فعالان کارگری می‌گویند: وقتی همه اظهارات دولتی‌ها را مانند یک پازل کنار هم قرار می‌دهیم، این شائبه پیش می‌آید که قرار است بصورت دستوری، رقمی برای افزایش مزد اعلام شود.
بحث بر سر بدیل و جایگزین دولت به جای ارز ترجیحی این روزها گرم است. از احیای نظام کوپنی به شیوه جدید تا تامین برخی اقلام خاص به جای پوشش همه اقلام مطرح شده‌اند اما هنوز شوک این خبر برای بسیاری از فعالان اقتصادی و کارشناسان معنایی جز آغاز موج جدید تورمی از سال جدید ندارد.
یکی از مواردی که علاقه‌مندان به «فریبرز رئیس‌دانا» آن را شاهدی بر تکیه‌ی وی به جامعه می‌دانند، اعتقاد وی به نهادهای مدنی است.
طرح آب‌رسانی دشت سیستان در حالی روبه اتمام است که کارگران آن چند ماه معوق دارند. آنها در بدترین شرایط آب و هوایی کار کردند به امید اینکه پیمانکار دستمزدهایشان را به موقع بپردازد. لذا از نگاه آنها؛ پیمانکاران نقطه تاریک روابط کار محسوب می‌شوند.
راه‌اندازی بانکِ جامعِ اطلاعاتِ رفاهی، گرچه برای دولت‌ها یک اولویت نبوده اما به عنوان دغدغه مطرح است. وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی دولت دوازدهم با دیگر این مسئولیت را برعهده گرفته است؛ آیا موفق میشود؟
وطن خواه گفت: فرعِ اعمال سیاست‌های نیولیبرالیستی یکی هم همین بی‌مدرک بودن کارگران است آنهم برای یاری‌رسانی‌های لازمی همچون کمک کارگران به یکدیگر برای دریافت وام از نظام بانکی.
شستا ایجاد نشد تا مورد دست‌اندازی قرار گیرد؛ شستا ایجاد شد تا ارزش دارایی‌های بیمه‌شدگان را حفظ کند و به سازمان تامین اجتماعی برای ایفای تعهداتش، خیر برساند.
یک فعال کارگری گفت: انواع نسخه‌های صندوق بین‌المللی پول ازجمله «اصلاحات پارامتریک» در طی زمان، تعهدات اندک قانونی که به کارگران داده شده نیز از آنان می‌گیرد. این نوع طرح‌ها کارفرمایان را از امتیازات ویژه برخوردار می‌کند و مستمری منطقی برای کارگران کاهش می‌دهد تا کارفرما راحت‌تر بتواند از گرده کارگر کار بکشد.
با درنظر گرفتن بافت پیچیده، متراکم و انباشته‌ی مطالبات کارگران هفت‌تپه، آیا با پرداخت دو ماه از دستمزدهای معوقه می‌توان از کارگر خواست که دیگر اعتراض خود را پیگیری نکند؟! وقتی سیستم مدیریتی ناکارآمد و زیرساخت‌های معیوب در جای خود باقی مانده‌اند و «ترمیم» نشده‌‌اند، آیا کارگر را فاقد حق اعتراض دانستن و اعتراض او را دارای وجوه آشوبگری توصیف کردن، درست است؟
بیمه‌شدگان اعم از کارگر و بازنشسته با تجربه کردن مشکلاتی همچون تاخیر در پرداخت مستمری‌ها می‌پرسند در زمانه‌ای که سازمان تامین اجتماعی خود درگیر بحران است، چه نیازی به آن است؟ پاسخ به این پرسش مستلزم پرداختن به ضروریات وجودی نهاد بیمه‌های اجتماعی‌ست.
