در سال ۹۸، ۴۵ معدنکار در سراسر ایران طی حوادث مرگبار جان باختند. باید تاکید کرد که خیلی از این حوادث در معادن کوچکتر رخ می‌دهند یا به علت منفعت‌طلبی معدن‌داران به گوش رسانه‌ها نمی‌رسند و قطعاً تعداد واقعی بیش از این رقم خواهد بود.
عضو کارگری شورای عالی کار می‌گوید از آنجا کارفرمایان با فرصت طلبی مانع از گزارش شدن حوادث کارِ کارگاه هایشان می‌شوند؛ عمده حوادثِ کار به اطلاع وزارتِ کار نمی‌رسد.
حوادث کار آهسته و پیوسته می‌خزند؛ مانند ماری به دور قربانیان. چه پادزهری برای مقابله با این افعی بدشگون در اختیار داریم؟ آیا پرداخت غرامتِ دستمزد و دیه می‌تواند جای جسم ناقص یا جان رفته را بگیرد؟
