ماههاست که هفت تپه و بحث خلع ید از مالک آن، تبدیل به یک منازعه‌ی کشدار و احتمالاً سیاسی شده است؛ نمایندگان مجلس با قاطعیت می‌گویند اسدبیگی باید برود؛ دولت اما می‌گوید این کار شدنی نیست!
حسین اکبری می‌گوید: چاره‌ای جز برگشت سیاست خصوصی‌سازی و احیای مالکیت عمومی بر بنگاه‌های اقتصادی از کارخانجات گرفته تا سایر منابع ملی نیست.
رتق و فتق امور تا زمان تکمیل خلع ید و به سلامت پشت سر گذاشتنِ این دوران فترت، یک دغدغه‌ی بسیار جدی است؛ دولت باید از همین امروز همه امورات را در هفت‌تپه البته با مشارکت کارگران در دست بگیرد؛ فردا دیر است.
احمد نادری می‌گوید: ما محکم پای خلع ید ایستاده‌ایم و اعتقاد داریم این مالک، کفایت و اهلیت لازم را ندارد. ما اصرار داریم هرچه زودتر بحث خلع ید عملی شود تا هم کارگران آسیب نبینند و هم تولید ملی ضربه نخورد؛ ما می‌خواهیم در کوتاهترین زمان ممکن این اتفاق بیفتد اما در مورد ابزارهای کار، باید بگویم مجلس ابزارهای قوی دارد
کارگران هفت‌تپه می‌گویند: ما سال گذشته فقط ۱۸ هزار تن شکر تولید کردیم درحالیکه هفت‌تپه در دوران اوج خود در سال‌های ابتدایی دهه ۸۰، سالی ۱۱۰ هزار تن تولید داشته است. هنوز هم دلسوز واقعی شرکت فقط کارگران هستند و بس! شما فکر می‌کنید چرا کارگر هفت‌تپه با وضعیت قرمز کرونا، هر روز دست به تجمع می‌زند ؟!
اتحادیه نیروی کار پروژه‌ای ایران در بیانیه‌ای به مهم‌ترین مطالبات کارگران ایران امروز پرداخته و ادعا کرده نه به خصوصی‌سازی، مهم‌ترین شعاری‌ست که کارگران سر می‌دهند.
