گسترش مناطق آزاد در کشور همواره با اعتراض و انتقاد کارگران همراه بوده است اما روند افزایشی این مناطق در دهه‌های گذشته همچنان تداوم داشته است. سخن اصلی کارگران این است که کارگران مناطق آزاد از شمول قانون کار و حمایت‌های قانونی آن به طور کلی محرومند.
کارگران شهری که بیشتر در زمره کارگران خدماتی قرار می‌گیرند، در اکثر موارد در دوره کرونا نه تنها تعطیلی یا دورکاری نداشته‌اند بلکه حتی در روزهای اوج این اپیدمی مجبور به کار بوده‌اند؛ بی‌آنکه خودشان چنین چیزی را انتخاب کرده باشند.
کارگران اتوبوسرانی تبریز، به رغم میزان و زمان دو برابری انجام کار، تقریبا نصف حداقل دستمزد قانون کار، دستمزد دریافت می‌کنند. شورای شهر نیز هیچ نظارتی بر پیمانکار انجام نمی‌دهد، درحالی که طبق قانون این ارگان موظف به نظارت است.
یکی از کارگران اخراجی شهرداری امیدیه می‌گوید: همه مسئولان شهر امیدیه در جریان وضعیت ما هستند و با اینکه بارها به شهرداری گفته‌اند تا علاوه بر پرداخت مطالبات قانونی کارگران، آنها را در سال جدید نیز به کار بگیرند، اما شهرداری و پیمانکار از انجام این کار سرباز می‌زنند.
