به گفته احمد آرام؛ مقصر دوره‌ای از ممیزی بسیار سختی است که اعمال شد و اغلب نویسندگان و فیلم‌نامه‌نویسان و نمایشنامه‌نویسان ما را مجبور کرد به طرف مسائلی بروند که خطرساز نباشد تا بتوانند اثرشان را عرضه کنند.
مشکل برزگ اینجاست که چاپ کتاب در ایران را با چاپ کتاب‌های انگلیسی مقایسه می‌کنند یا مثلا جوایز ادبی ایرانی را با نوبل و بوکر و.... مقایسه می‌کنند. درنظر داشته باشید که تعداد خواننده به زبان انگلیسی اصلا قابل مقایسه با تعداد خوانندهٔ زبان فارسی نیست.
به ضرب و زور تبلیغات و نشریات و دائم از یک شکل ادبیات یا نام‌های ثابت در نشریات و خبرگزاری‌ها سخن گفتن یا نوشتن یا با تعریف و تمجید از برخی نام‌ها و گروه‌ها، نمی‌توان موج ادبی ایجاد کرد.
فرشته احمدی معتقد است؛ درحال حاضر هم حضور رسانه‌ها برای پوشش جوایز ادبی خصوصی کمرنگ شده و هم مسئولان برگزاری ظاهراً چندان علاقه‌ای به سروصدا کردن درباره‌ی آن‌ها ندارند.
بالا بردن سطح کیفی جوایز ادبی داخلی، می‌تواند نقش بسزایی در ارتقاء سطح نویسندگی نزد نویسندگان کشورمان داشته باشد. خوانده نشدن کامل و دقیق آثار داستانی عمده‌ترین مشکل جوایز داخلی است.
در قبال هزینه‌های کلانی که برای برپایی جوایز دولتی خرج شده، برگزیدگان این جوایز به واسطه‌ی آثار‌شان چقدر در ادبیات زمانه‌ی ما تاثیر داشته، چقدر جریان‌ساز شده و چقدر در تاریخ ادبیات معاصر ماندگار خواهند شد؟
