هفتم خرداد سالمرگ عباس نعلبندیان است، نمایشنامه‌نویس پیش‌رو و خلاقی که به گفته روح‌الله جعفری، پیش از انقلاب مورد بی‌مهری قرار گرفت و بعد از انقلاب هم با مجوز ندادن برای چاپ آثار و به صحنه رفتن متون او، این بی‌مهری ادامه دارد.
مهدی معبودی (نمایشنامه‌نویس) از چالشی به نام بازنویسی متن در ادبیات نمایشی کشورمان می‌گوید که در این سال‌ها نگاهی تخصصی و مشکل‌گشا برای موارد اختلاف احتمالی نبوده است.
غلامحسین ساعدی، عباس نعلبندیان، بهمن فرسی، صادق هدایت، بهرام بیضایی و بیژن مفید تنها تعدادی از نام‌های شناخته شده ادبیات‌اند که تمام یا تعدادی از آثارشان از دریافت مجوز برای اجرای صحنه‌ای محروم است. نام‌های بزرگِ گرفتار شده در حلقه‌های بسته نظارتی و حساسیت‌های گاه سلیقه‌ای، که هیچ‌گاه به‌طور واضح حرفی از «ممنوع» بودن‌شان زده نمی‌شود.
علی سرابی می‌گوید: عمده سانسورها و ممیزی‌های تئاتر در ایران بر اساس انگاه‌های سلیقه‌ای و فردی افرادی است که روی کار می‌آیند. او از سال ۹۷ به عنوان سال سخت تئاتر ایران یاد می‌کند که هنرمندان بسیاری را بازداشت کردند و حتی محمد یعقوبی بدون ممنوع‌الکاری رسمی، اجازه کار پیدا نکرد.
مدیر بخش نمایشنامه جشنواره ادبیات سلامت معتقد است: خیلی از نمایشنامه‌نویسان بزرگ ایرانی و خارجی مانند غلامحسین ساعدی و هنریک یوهان در حوزه سلامت قلم زده‌اند و آثار ماندگاری تولید کرده‌اند.
