همیشه داستان سقوط باید این طور باشد که جسمی از بلندی به پایین بیافتد و با برخوردش به زمین، صدایی به گوش برسد اما هولناک‌ترین سقوط آن است که به صدا ختم نشود. آدم تنها سقوط کند و همچنان سقوط کند و هیچ‌وقت به زمین نرسد. آن تعلیق از نفس سقوط دلهره‌آورتر است. شبیه یکی از رویاهای پریشان مشترک بین آدم‌هاست: «گاهی در خواب خودمان را می‌بینیم که داریم پرشتاب از بلندی سقوط می‌کنیم اما به کف نمی‌رسیم و معلق، دست و پا زنان و شاید با فریاد از خواب می‌پریم».
آنچه قرار است توسط بینندگان دیده شود، ماشین‌های لوکس و خانه‌ها و پاتوق‌های گرانقیمتی است که توسط جماعتی که حداقل در ظاهر نشان می‌دهند در اوج لذت هستند، به نمایش گذاشته شده است. اما سوال اینجاست که چه کسانی مخاطب این نمایش ثروت هستند.
«محمد مالجو»، اقتصاددان و تحلیلگر مسائل کارگری در گفت‌وگویی تفصیلی به مناسبت فرا رسیدن روز کارگر، به تحلیل نقش تشکل‌های رسمی کارگری در سقوط معیشت کارگران طی دو دهه گذشته پرداخت.
علیرضا محجوب، اعتقاد دارد که دولت در سیاست‌های اقتصادی خود، بیش از آنکه از خود مایه بگذارد، از جیب مزدبگیران دست به صرفه‌جویی زده است. وی با اشاره به کاهش نرخ تورم در سال گذشته، هنوز این موضوع را متبلور در معاش خانوارهای طبقات فرودست نمی‌بیند.
دلیل سقوط معیشت کارگران شمار بیش از ظرفیت آنهاست یا اقتصاد بیمار؟ مطابق آخرین اطلاعاتی که از سوی مرکز آمار ایران منتشر شد تا پاییز سال گذشته شمار جمعیت فعال در بازار کار کشور نزدیک به 25میلیون نفر بوده و به استناد آمار سازمان تامین اجتماعی دست‌کم حدود هشت میلیون نفر از جمعیت فعال کشور را کارگران بیمه‌شده این سازمان تشکیل می‌دهند. دکتر «زهرا کریمی موغاری»، اقتصاددان و عضو هیأت علمی دانشگاه مازندران در گفت‌وگوی پیش رو از اینکه چگونه در کنار اجرای سیاست‌های تعدیل ساختاری، از عرضه بالای نیروی کار برای پایین نگهداشتن مزد کارگران استفاده شده است، سخن می‌گوید.
علی دینی ترکمانی، پژوهشگر اقتصادی، پیش‌شرط توزیع عادلانه ثروت و درآمد در جامعه را شیوه تولید اجتماع‌گرایانه و مشارکتی می‌داند، به این صورت که سندیکاها و اتحادیه‌های کارگری نقش بیشتری در سازماندهی و اداره بنگاه‌های تولیدی پیدا کنند تا قدرت چانه‌زنی آنها افزایش پیدا کند و آنها بتوانند از آن محل، دستمزدها را در جهتی که منافع نیروی کار را تامین می‌کند، هدایت کنند. این اقتصاددان در گفت‌وگویی به سوالاتی چند در این خصوص پاسخ گفته است.
راحت‌تر است جای آنکه پشت چراغ قرمز با دیدن بچه دستفروشی که قدش به پنجره ماشین نمی‌رسد از شدت تاثر بمیریم، باور کنیم آنچه می‌بینیم سازماندهی شده توسط یک بابایی به اسم جبار یا شکیب است که این صحنه را خلق کرده تا از احساسات ما سوءاستفاده کند و دو سه هزار تومان از ما بتیغد. این‌طور بسیار راحت‌تر است چون با این باور، ما در گروه زبل‌هایی قرار می‌گیریم که کلک را کشف کرده‌اند و توانسته‌اند گول این ظاهرسازی را نخورند.
«در این مدت زخم بستر هم گرفتم زیرا تشک مخصوص نداشتم. مجبور شدم کلی هم پول تشک و درمان زخم بسترم را بدهم. دکتر‌ها گفته‌اند اگر می‌خواهی امیدی برای بهتر شدنت باشد باید هر 10روز فیزیوتراپی بکنی. فیزیوتراپی جلسه‌ای ۲۵۰هزار تومان می‌شود. از کجا بیاورم. پول دوا و درمان بدون بیمه که شوخی نیست».
درباره «رفاه اجتماعی» تعاریف مختلفی ارائه شده است، هر چند همه این تعاریف درباره موفقیت افراد و جامعه است ولی در گذر زمان تحولاتی در این تعریف به وجود آمده است. در دهه 70 میلادی تعریفی که از این اصطلاح می‌شد دایر بر مجموعه‌ای از قوانین، برنامه‌ها و خدمات سازمان یافته‌ای بود که هدف آن تامین حداقل نیازهای افراد یک جامعه بود. در سال‌های اخیر از این اصطلاح تعریف دقیق‌تری به عمل آمده که بر مبنای آن به مجموعه شرایطی گفته می‌شود که در آن مسائل اجتماعی حل و کنترل می‌شود و بدین وسیله نیازهای اولیه افراد نیز تامین می‌شود. بنابراین رفاه اجتماعی می‌تواند در سطوح مختلف افراد، خانواده‌ها، گروه‌ها و اجتماعات محلی و به طور کلی جامعه در نظر گرفته شود.
