نبض نفت منطقه با تنگه هرمز می‌زند/ مسیرهای جایگزین فعلا کارایی ندارد

صباح زنگنه در گفت‌وگو با خبرنگاراقتصادی ایلنا، درباره احتمال بسته شدن تنگه هرمز و تاثیر آن بر تجارت نفت منطقه اظهار داشت: تنگه هرمز یکی از گذرگاه‌های بین‌المللی برای تردد کشتی و نفتکش‌ها است و تهدید به بستد آن درواقع تهدید سیاسی محسوب می‌شود تا یک تهدید قابل تحقق، مگر اینکه شرایط چنان بحرانی شود که ایران مجبور به اقدام شود که آن نیز بسیار سخت است.

وی تاکید کرد: طرح بستن تنگه هرمز همچنان به عنوان یک اهرم فشار مطرح است، گذرگاه‌های دریایی موضوع بین‌المللی وسیع است و ایران حق دارد مانع تردد کشتی‌های که به منطقه ضرر بزنند؛ شود. این خسارت می‌تواند یا به لحاظ فضولات و روانه ساختن آلایندگی به دریا باشد که منجر به آسیب به محیط زیست و آبزیان دریا می‌شود و یا اینکه احتمالا به سلامت و امنیت منطقه ضربه بزند که در این صورت ایران حق واکنش داشته و باید نسبت به اجازه عبور بدون آسیب هشدار دهد. 

این کارشناس حوزه بین‌الملل انرژی خاطرنشان کرد: اگر جمهوری اسلامی ایران و یا کشور عمان احساس کنند که تردد کشتی‌ها در تنگه هرمز به هر نحوی منجر به ضرردهی به دریا و یا منطقه می‌شود؛ حق دارند که واکنش‌هایی داشته باشند. 

وی بیان داشت: اکنون شرایط کلی منطقه تحت اعمال زور قدرت‌های بزرگ و در ممانعت از این است که کشورهای منطقه به حق و حقوق و تجارت آزاد خود برسند، اما ما این حالت و شرایط را نمی‌توانیم به تنگه باب‌المندب در ابتدای ورودی دریای سرخ تعمیم دهیم که یمنی‌ها از ورود کشتی‌هایی که به نفع رژیم صهیونیستی تردد می‌کنند ممانعت می‌کنند و تردد کشتی‌ها را مشروط به پایان دادن حمله‌های اسرائیل به مردم غزه عنوان کرده‌اند. البته هیچ ممانعتی از تردد کشتی‌های سایر کشورها ندارند، بنابراین تردد از تنگه هرمز و باب‌المندب به شرایط موجود ارتباط دارد و یک امر دائمی نخواهد بود. 

زنگنه درباره کارایی مسیرهای جایگزینی که کشورهای منطقه برای دور زدن تنگه هرمز تعریف کرده‌اند، تصریح کرد: امارات و برخی کشورهای دیگر خلیج‌فارس سعی کردند از چند مسیر؛ راه‌هایی برای خروج از محدودیت تنگه هرمز تعقیب و پیدا کنند یکی از آنها انتقال نفت و لوله‌ها به طرف بندر فجیره و سواحل خارج از تنگه هرمز بوده است. اما ظرفیت آن محدود بوده و شاید بیشتر از یک میلیون بشکه در روز ظرفیت ندارد.

وی افزود: مسیر دیگری که عربستان و کویت دنبال کردند اینکه نفت را از طریق لوله‌های متصل به دریای سرخ عبور دهند یعنی طول مسیر خاک عربستان را طی کرده و به دریای سرخ برسد، مسیر دیگری که امارات دنبال می‌کرد اینکه با اشغال بخشی از خاک یمن بخصوص جنوب این کشور و جزیره «سقطری» سعی کردند مسیر لوله تعریف کنند و از امارات و یمن عبور کرده و در جزایر جنوبی یمن؛ نفت را به بازار جهانی منتقل کنند. این پروژه نیز طولانی بوده و براحتی انجام نمی‌شود، بنابراین محدودیت همچنان پابرجا خواهد ماند.