رئیس انجمن هنرهای نمایشی استان بوشهر:
جهانشیر یاراحمدی از سیاستهای غلطی میگوید که سالهای سال بر تئاتر ایران سایه انداخته و باعث شده این هنر در شهرهای دور از پایتخت نادیده گرفته شود.
جهانشیر یاراحمدی از سیاستهای غلطی میگوید که سالهای سال بر تئاتر ایران سایه انداخته و باعث شده این هنر در شهرهای دور از پایتخت نادیده گرفته شود.
سرپرست معاونت هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: به دلیل حمایتهای جدی که دولت سیزدهم از فرهنگ و هنر دارد و حتی برنامههای فرهنگی را هم در کنار برنامههای اقتصادی، جزو اولویتهای خود به حساب آورده، یقینا امسال وضعیت بودجهای به مراتب بهتری نسبت به سالهای گذشته خواهیم داشت.
محمدرضا درند با اشاره به تبعیض ریشهداری که در زمینه اختصاص بودجه تئاتر میان تهران و سایر شهرستانهای کشور وجود دارد معتقد است، تشکیل سازمان تئاتر و همچنین قدرت و استقلال یافتن انجمنهای هنرهای نمایشی میتواند به کمرنگ شدن این تبعیض کمک کند.
امیر دلفانی با اشاره به اساسنامه انجمنهای هنرهای نمایشی استانها، از خلأ قانونی این اساسنامه گفت که زمینهساز تخلفات عمده و متعدد در برخی استانها شده است.
صدرا یوسفی که سالها تجربه مدیریت تئاتر را در بخش خصوصی و دولتی برعهده داشته، تنها راه برونرفت تئاتر استانها را از بحران کنونی، پا گرفتن کمپانیهای تئاتری و همچنین ضابطهمند شدن یارانههای دولتی میداند.
ادارهکل هنرهای نمایشی سومین گزارش خود را در رابطه با رصد و پیگیری شرایط و مشکلات گروههای نمایشی و تماشاخانههای خصوصی در وضعیت همهگیری بیماری کرونا این بار با تمرکز بر تئاتر استانها منتشر کرد.
کارگردان تئاتر «رسنهای گور» که در بخش مسابقه تئاتر ایران سی و هشتمین جشنواره بینالمللی تئاتر فجر حضور دارد، میگوید: خوشبختانه ورود سرمایههای مشکوک به تئاتر در مقایسه با سینما بسیار ناچیز است، اما تئاتر به بودجه نیاز دارد و باید بیش از اینها مورد حمایت قرار بگیرد.
سجاد طهماسبی، کارگردان نمایش «لیلی و مجهول» که در چهارمین همایش برگزیدگان جشنوارههای تئاتر استانی جشنواره نیز حضور داشت، گفت: اگر نگاه جامعتری نسبت به تئاتر استانها داشته باشیم، میتوانیم وضعیت تئاتر در کشور را بهبود ببخشیم.
روسای انجمن هنرهای نمایشی سراسر کشور در نامهای ده بندی خطاب به وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، نسبت به پاراگرافی از نامه «کانون کارگردانان خانه تئاتر» واکنش نشان داده و آن را «به شدت جسورانه و گستاخانه» خوانده است.
آفت جشنوارههای تئاتری با این تعداد و بدون ارزیابی مشخصی از خروجیشان چیست؟ «جشنوارهزدگی» چطور میتواند جریان مستقل و هنری تئاتر را در استانها تحت تاثیر قرار دهد و آثار تئاتری شهرستانهای دور از تهران را در میان دیوارهایی به نام «اجرای جشنوارهای» خلاصه کند؟ اینها مواردی است که در یک گزارش بررسی کردهایم.