بر دستان پدر و مادر بوسه می‌زنم؛
رحمان: ثبت رکورد ۳۰۰ کیلوگرم را برای ریو گذاشته‌ام / رقیبان از نام ایران می‌ترسند
در رشته وزنه برداری رقیبان از شنیدن نام ایران و حضور ورزشکاران در اوزان مختلف، می‌ترسند و هراس دارند و این نشان دهنده قدرت رشته وزنه‌برداری در ایران است.
ملی‌پوش طلایی وزنه‌برداری ایران در اینچئون تاکید می‌کند که به دنبال ثبت رکورد ۳۰۰ کیلو در پارالمپیک ریو است.
به گزارش ایلنا، سیامند رحمان همچنان عنوان قوی‌ترین مرد دارای معلولیت جهان را در اختیار دارد و این روزها برای مسابقات رکوردگیری اسفندماه تمرین می‌کند.
وی درخصوص روند کسب آمادگی برای مسابقات پاراآسیایی گفت: از اردیبهشت‌ماه امسال در اردوهای متعددی که ترتیب داده شده بود به همراه سایر ملی‌پوشان حضور داشتم و پیش از آن هم به صورت انفرادی در محل سکونتم تمرینات را به صورت مستمر ادامه می‌دادم.
قوی‌ترین مرد دارای معلولیت جهان در ادامه افزود: به نسبت دوره قبل مسابقات پاراآسیایی، تیم‌ها با آمادگی بیشتری آمده بودند، اما در رشته وزنه برداری رقیبان از شنیدن نام ایران و حضور ورزشکاران در اوزان مختلف، می‌ترسند و هراس دارند و این نشان دهنده قدرت رشته وزنه‌برداری در ایران است.
رحمان خاطر نشان کرد: در دسته فوق‌سنگین هم ایران حرف اول را می‌زند، خدا را شکر می‌کنیم که نفرات اول و دوم این دسته هر دو ایرانی هستند، منصور پورمیرزایی هم از دوستان خوب من است و در جایگاه‌دوم این دسته قرار گرفت. برای من در درجه اول این اهمیت دارد که پرچم کشورمان را به اهتزاز در بیاوریم و اینکه چه کسی در جایگاه قهرمانی می‌ایستد مهم نیست.
وی گفت: مسابقات قزاقستان که خرداد سال آینده برگزار می‌شود، مسابقات مهمی است که می‌توان از آن سهمیه پارالمپیک ریو را نیز بدست آورد، امیدواریم که ترکیب اعزامی تیم ملی بتواند با دست پر از این مسابقات برگردد و در ریو حضور قدرتمند داشته باشیم.
دارنده نشان طلای مسابقات پارالمپیک لندن اعلام کرد: به امید خدا در مسابقات پارالمپیک ریو رکورد مورد نظرم که ۳۰۰ کیلوگرم است به ثبت می‌رسانم، البته در اینچئون هم امکان این رکوردشکنی بود، ولی به صلاحدید کادر فنی این کار را انجام ندادم و در حال حاضر آخرین رکورد به میزان ۲۹۲ کیلوگرم و به نام خودم به ثبت رسیده است.
رحمان افزود: بهترین خاطرات من در سفر، در همراهی با هم تیمی‌ها و اعضای کاروان شکل‌گرفته، بهترین لحظات را روزهایی تجربه کردم که برای تشویق دوستانم به سالن می‌رفتم و زمانی که مسابقه داشتند همپای آنها مضطرب می‌شدم، خوشحال می‌شدم و گاهی هم ناراحت. این احساسات مشترک و همراهی‌ها از ارزشمندترین خاطرات من در این مسابقات هستند.
قهرمان طلایی بازی‌های پاراآسیایی اینچئون گفت: در حال حاضر امکان این فراهم شده که من بدون جابجایی از محل سکونتم، در همان شهر خودم تمرین کنم و به خاطر این از حمایت‌های ریاست فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک تشکر می‌کنم که همواره طی این سال‌ها از من حمایت کردند. بر دستان پدر و مادر بوسه می‌زنم که همیشه و در هر حال همراه من بودند و می‌دانم هر چه قدر هم که مدال بگیرم و موفق باشم، باز هم نمی‌توانم محبت‌های آنها را جبران کنم.
