یادداشتی از زهرا مشتاق؛
اجازه دهید خانه خدا در اختیار مردمانش باشد
زهرا مشتاق (روزنامه‌نگار و مستندساز) طی یادداشتی به لزوم توجه ارگان‌های دولتی و مردمی به کارتن خواب‌ها، بی‌خانمان‌ها و زباله‌گردان و اسکان آنها در پی شیوع کرونا پرداخت.
در این روزهای ترسناک و نفس‌گیر، گفته و توصیه اکید می‌شود که امن‌ترین مکان خانه است اما تکلیف بی‌خانمان‌ها و زباله‌گردها چیست؟ آنها چه کار باید بکنند؟ درحالیکه هیچ شهر بزرگ و کوچکی نیست که انباشته از افراد فاقد سرپناه نباشد، چگونه می‌شود به این افراد کمک کرد؟ آیا در حال حاضر گرمخانه‌ها فعال هستند؟ آیا این دسته از زنان و مردان به امکانات حداقلی چون آب و صابون دسترسی دارند؟
کافی است به خصوص شب‌ها، گردشی در شهر داشته باشیم. زیر پل‌ها مثلا سیدخندان، بزرگراه چمران کنار خانه‌های نیمه‌ساز کمپانی، پل آهنگ و چهارراه آب منگل، مولوی، ناصرخسرو، شوش همگی در تهران، شیرآباد و رسالت و آزادی و مرغداری کامبوزیا در زاهدان، محله‌های الله آباد، شرف‌آباد، شهرک صنعتی، شهرک سیدی، محله تور و طناب در شهر کرمان. محله سیدطاهر الدین، تمیک اسفیکان در شهر بم. گل سفید، زیر پل اناری، علی‌آباد، آخر فلک‌الدین، آخر پشته حسین آباد در خرم آباد، شلنگ آباد، کوی علوی(کوچه اشویعه)، راه‌آهن (امانیه) در اهواز، بهشت‌آباد در آبادان. میرآباد در چابهار و صدها پاتوق دردناک دیگر در شهرهای مختلف؛ زن و مرد؛ در همه رده‌های سنی و حتا بچه‌ها.
ساماندهی این بی‌خانمان‌ها، در پیشگیری از بروز بیماری در میان این افراد، بی‌چون و چرا کمک موثری به تمام افراد جامعه است.
قدر مسلم در این شرایط خاص امکان فراهم شدن فوری سقف برای تمام آنها یا مثلاً برگشت به میان خانه و خانواده فرضی وجود ندارد. اما در حال حاضر مساجد بضاعت و داشته مناسبی برای اسکان این بی‌پناهان است. مسجد خانه خداست و چه جایی مناسب‌تر از این مکان امن که می‌تواند پناهگاه موثری برای آنها باشد.
در این خصوص قدر مسلم داوطلبانی برای کمک، از میان فعالان مدنی و اجتماعی وجود دارد که در امر ساماندهی مشارکت نمایند. جمع آوری پوشاک پاکیزه، امکان اصلاح و حمام و سپس ورود به صحن فراخ مساجد و در اختیار گذاشتن غذا. حتا اگر این ساماندهی، در این برهه خارج از فرصت و یا الویت دولت و دیگر نهادهای نظارتی باشد؛ موسسات نیکوکاری که هماره دلسوزانه و با مسولیت‌پذیری تمام در این امور قدم پیش گذاشته‌اند، توان این همراهی فوری را خواهند داشت.
اهمیت انجام چنین کاری، جدا از جنبه انسانی و اخلاقی آن، حداقل کمک به پیشگیری از ابتلای به بیماری برای کسانی است که هیچ امکاناتی جهت محافظت از خود در برابر بیماری و در نتیجه کنترل و عدم انتقال به دیگری در اختیار ندارند. اجازه دهید خانه خدا در اختیار مردمانش باشد.
