در گفت‌وگو با ایلنا مطرح شد؛
جنگل‌های زاگرس وارد "فاز زوال" شده‌اند
رییس انجمن جنگلبانی گفت: وضعیت جنگلها بسیار وخیم است و جنگل‌های زاگرس وارد فازی شده است که ما به آن زوال یا مرگ اکوسیستم می‌گوییم.
هادی کیادلیری (رییس انجمن جنگلبانی) در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا با اشاره به وضعیت جنگلها گفت: نشانه‌های تغییرات اقلیمی به صورت‌های مختلف بروز پیدا کرده است. نوسانات دمایی بسیار شدیدی به دلیل تغییر اقلیم ایجاد شده است به این صورت که در زمستان یک روز بسیار گرم داریم و یک روز بسیار سرد که عدم تعادل دمایی یکی از علائم تغییر اقلیم است.
وی ادامه داد: همچنین بارش باران‌های سیل‌آسا که نظمی در آن وجود ندارد یکی دیگر از دلایل تغییر اقلیم است. در گذشته در بارش باران در شمال کشور نظم وجود داشت اما در حال حاضر یک باران شدید می‌آید و یک مدت طولانی باران نداریم. همچنین از سوی دیگر با تغییر اقلیم پدیده ذوب شدن یخ‌ها و یخچال‌ها در شمال کشور در ارتفاعات بالا مواجه هستیم.
رییس انجمن جنگلبانی با بیان اینکه رودخانه‌های دائمی در شمال کشور در حال تبدیل شدن به رودخانه‌های فصلی هستند، تصریح کرد: همچنین به دلیل تغییر اقلیم با جابجایی فصل‌ها روبرو هستیم. در تابستان گذشته با خشکی شدیدی مواجه شدیم و برگ درختان خزان شده و زرد شدند از سوی دیگر در بهار سرمای دیررس داشتیم و برگ‌‌های درختان با این سرمای دیررس از بین رفت.
کیادلیری درباره تاثیرات تغییر اقلیم بر جنگلها خاطرنشان کرد: درختان آماده جابجایی فصل‌ها به دلیل تغییرات اقلیم نیستند، از سوی دیگر اقدامات بشر نمی‌تواند به راحتی جلوی تغییر اقلیم را بگیرد، اما می‌توان تمهیداتی را انجام دهد که مضرات تغییر اقلیم را بر طبیعت کاهش دهد. اما در کشور ما متاسفانه به دلیل دخالت‌های بی‌جا، بهره‌کشی از طبیعت، ویلاسازی، ساخت جاده، از بین بردن تنوع زیستی و تکه تکه کردن اکوسیستم اثرات سوء تغییر اقلیم بر طبیعت بیشتر شده است.
وی با اشاره به اینکه با افزایش آتش‌سوزی‌ها، بروز آفت‌ها در جنگل و مرگ و میر درختان را شاهد هستیم، تصریح کرد: با توجه به این مسائلی که مطرح شد پیش‌بینی می‌کنیم که تا سی سال آینده جنگلی به معنای جنگل‌های هیرکانی نخواهیم داشت. درختان شمشاد که درخت بومی کشور ما است طی چند سال اخیر به میزان وسیعی از بین رفته‌اند و ما شاهد مرگ این درختان بوده‌ایم.
رییس انجمن جنگلبانی درباره انتقال آب از خزر به سمنان تصریح کرد: یکی از دلایلی که در جهان به عنوان نابودی اکوسیستم مطرح می‌شود تکه تکه کردن اکوسیستم است، انتقال آب باعث تکه تکه شدن اکوسیستم می‌شود و می‌تواند اکوسیستم را نابود کند. این فاجعه است که ما بخواهیم جنگل را به دلیل توسعه بی‌قاعده از بین ببریم، چراکه توسعه‌هایی که صورت می‌گیرد بدون آمایش سرزمین و بدون مطالعه و ارزیابی توان منطقه است و این توسعه اکوسیستم را دچار مشکل می‌کند. زمین‌خواری باعث می‌شود انسان وارد اکوسیستم طبیعی شود و چرخه آن را برهم بزند.
وی در بخش دیگری از صحبتهایش درباره جنگل‌های زاگرس گفت: وضعیت جنگلها بسیار وخیم است و جنگل‌های زاگرس وارد فازی شده است که ما به آن زوال یا مرگ اکوسیستم می‌گوییم.
رییس انجمن جنگلبانی با بیان اینکه در جنگل‌های زاگرس در حال حاضر فقط یک سری درخت باقی مانده، تصریح کرد: وقتی می‌گوییم جنگل از بین می‌رود یعنی مجموعه تنوعی که در جنگل وجود داشته از بین خواهد رفت در حال حاضر اگر به زاگرس بروید دیگر از تنوع زیستی در آنجا خبری نیست. متاسفانه در این منطقه در حدود ۸۵۰ هزار هکتار در پایین درختان جنگلی زمین را شخم زده و محصولات زراعی می‌کارند. هر چقدر یک سیستم تُنک شده باشد اثر سخت شرایط زیست محیطی بر روی آن بیشتر خواهد شد و ما این موضوع را در زاگرس مشاهده می‌کنیم و عملا با این اتفاق برگشت‌پذیری زاگرس امکان‌پذیر نیست.
کیادلیری با تاکید براینکه حدود یک میلیون و ۵۰۰ هزار هکتار از درختان زاگرس خشک شده‌اند و این شوخی نیست، خاطرنشان کرد: نمی‌دانم چه زمانی و چه وقتی این مسئله جدی گرفته خواهد شد. معتقدم زاگرس از بحران عبور کرده و به حالت فروپاشی رسیده است.
وی ادامه داد: دولت ها در کشورهای در حال توسعه ای مثل ما به اثرات اقداماتشان در بلندمدت نگاه نمی‌کنند برنامه های شان همیشه کوتاه مدت است. در حالی که در کشورهای توسعه یافته به اثرات اقداماتشان در درازمدت می اندیشند.
رییس انجمن جنگلبانی خاطرنشان کرد: اگرچه می‌توان اقداماتی را برای بازگشت به قبل انجام داد اما این اقدامات بسیار هزینه‌بر است، چرا که زندگی و معیشت بسیاری از افراد به این اکوسیستم و کشاورزی که در این مناطق انجام می شود وابسته است و نمی توان این افراد را نادیده گرفت.
کیادلیری با بیان اینکه در کشورهای در حال توسعه به سود اقتصادی کوتاه مدت توجه می شود، یادآور شد: اگرچه سود اقتصادی در کوتاه مدت با نادیده گرفتن مسائل اکولوژیکی حاصل می‌شود اما در بلند مدت فاجعه اقتصادی به بار می‌آورد. همانطور که در دریاچه ارومیه دیدیم؛ چند سالی با احداث سدهای مختلف و حفر چاه‌های کشاورزی در آنجا رونق اقتصادی ایجاد شد، اما امروز می‌بینیم که برای احیای دریاچه مجبوریم میلیاردها دلار هزینه کنیم و آن رونق نیز از بین رفته است.
