قدردانی از صدای غریب/ موسیقی ایرانی در بن بست قرار گرفت

در ابتدای مراسم سیدعباس سجادی، مدیر عامل بنیاد آفرینش‌های نیاوران با حضور در جایگاه گفت: مطمئناً مرگ کاوه دیلمی که چند سالی را نیز با بیماری گذراند مرگ عاشقانه‌ای بود. کاوه دیلمی هنرمندی بزرگ و واقعی بود. هنرمندان واقعی هیچ گاه مترصد ارتزاق از راه هنر نیستند. هنرمندان حقیقی با هنر خود عشق ورزی داشته و عشق می‌پراکنند.

وی کاوه دیلمی را یکی از هنرمندان راستینی دانست که هنرش را عاشقانه ادامه داد و افزود: صدای کاوه دیلمی به اعتقاد من صدایی دریاچمن بود. هم آرامش دریا و هم سرسبزی چمن را داشت.

هزاران تأسف که باید بگوییم کاوه دیلمی که بود؟

حمیدرضا نوربخش خواننده و مدیرعامل خانه موسیقی نیز در این مراسم گفت: این جمعی که امروز گرد هم آمده است گرچه از نظر کیفی بسیار با ارزش است اما بیش از هر وقت دیگری نشانگر غربت موسیقی اصیل ایرانی است. ما امروز بیش از هر وقت دیگری به امثال کاوه دیلمی نیاز داریم اما او ما را تنها گذاشت و رفت. امروز با هزاران تأسف باید برای خیلی‌ها توضیح دهیم که کاوه دیلمی که بود. البته وقتی عنوان کردیم که قصد داریم برای این خواننده پیشکسوت و صاحب منزلت بزرگداشتی برگزار کنیم بسیاری پرسیدند که او که بود و آثارش چه بود و حتی با نام او هم آشنا نیستند.

وی افزود: این از تاثرها و تاسف‌های ماست که در روزگار عجیبی به سر می‌بریم. بارها و بارها این مطلب را گفته‎ام که امروز متأسفانه موسیقی اصیل ما در بن بست به سر می‌برد. امروز جان‎مایه و اصل و اساس و عصاره موسیقی ایرانی که تبلور آن در ساز و آواز است بسیار کم فروغ ظهور و بروز دارد. پر واضح است که مقصر اصلی این واقعه رسانه ملی ماست که باعث ایجاد فاصله میان مردم و هنر موسیقی شده است. اما ما هم باید تکالیف خود را انجام بدهیم. باید درد دل‌ها را بگوییم و در خصوص موسیقی ایرانی آگاهی بخشی را انجام دهیم. امثال کاوه دیلمی وجودشان کیمیا بود.

این خواننده موسیقی ایرانی با اشاره به سابقه آشنایی خود با دیلمی از اواسط دهه شصت گفت: در سال‌های دهه شصت دیلمی را در منزل زنده یاد احمد عبادی دیدم. من جذب شخصیت او و هنرش شدم. کارهای او را دوست داشتم و همواره حسرت می‌خورم که چرا دیلمی بیشتر کار نکرد. شیوه او در خوانندگی کاملاً تداوم‎بخش موسیقی و آواز استاد یگانه آواز ایران غلامحسین بنان بود.

در ادامه این مراسم بهرام دهقانیار نوازنده و آهنگساز ضمن اجرای تکنوازی پیانو درباره کاوه دیلمی گفت: کاوه دیلمی هم آدم هنرمندی بود و هم با شخصیت. دیلمی در کارش هم توانا بود.»

قدردانی از یک هنرمند بی‌سر و صدا

محمد سریر، عضو شورای عالی خانه موسیقی نیز با بیان این مطلب که مراسم امروز همچون شخصیت خود کاوه دیلمی درویشانه برگزار می‌شود، افزود: دیلمی نمی‌خواست درباره تأثیر خود بر موسیقی سر و صدا کند. دوست داشت در آرامش کار کند. کاوه دیلمی در واقع هنرمند ارجمندی بود. هنرمندان عرصه موسیقی می‌دانند که ایجاد خلاقیت در کنار یادگیری جان مایه موسیقی بسیار دشوار است و افراد کمی به این جایگاه رسیدند. دیلمی توانست بدون سر و صدا به این مرحله برسد. او موسیقی دستگاهی و گوشه‌ها را می‌شناخت و خلاقیت هم داشت. دیلمی دارای ادراک درونی نسبت به موسیقی بود. ادراکی که در واقع در سنین بالا به تبلور می‌رسد. ما متأسفیم که او را از دست دادیم چون او در واقع در شروع بود. همیشه آرام بود و تواضع و خشوع داشت. او توانایی شخصی داشت و در روح مخاطب تأثیر می‌گذاشت.

وی افزود: ما با خلأ در موسیقی ردیفی دستگاهی رو به رویم و بزرگان و پایه‎گذاران این موسیقی ما را ترک می‌کنند و ما می‌بینیم که صحنه خالی شده است. دلم می‌خواست دیلمی ما را تنها نمی‌گذاشت. آرزویم این بود که او هنرش را به عده‎ای از مشتاقان تعلیم می‌داد. پشتوانه موسیقی ما امروز دارد از دست می‌رود و خلاقیت‌هایی که پایه‌های موسیقی را محکم می‌کند بسیار کم و تقریباً نادر شده است. دیلمی یکی از ستون‌های موسیقی ما بود که جایش خالی است.

روزهای پرخاطره با مردی که شیوه بنان را خوب می‌دانست

حسین علیزاده نوازنده و آهنگساز پیشگام موسیقی ایرانی هم در در بخشی از صحبت‌هایش با ذکر این مطلب که به ندرت می‌شود کسی را پیدا کرد که به شیوه استاد بنان کار کرده باشد، افزود: اگر کسی شبیه کاوه دیلمی در موسیقی ایرانی وجود داشت که ظرایف شیوه استاد بنان را به خوبی درک کرده باشد قطعاً بسیار ادعا داشت در حالی که دیلمی این گونه نبود.دیلمی شیوه بنان را به خوبی اجرا می‌کرد من خاطرات بسیاری با کاوه دیلمی داشتم.

مزدا انصاری نوازنده پیانو و آهنگساز هم قبل از اجرای یک برنامه به همراه مسعود یکتا گفت: امشب کار سختی دارم و احساس می‌کنم کاوه اینجا حضور دارد. ما خاطرات زیادی با هم داریم. من در این اجرا سعی می‌کنم به دوست عزیزم ادای دین کنم.

پریدخت بنان همسر استاد بناد نیز که در مراسم حاضر بود به علت تالم روحی و بغضی که در سینه، از فقدان خواننده‌ای که او آن را پسر خود می‌دانست داشت قادر به سخنرانی نبود.