لزوم توجه جدی به وضعیت محورهای ورودی خوزستان/ مسیر ایذه و دهدز، وضع بدتری دارند/ شرکت‌های ذینفع به مسئولیت‌های اجتماعی خود عمل کنند

به گزارش‌خبرنگار ایلنا از خوزستان، جاده‌های این استان همگی شبیه هم هستند. جاده‌هایی بدون رعایت استانداردهای لازم و پر از چاله‌وچوله. جاده‌هایی رهاشده که دیگر کار از رفوکاری آن‌ها گذشته، بخصوص اگر این جاده‌ها محل عبور و مرور انواع تریلی و ماشین‌های حمل‌ونقلی باشند که شبانه‌روز خوراک انواع کارخانه‌ها‌ و شرکت‌های تولیدی شهرهای مرکزی را دارند در این مسیر جابه‌جا می‌کنند و به‌هیچ‌عنوان به نقش مسئولیت‌های اجتماعی خود در قبال جامعه پایبند نیستند. مجموعه وظایف و تعهداتی که شرکت‌ها و سازمان‌ها بایستی در جهت حفظ، مراقبت و کمک به جامعه‌ای که در آن دارند فعالیت می‌کنند، انجام دهند.

یکی از مناطق مورد بحث که سال‌هاست بی‌کیفیتی جاده‌هایش زبانزد رانندگان ماشین‌های عبوری است و شرکت‌های ترانزیتی، شرکت‌های حمل‌ونقل، بنگاه‌های اقتصادی مادر و بنادری که حجم عظیمی از کالاهای ورودی و خروجی جنوب را دارند مدیریت می‌کنند، در این مناطق به‌هیچ‌عنوان زیر بار پذیرش نقش مسئولیت اجتماعی خود در قبال مردم این نواحی  نمی‌روند، جاده‌های ورودی استان خوزستان از سمت دهدز و ایذه است.

این جاده‌ی ترانزیتی که سالیانه شاهد عبور و مرور صدها هزار تریلی و تانکر و بونکر است و از مسیرهای استراتژیک کشور محسوب می‌شوند، متأسفانه نه‌تنها فاقد هرگونه کیفیتی بوده، بلکه فرسایش این جاده‌ها به شکلی است که بالاترین آمار کشته‌ها را هرساله به خود اختصاص می‌دهد.

خوزستان، قلب تپنده‌ی ایران

با توجه به این موضوع که استان خوزستان به‌مثابه‌ قلب تپنده‌ی کشور محسوب می‌شود و روزانه هزاران محصول از طریق جاده‌های این استان به مناطق داخلی و خارجی پمپاژ می‌شود، شایسته نیست استانی بااین‌همه ثروت چنین جاده‌هایی داشته باشد.

قطعاً این موضوع یک مبحث قابل پیگیری است که باید از طریق مراجع قانونی پیگیری شود و از شرکت‌هایی که بیشترین درصد  تخریب و استهلاک را به این جاده‌ها دارند وارد می‌کنند پرسیده شود که چه زمانی قرار هست به تعهدات خود عمل کنند؟

نمره‌ صفر خوزستان در کیفیت جاده ها

اگر سهم جاده‌های‌خوزستان را بخواهیم از این بی‌شمار حمل‌ونقل جاده‌ای محاسبه کنیم، باید به خوزستان نمره‌ صفر بدهیم.

صنایع فولاد، شرکت‌های  پتروشیمی، پالایشگاه‌ها،کشت و توسعه‌های نیشکر، صنایع نفتی،کارخانه‌های آرد و هزاران کارخانه و شرکت تولیدی دیگر که از جاده‌های ایذه و دهدز می‌گذرند، نه‌تنها باعث فرسایش جاده‌های این منطقه می‌شوند، بلکه با تداوم نادیده گرفتن حق مردم این نواحی، در کنار تلمبه‌خانه‌های دهدز و وزارت نیرو عملاً ظالمانه در کشتارهای جاده‌ای این منطقه سهیم هستند.

همان‌گونه که سهم ایذه و دهدز از بی‌شمار آب پشت سدهای کارون ۳ و ۴ و نفتی که روزانه هزاران بشکه از آن از طریق لوله‌های نفتی تلمبه‌خانه‌ی دهدز به مناطق مرکزی پمپاژ می‌شود، فقط یک حسرت تاریخی است، حق قانونی  این مردم را کارخانه‌ها و شرکت‌های فعال در منطقه نادیده می‌گیرند و از وظایف قانونی خود در اصلاح جاده‌هایی که کاملاً زیر سلطه‌ی وسایل نقلیه‌ی خودشان است شانه خالی می‌کنند.

این عدالت نیست که اداره‌ی راه و شهرسازی شهرهای ایذه و دهدز با توجه به مشکلات عدیده‌ی مالی که گریبان گیرشان است، جور کارخانه‌های ثروتمندی را بکشند که هرکدام از آن‌ها به‌مانند یک قول اقتصادی در کشور دارند جولان می‌دهند، ولی از این‌همه گردش ثروت نه‌تنها چیزی نصیب جاده‌های فرسوده‌ی ایذه و دهدز  نمی‌شود، بلکه باعث می‌شود تا مردم این نواحی از داشتن همین جاده‌های محقر نیز  محروم شوند.

سازمان‌ها «مسئولانه عمل کنند

مطالبه از سازمان‌ها برای «مسئولانه عمل کردن» در قبال جامعه، موضوعی است که با گسترش روزافزون اثرگذاری آن‌ها بر محورهای تشکیل‌دهنده‌ی توسعه‌ی پایدار یعنی «اقتصاد»، «جامعه» و «محیط‌زیست»، در دهه‌های پایانی قرن بیستم شدت گرفته و منجر به این شده است که مفهومی به نام مسئولیت اجتماعی سازمان‌ها یا CSR در دنیای مدیریت ظهور کند.

در این میان، نیاز است که استاندار خوزستان با نیم‌نگاهی به مطالبات بر حق مردم این نواحی سهم فرسایشی جاده‌های ایذه و دهدز را از حلقوم شرکت‌هایی که شبانه‌روز در حال عبور و مرور در این جاده‌ها هستند را بگیرد و با اصلاح جاده‌های ترانزیتی ایذه و دهدز، نه‌تنها باعث تغییر چهره‌ی جاده‌های ورودی استان خوزستان شوند، بلکه با تسهیل مسیرهای عبور و مرور باعث رونق بخشی به چرخه‌ی تولید در استان خوزستان گردند. هرچند که  سهم خوزستان  از این همه  تولید سالیانه تاکنون بر مردم این استان روشن نیست.

گزارش: بهنام رضایی