روح کلی پیش‌نویس بسیار حکومتی است. جامعه ما سایه سنگین حکومت را در خصوصی‌ترین حریم زندگی خود حس می‌کند. شرایط فضای رسانه‌ای کشور سالم و خوب نیست و چنین پیش‌نویسی حق آزادی بیان را ضایع می‌کند.
تصویب و اجرای این پیش‌نویس، خط بطلانی بر فعالیت آزاد و مستقل مطبوعات کشور خواهد کشید. این پیش‌نویس، مطبوعات را به بولتن تبلیغاتی دولت تبدیل می‌کند. این متن چنان محدودیت‌های قانونی برای روزنامه‌نگاران ایجاد خواهد کرد که در تاریخ صد ساله روزنامه‌نگاری در ایران بی‌سابقه است.
یکی از نگرانی‌ها؛ پنهان کاری‌هاست. این لایحه حاصل زحمت چه کسانی است؟ اصرار بر این پنهان‌کاری باعثکدورت‌ها می‌شود. در فضای پرابهام و حدس و گمان مسیر‌ها منحرف می‌شود و به بیراهه می‌رود و آلوده می‌شود.
شورا مجمعی دارد شامل اعضایی که هنوز شناخته نشده‌اند و مشخص نیست که اعضای این رسانه چه کسانی هستند و به همین خاطر شاکله قابل اعتمادی شکل نمی‌گیرد. اگر واقعا ادعای نمایندگی داریم باید آن را به اثبات برسانیم و بعد دولت منابع را به ما تخصیص دهد.
در بحثقوانین حوزه رسانه‌ای در کشور تعادلی وجود ندارد و نگاه صفر و صدی داریم. درخواست داریم که این نظام ساماندهی به تمام مجموعه‌های ذی‌ربط برود و چارچوب بحثمشخص شود.
مساله این است که دولت بیش از حد نقش پیدا می‌کند. این یک سازمان غیردولتی است و باید این موضوع رفع شود. ترکیب هیات مرکزی نظارت بر انتخابات نیز مساله‌ساز است و هیچ نیازی به انتخاب رئیس‌جمهور نیست.
لایحه نظام رسانه‌ای به دلیل اهمیت زیادش حتما با نظر همه ذی‌نفعان مشترک جمع‌بندی خواهد شد و ما برای تصویب این لایحه عجله‌ای نداریم. این موضوع مهمی است و برای اولین بار در کشور رخ می‌دهد.
