جنگ علیه غزه در دومین سالگرد؛ آیا صدای ما را می‌شنوید؟+ فیلم
امروز ۷ اکتبر، دومین سالگرد آغاز جنگ و محاصره بی‌وقفه رژیم صهیونیستی علیه مردم غزه است؛ مردمی که بیش از ۷۳۰ روز زیر بمباران، محاصره و گرسنگی زندگی کرده‌اند و هنوز چشم انتظار پایان درد و ویرانی‌اند. تصاویر و گزارش‌های روزانه از قتل، آوارگی و تخریب خانه‌ها، تنها گوشه‌ای از رنج بی‌پایان ساکنان این منطقه است.
به گزارش ایلنا به نقل از الجزیره، مردم غزه با گذشت دو سال از آغاز جنگ در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، همچنان در محاصره و بحران روزمره زندگی می‌کنند. بمباران‌های مداوم و تخریب زیرساخت‌ها توسط ارتش اسرائیل، کمبود شدید غذا و دارو و محدودیت شدید سوخت، زندگی روزانه را به یک مبارزه بی‌وقفه برای بقا تبدیل کرده است.
فعالان غزه در شبکه‌های اجتماعی با انتشار تصاویر و ویدئوها، هر روز شاهد قتل، تخریب و آوارگی هزاران خانواده بوده‌اند؛ صحنه‌هایی که فراموش نمی‌شوند و گواه بر یکی از وحشتناک‌ترین جنایات انسانی معاصر هستند.
یک شهروند غزه‌ای نوشته است: «جنگ، مرگ و فقدان، هر روز در قلب ما خانه کرده است. هر روز مانند یک سال می‌گذرد؛ ما خانه‌ها، عزیزان و خاطرات خود را از دست داده‌ایم.»
شهروند دیگری افزود: «ما مجبور شدیم بزرگ‌ترین فاجعه و نسل‌کشی تاریخ مدرن را تجربه کنیم، اما هنوز تلاش می‌کنیم زنده بمانیم. اینجا غزه است و عامل همه این مصیبت‌ها رژیم صهیونیستی است؛ آیا صدای ما را می‌شنوید؟ جنگ را متوقف کنید.»
تصاویر منتشر شده، از جمله یک عکس که خانواده‌ای را هنگام تلاش برای فرار نشان می‌دهد، نماد درد و رنج روزانه مردم غزه شده است؛ تصاویری که نه یک حادثه، بلکه واقعیت تلخ زندگی در این جنگ و محاصره اسرائیلی را نشان می‌دهند.
فعالان محلی می‌گویند: «در چنین روزی، آخرین شبی را که با آرامش گذراندیم، تجربه کردیم. صبح روز بعد با کابوسی بیدار شدیم که هنوز پایان نیافته است.»
مردم غزه همچنین از سکوت جامعه جهانی و فقدان عدالت بین‌المللی انتقاد کرده‌اند و می‌پرسند: «سازمان‌های حقوق بشری و نهادهای بین‌المللی کجا هستند؟ چرا جلوی جنایات اسرائیل گرفته نمی‌شود؟»
آن‌ها هشدار می‌دهند که سیاست‌های دوگانه و فقدان فشار واقعی بر اسرائیل، اجازه ادامه نسل‌کشی، آوارگی و «مهندسی گرسنگی» علیه مردم غزه را داده است.
دو سال از این جنگ و خونریزی می‌گذرد و وضعیت همچنان وخیم است؛ منطقه همچنان ویران است و مردم بدون امنیت غذایی، سرپناه یا امکانات اولیه به زندگی ادامه می‌دهند، در حالی که جامعه جهانی در سکوت، نظاره‌گر است.
