مدیر عمارت نمایشی نوفل‌لوشاتو معتقد است برداشتن محدودیت استفاده از ۵۰ درصد ظرفیت تماشاخانه‌ها، اقدامی زودهنگام بود: به اعتقاد من، این تصمیم زود بود و دولت حداقل تا عید می‌توانست محدودیت ظرفیت ۵۰ درصدی را حفظ کند و اجازه دهد دست‌کم تکلیف سویه جدید کرونا مشخص شود.
مدیر عمارت نوفل‌لوشاتو با اشاره به بازدید «مصطفی کاظمی» مشاور و مدیرکل دفتر شهردار تهران از این مجموعه نمایشی، از وعده او و مدیران شهرداری منطقه یازده تهران برای تامین امنیت، اجرای طرح‌های نورپردازی و سنگفرش پهنه در آینده نزدیک خبر داد.
برخی از مدیران تماشاخانه‌های خصوصی درباره طرح فعالیت تئاتر پیش از ساعت ۱۸ می‌گویند: از آنجا که خیلی از مخاطبان تئاتر شاغل یا دانشجو هستند، نمی‌توانند در این ساعت از روز به تماشای تئاتر بیایند و در نتیجه با طرحی از پیش شکست‌خورده مواجه هستیم.
رئیس انجمن صنفی تماشاخانه‌های ایران با اشاره به وضعیت بلاتکلیفی خانواده تئاتر در برابر ادامه فعالیت‌شان در شرایط کرونا و تعطیلی‌هایی که هفته به هفته تمدید می‌شود، می‌گوید: «اگر بدانیم با برنامه منسجمی طرفیم، طبیعتا تحمل می‌کنیم اما این بلاتکلیفی از همه چیز آزار دهنده‌تر است.»
عدم اطمینان از اتفاقات متاثر از کرونا، فعالیت تماشاخانه‌های خصوصی را در چشم‌اندازی از مه قرار داده است.
سال ۱۳۹۸ برای تئاتر ایران، پیش از شیوع کرونا هم بدشگون بود؛ اما با همه چالش‌ها، این کرونا بود که میخ آخر را بر تابوت زد تا از سال ۹۸ کلکسیونی از بدبیاری‌های پی در پی برای تئاتری بسازد که پیش از آن هم صورتش را به ضرب سیلی سرخ نگه داشته بود. با گذشت چهار ماه از تعطیلی تئاترها، حالا خبر رسیده که قرار است از ابتدای تیر دوباره سالن‌های نمایشی بازشوند. اما این سوال وجود دارد که با پشت سر گذاشتن بحران کرونا و در ماه‌های آتی، قرار است چه بر سر تئاتر بیاید؛ بیمار نحیفی که روزهای بدی را با بلایای طبیعی و انسانی متعدد پشت سر گذاشته و هنوز چشم به راه آمدن فردایی بهتر دارد.
وحید آگاه (حقوق‌دان) درباره تعطیلی دو ماهه اماکن فرهنگی و هنری به دلیل شیوع کرونا، می‌گوید: وقتی در مورد فرهنگ و هنر صحبت می‌کنیم، از مجموعه‌هایی اقتصادی حرف می‌زنیم. بنابراین می‌توان این بحث را پیش کشید که آیا تنها راه دولت، تعطیلی کامل و سریع این اماکن بوده؟ و آیا این تعطیلی را در مورد همه مشاغل اجرا کرد؟ آیا نمی‌توانست با پروتکل‌هایی این تعطیلات را محدود یا کمتر کند؟ همه این سوال‌ها و فرضیات، منافذی را برای مسئولیت دولت در این زمینه و همچنین احتمال دریافت خسارت باز می‌کند.
قرار است برای سالن‌های خصوصی تئاتر آئین‌نامه‌ای تدوین شود. یک‌سال است که این قرار گذاشته شده و هنوز کشمکش اولیه آن تمام نشده؛ تدوین این آئین‌نامه حق چه کسی است؟ دولت، خانه تئاتر یا انجمن صنفی تماشاخانه‌های خصوصی؟
شاهین چگینی گفت: وقتی دولت از سالن‌های خصوصی حمایت نکند و همه‌چیز را به گیشه تماشاخانه بسپاریم دچار آسیب می‌شویم. چراکه بسیاری از تماشاخانه‌ها در رقابت با این گیشه‌ها نمی‌توانند سرپا بمانند واز دور خارج می‌شوند و آنهایی که می‌مانند وارد رقابت ناسالمی می‌شوند که به ضرر تئاتر تمام می‌شود. چون مجبورند همه‌چیز را از طریق گیشه تامین کنند و شرایط گیشه هم دستور می‌دهد چه اتفاقاتی در تئاتر بیفتد؛ همه اجراها به سمت و سوی خاصی می‌رود و تئاتر صرفا ارزش اقتصادی پیدا می‌کند.
شاهین چگینی با تاکید بر اینکه هر دولتی با هر گرایش سیاسی موظف به حمایت از ورود بخش خصوصی و واگذاری امور به این بخش است، تصریح کرد: از زمانی که تماشاخانه‌های خصوصی به راه افتاد تعداد بازرسان و ناظران مرکز هنرهای نمایشی به تعداد تماشاخانه‌های خصوصی افزایش یافت؛ یعنی حجم کارشان بیشتر شد.
