از فوتبال به چاپخانه در ۱۸ سالگی/ ماجرای عجیب ستاره ایتالیایی

به گزارش ایلنا، امیلیانو مورتی، مدافع پیشین تیم‌هایی چون فیورنتینا، یوونتوس، والنسیا، جنوا و تورینو، که حالا در کادر فنی باشگاه تورینو مشغول است، در گفت‌وگویی صمیمی از بحرانی شخصی در نوجوانی و فاصله‌اش از فوتبال سخن گفته؛ زمانی که تنها هجده سال داشت و به‌جای تمرین و بازی، پشت دستگاه چاپ ایستاد.

مورتی تعریف می‌کند که در دوران نوجوانی‌اش در رم، زیر نظر وینچنزو دامیکو فوتبال را آغاز کرد. حضور در تیم لودیجیانی باعث شد کیفیت بازی‌اش رشد کند، آن‌ها قهرمان جوانان ایتالیا شدند و در ۱۷ سالگی اولین بازی رسمی‌اش را در سری C انجام داد. انتقال به فیورنتینا در ژانویه ۲۰۰۰، ناگهانی بود. یک تماس تلفنی همه‌چیز را عوض کرد و همان شب با موتور به خانه رفت تا با خانواده صحبت کند. خیلی زود راهی اردو شد.

اما به گفته خودش، همان‌جا در فلورانس بحران آغاز شد. بعد از تورنمنت ویارجو، دچار پیچ‌خوردگی مچ پا شد، ولی مشکل اصلی آسیب‌دیدگی نبود. دوره‌ای سخت شروع شد؛ جدا از خانواده و بدون تکیه‌گاه‌های همیشگی، احساس می‌کرد از تعادل خارج شده. نه حرفی می‌زد، نه از کسی کمک می‌خواست، خیال می‌کرد خودش می‌تواند همه‌چیز را حل کند. در حالی که اطرافیانش غرق در شور و شوق بازی در باشگاه بزرگی مثل فیورنتینا بودند، او هر روز بیشتر در خودش فرو می‌رفت.

یک روز به پدرش تلفن زد و گفت می‌خواهد به رم برگردد. کاملاً فوتبال را کنار گذاشت. خانواده‌اش، پدر و مادرش، تلاش کردند کمکش کنند ولی او از همه فاصله گرفت. گفت که نمی‌خواهد دیگر فوتبال بازی کند. تصمیمش قطعی بود و حساس به هرگونه فشار از بیرون. در مدرسه هنرهای گرافیکی خوانده بود، پدر و پدربزرگش هم در چاپخانه کار می‌کردند، و حالا خودش هم وارد همان مسیر شد. می‌گوید در چاپخانه احساس آرامش می‌کرد. فیورنتینا با احترام با این تصمیم مواجه شد و سعی کرد دلایل ترک او را بفهمد.

زندگی‌اش دیگر فوتبال نبود. ماه‌ها گذشت، بدون حتی تماشای یک مسابقه. انگار همه‌چیز از نو تعریف شده بود. اما ناگهان اتفاقی افتاد که او هنوز هم جزئیاتش را پیگیری نکرده، فقط همان‌قدر که به گوشش رسید کافی بوده. در حال کار با دستگاه چاپ بود که پدرش او را به دفتر صدا زد. گفت تماسی دریافت کرده؛ از سوی کسی که گفته شده فرانکو باره‌زی از مورتی سراغ گرفته. وقتی اسم باره‌زی را شنید، شوکه شد. ضربه‌ای عاطفی، مثل برق از تنش گذشت. تنها کلمه‌ای که توانست بگوید «مرسی» بود. همان شب دوباره شروع به فوتبال بازی کردن کرد. خودش می‌گوید در آن لحظه با تمام وجود احساس کرد که در جای اشتباهی ایستاده و همه چیز را رها کرد تا از نو آغاز کند.

بازگشت به فیورنتینا اما ساده نبود. خودش می‌گوید اول فکر کرده شاید بتواند در رم شروع کند ولی فهمیده که مسئولیت تصمیم قبلی‌اش با خودش بوده. پس بدون حرف اضافه‌ای به فلورانس برگشت. تنها شش ماه بعد در اردوی تیم اصلی حاضر بود. حتی با وجود شکستگی استخوان پا، ذهنش دیگر در جای دیگری بود. تیم در همان فصل قهرمان کوپا ایتالیا شد. حالا که سال‌ها گذشته، می‌گوید آن بحران باعث رشد شخصیتی‌اش شد و اگر بازیکن خوبی شده، بخشی از آن را مدیون همین مسیر پرفراز و نشیب است.

در دوران بازی‌اش زیر نظر مربیان بزرگی بازی کرد: فاتح تریم و روبرتو مانچینی در فیورنتینا، مارچلو لیپی در یوونتوس، مازون در بولونیا، رانیری در والنسیا، گاسپرینی در جنوا، ونتورا، میهایلوویچ و مازارری در تورینو، و البته آنتونیو کونته در تیم ملی. خودش می‌گوید از همه‌شان درس گرفته و بابت آن‌ها سپاس‌گزار است.

در ۳۸ سالگی تصمیم به خداحافظی گرفت، با اینکه تورینو پیشنهاد تمدید قرارداد داده بود. می‌گوید احساس کرده دیگر نمی‌تواند مثل گذشته مفید باشد و بلوغ فکری باعث شد بپذیرد زمانش رسیده. هنوز هم تشویق‌ها و محبت هواداران تورینو را به یاد دارد. به لطف رئیس باشگاه، اوربانو کایرو، مسیرش به سوی فعالیت مدیریتی باز شد؛ مسیری متفاوت اما همچنان در دل فوتبال.