به گفته احمد آرام؛ مقصر دوره‌ای از ممیزی بسیار سختی است که اعمال شد و اغلب نویسندگان و فیلم‌نامه‌نویسان و نمایشنامه‌نویسان ما را مجبور کرد به طرف مسائلی بروند که خطرساز نباشد تا بتوانند اثرشان را عرضه کنند.
مشکل برزگ اینجاست که چاپ کتاب در ایران را با چاپ کتاب‌های انگلیسی مقایسه می‌کنند یا مثلا جوایز ادبی ایرانی را با نوبل و بوکر و.... مقایسه می‌کنند. درنظر داشته باشید که تعداد خواننده به زبان انگلیسی اصلا قابل مقایسه با تعداد خوانندهٔ زبان فارسی نیست.
به ضرب و زور تبلیغات و نشریات و دائم از یک شکل ادبیات یا نام‌های ثابت در نشریات و خبرگزاری‌ها سخن گفتن یا نوشتن یا با تعریف و تمجید از برخی نام‌ها و گروه‌ها، نمی‌توان موج ادبی ایجاد کرد.
گفتگوی اخیر ایلنا با محمدرضا سرشار واکنش‌های زیادی را در جامعه ادبی داخل و خارج از کشور به دنبال داشت. لذا درصدد برآمدیم با یونس تراکمه از طیف ادبی مستقل و جریان مقابل انجمن قلم گفتگو کنیم و دفاع او را بشنویم. او با ما از سانسور، تسلط ایدئولوژی، دوران میان‌مایگی ادبیات، خلاقیت ادبی و مهاجرت نویسندگان سخن گفته است.
حسین آتش پرور معتقد است: اگر امروز برای فرهنگ هزینه نکنیم، فردا باید چندین برابر این هزینه را برای دعواهای خیابانی، ضرب و شتم و ساخت زندان‌ها کنیم. با یک آمار از زندانیان می‌توان متوجه شد کتاب نخواندن چه لطمات بزرگی به جامعه می‌زند. باید به مقوله فرهنگ توجه کنیم تا در آینده جامعه سالم‌تری داشته باشیم.
بالا بردن سطح کیفی جوایز ادبی داخلی، می‌تواند نقش بسزایی در ارتقاء سطح نویسندگی نزد نویسندگان کشورمان داشته باشد. خوانده نشدن کامل و دقیق آثار داستانی عمده‌ترین مشکل جوایز داخلی است.
در قبال هزینه‌های کلانی که برای برپایی جوایز دولتی خرج شده، برگزیدگان این جوایز به واسطه‌ی آثار‌شان چقدر در ادبیات زمانه‌ی ما تاثیر داشته، چقدر جریان‌ساز شده و چقدر در تاریخ ادبیات معاصر ماندگار خواهند شد؟
