کتاب «پاریس یک فرهنگ عاشقانه» نوشته ناصر فکوهی نویسنده، انسان‌شناس و مترجم که به تازگی از سوی نشر گهگاه منتشر شده ساعت ۱۷ عصر روز چهارشنبه دوم آبان در خانه اندیشمندان علوم انسانی رونمایی می‌شود.
سه کتاب «هارون یشایایی»، «قباد شیوا» و «بهروز غریب‌پور» اولین سری از مجموعه‌ای با موضوع تاریخ شفاهی به روایت ناصر فکوهی منتشر شدند.
آنچه در ۱۶ آذر رخ داد ریشه در اتفاقات ایران در سال ۳۲ داشت. پس از اینکه دولت مصدق با کودتایی آمریکایی و انگلیسی در ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ سقوط کرد، جامعه ایران در بهت و حیرت فرو رفت و دانشگاه تهران که به واسطه حضور دانشجویان و نخبگان کشور نسبت به بیگانه دیدگاهی ضدامپریالیستی داشت، بیش از بیش رنگ ضد دیکتاتوری و امپریالیستی به خود گرفت؛ از آن پس ۱۶ آذر برای همیشه در تقویم ایران باقی ماند.
کتاب «درآمدی نو بر کتاب گویا»در 4 فصل اصلی درباره تاریخچه کتاب صوتی در ایران و دنیا منتشر شد.
رییس پژوهشکده مردم‌شناسی از برگزاری ۴ نشست تخصصی به مناسبت روز مردم‌شناسی همزمان با زادروز ابوریحان بیرونی خبر داد.
جلال ستاری، روز نهم مرداد درگذشت؛ اسطوره‌شناسی که همچون عُرفا و فرزانگان دیرین ایران، آنچه که انجام می‌داد برای این بود که نخست، خودش ارضای خاطر شود و بعد، ثمراتش به خانواده تئاتر و فلسفه و فرهنگ ایرانی هم برسد.
به اعتقاد ناصر فکوهی؛ مشکل کشور ما این است که در همه جاهایی که دولت هیچ نیازی به حضورش نیست مثل فرهنگ، علم، ادبیات، موسیقی، سینما، زندگی روزمره مردم، حضوری بسیار پر رنگ و حتی سنگین و زورگویانه دارد و در همه جاهایی که نیاز شدیدی به آن هست مثل مسکن، آموزش، بهداشت، حمل و نقل عمومی، مبارزه با فساد، تقریبا به طور کامل غایب است.
«محمدرضا مریدی» عضو هیئت علمی دانشگاه هنر تهران در نشست انسان‌شناسی و فرهنگ، درباره «ساختن تاریخ معاصر در موزه‌های جدید خاورمیانه» صحبت کرد.
بهروز غریب‌پور در یکشنبه‌های انسان‌شناسی و فرهنگ، از آفرینش هنر در بحران و همچنین رابطه نهادسازی و عاملیت گفت و یادآور شد: در سال‌های اولیه انقلاب و در تمام مدتی که به ایران برگشتم، انرژی فوق‌العاده‌ای را صرف این کردم که بگویم من نه جاسوسم نه قرار است عضو حزب و دسته و گروهی باشم! این برای کسی که دارد کار می‌کند، یک بحران دائمی است که باید ثابت کند خائن و سازشکار نیست.
مهرداد اسکویی می‌گوید: ما جزو مهم‌ترین کشورهایی هستیم که قوم‌نگاری دیداری را باید سال‌های پیش در دانشگاه‌هایمان تدریس می‌کردیم اما امروز خلاء آن بسیار حس می‌شود و فرصت تحلیل عکس‌های تاریخی در دانشگاه را از دست دادیم و در چارچوب دروس آکادمیک‌مان قرار داده نشد.
