در گفت‌وگو با چند هنرمند تئاتر مطرح شد؛
آیا رویدادهای هنری و جشنواره‌ها می‌توانند به اقتصاد تئاتر کمک کنند؟ جشنواره تئاتر فجر نقشی در ایجاد یا توسعه بازار کار هنرمندان دارد؟
خبرگزاری کار ایران
آیا رویدادهای هنری و جشنواره‌ها می‌توانند به اقتصاد تئاتر کمک کنند؟ جشنواره تئاتر فجر نقشی در ایجاد یا توسعه بازار کار هنرمندان دارد؟
تینو صالحی با انتقاد از جریان تجاری که در یک دهه اخیر به واسطه رشد تماشاخانه‌های خصوصی در ایران شکل گرفته، می‌گوید: تصور کنید جوانی در این یک دهه با تئاتر آشنا شده و تصوری از هنر ایران پیش از آن ندارد؛ ده سال با تئاتری آشنا شده که به واسطه غلبه مناسبات مالی، رویکردی تجاری داشته و باورش این است که تئاتر خوب چنین الگویی دارد.
رئیس مرکز تئاتر موزیکال جمهوری آذربایجان می‌گوید «ریشه‌های قدیمی، اساس نمایش‌های ماست چون معتقدیم بدون ریشه‌ها، رشد و ترقی ممکن نیست.»
«نجات نجم ماجد» که از اقلیم کردستان عراق در چهلمین جشنواره تئاتر فجر حاضر شده بود، می‌گوید: هنرمندان اقلیم کردستان، هنرمندان مستقلی هستند که از جیب خودشان و به صورت شخصی برای اجرا خرج می‌کنند. ولی کسی مانع اجرای تئاتر در عراق نمی‌شود و از لحاظ موضوع و زبان گروه‌ها آزادی دارند.
محمدهادی عطایی که عضو هیئت انتخاب آثار بخش خیابانی چهلمین جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر بوده، با نقدی به جریانی که بر تئاتر محیطی حاکم شده، می‌گوید: «در حالی که تئاترهای صحنه‌ای دارند به سمت استفاده از دکورهای کاربردی و مینیمالیستی می‌روند، تازه تئاتر خیابانی ما به فکر بریز و بپاش افتاده است.»
مدیر عمارت نمایشی نوفل‌لوشاتو معتقد است برداشتن محدودیت استفاده از ۵۰ درصد ظرفیت تماشاخانه‌ها، اقدامی زودهنگام بود: به اعتقاد من، این تصمیم زود بود و دولت حداقل تا عید می‌توانست محدودیت ظرفیت ۵۰ درصدی را حفظ کند و اجازه دهد دست‌کم تکلیف سویه جدید کرونا مشخص شود.
مجید امرایی می‌گوید: تئاتر خیابانی یک گونه کاملا مردمی و مورد پسند مخاطب در هر کجایی است؛ چون می‌تواند به سادگی خودش را با موقعیت مخاطب هم‌گام و متعادل کند. به سادگی می‌تواند خودش را با فضا و موقعیت‌های متفاوت وفق دهد و با آن‌ها ارتباط برقرار کند. این‌ها ظرفیت‌هایی است که از بداهه‌ساز بودن و بداهه‌پرداز بودن تئاتر خیابانی می‌آید.
جهانشیر یاراحمدی از سیاست‌های غلطی می‌گوید که سال‌های سال بر تئاتر ایران سایه انداخته و باعث شده این هنر در شهرهای دور از پایتخت نادیده گرفته شود.
محمدرضا درند با اشاره به تبعیض ریشه‌داری که در زمینه اختصاص بودجه تئاتر میان تهران و سایر شهرستان‌های کشور وجود دارد معتقد است، تشکیل سازمان تئاتر و همچنین قدرت و استقلال یافتن انجمن‌های هنرهای نمایشی می‌تواند به کم‌رنگ شدن این تبعیض کمک کند.
امیر دلفانی با اشاره به اساسنامه انجمن‌های هنرهای نمایشی استان‌ها، از خلأ قانونی این اساسنامه گفت که زمینه‌ساز تخلفات عمده و متعدد در برخی استان‌ها شده است.