتخار ایستاده، وظیفه مسئولان است که این فرصت تاریخی را از دست ندهند و با اصلاحات مدیریتی و حمایت همه‌جانبه، زمینه را برای تداوم موفقیت‌ها فراهم کنند. بی‌شک آینده این رشته پرافتخار، بیش از هر زمان دیگری به تصمیمات امروز وابسته است.