بهانه و توجیه ممنوع؛ نه ناداوری و نه پنجاک سیلات، عملکرد ایران ضعیف بود آقای وزیر

به گزارش ایلنا، از کاروان ایران در بازی‌های آسیایی خبرهای خوبی هم به گوش رسید مثل برنز واترپلو، برنز نوشاد عالمیان، دو طلای تیم‌های ملی کبدی و حتی طلای رضا علیپور اما اینها دلیلی نیستند برای اینکه کمبودها دیده نشود.

 می‌توان به صورت جداگانه هر رشته را دید یا بر اساس اتفاق‌هایی که افتاده، رشته‌ها را دسته ‌بندی کرد مثل کاستی‌هایی که رشته‌های پرمدال بر جا گذاشتند. سال 81 بود که علی کفاشیان، معاون وقت سازمان ورزش کمیته رشته‌های پایه را با حضور روسای سه فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو، دوومیدانی و ژیمناستیک تشکیل داد و بودجه‌ای جداگانه به این رشته‌ها اختصاص داد. چند سال بعد وقتی محمد علی آبادی به سازمان وقت ورزش رفت و کفاشیان، دبیر کل کمیته ملی المپیک شد، ضرورت کار در رشته‌هایی که تعداد زیادی از مدال‌های بازی‌های آسیایی و المپیک را به خود اختصاص می‌دهند، حس شد و کمیته‌ای با عنوان «کمیته رشته‌های پایه و پرمدال» شکل گرفت.

تیراندازی، قایقرانی، بوکس، دوچرخه سواری و تیر و کمان، رشته‌هایی بودند که کنار سه رشته مادر قرار گرفتند اما این بار هم مثل دفعات قبل اتفاقی نیفتاد؛ مثل چهار سال قبل که کیومرث هاشمی در نشست خبری بعد از بازی‌های آسیایی از ضرورت توجه به این رشته‌ها گفت اما نتایج این رشته‌ها در این دوره بازی‌های آسیایی نشان می‌دهد که باز هم اتفاق خاصی نیفتاده است.

دو دهه است که مسوولان ورزش کشور به ضرورت توجه به این رشته‌ها پی برده‌اند اما جالب است که باز روز از نو، روزی از نو.

در بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو این رشته‌ها در بهترین شرایط خود بودند و در اینچئون هم تک مدال‌های طلا تکرار شد اما این دوره جز طلای احسان که قابل پیش بینی بود، فقط حسین کیهانی توانست قدری پیش بینی‌ها را بر هم بزند و از دیگر رشته‌های پرمدال هیچ ورزشکاری نتوانست به طلا برسد؛ رشته‌هایی که می‌توانند نقش تعیین کننده‌ای در جایگاه ورزش ایران در جدول رده ‌بندی داشته باشند.

شنا، شیرجه و واترپلو که در ورزش ایران در قالب یک رشته دیده می‌شود، در بازی‌های آسیایی 165 مدال (طلا، نقره، برنز) دارد که اگر محدودیت‌های زنان را برای حضور در رقابت‌های برون مرزی در نظر بگیریم، حدود 78 مدال باقی می‌مانند که ایران می‌تواند برای آنها بجنگد و جالب است که سهم ایران در بازی‌های آسیایی تک برنز واترپلو است که البته مدال ارزشمندی به حساب می‌آید.

دوومیدانی در 24 ماده مردان، 23 ماده زنان و یک ماده میکس برگزار می‌شود که این تعداد رویداد، 144 مدال را به خود اختصاص می‌دهد و در این شرایط است که ورزش ایران دو طلا و یک نقره را مال خود می‌کند.

دوچرخه سواری در مجموع ماده‌های مختلفی که در بازی‌های آسیایی برگزار می‌شود، 42 مدال را مال خود کرده که سهم ایران در جاکارتا صفر است.

ژیمناستیک 54 مدال را مال خود کرده اما ورزش ایران خوشحال است از چهارمی سعیدرضا کیخا که می‌توانست روی سکو برود و اگر می‌رفت واکنش‌ها به این مدال شبیه بود با آنچه در مقابل مدال نوشاد عالمیان اتفاق افتاد اما هنوز هم مدال آوری در بازی‌های آسیایی برای ژیمناستیک ایران یک رویا به حساب می‌آید.

قایقرانی یکی دیگر از رشته‌های پرمدال است که 138 مدال را به خود اختصاص داده و ورزش ایران که در بازی‌های آسیایی گوانگ‌ژو و اینچئون خود را بین طلایی‌ها جا انداخته بود اینجا کم آورد و هیچ کدام از اعضای تیم بزرگ قایقرانی به طلا نرسیدند. 4 نقره و سه برنز نتیجه کار قایقرانان ایران در بازی‌های آسیایی است که در مقایسه با دو دوره قبل، عملکرد ضعیفی برای کاروان قایقران‌ها به حساب می‌آید.

تیراندازی رشته دیگری است که سال قبل چراغ طلا را برای کاروان ایران روشن کرد اما امسال ناامیدکننده در این رویداد شرکت کرد. به طوری که از 60 مدالی که در ماده‌های مختلف از جمله میکس توزیع شد، فقط مه‌لقا جام بزرگ روی سکو رفت و مدال برنزش را جشن گرفت و بقیه ملی پوشان ایران که تعدادشان کم نبود، دست‌شان از مدال کوتاه ماند.

بوکس در این دوره بازی‌های آسیایی در 7 وزن مردان و سه وزن زنان برگزار شد و در مجموع 30 مدال توزیع شد که اگر بخش زنان را حذف کنیم، 21 مدال توزیع شده اما بوکس ایران که از قدیم جزو مدال آوران ایران بوده، به هیچ مدالی نرسید.

تیر و کمان هم وضعیت مشابهی با بوکس دارد و 30 مدال در این رشته توزیع می‌شود با این تفاوت که زنان ایران مشکلی برای حضور ندارند، در نتیجه می‌شد برای مدال همه ماده‌ها جنگید اما تک برنز میکس کامپوند همه آورده این رشته برای ایران بود، ضمن اینکه کلی هم حاشیه و داستان از سوی تصمیم گیران این رشته برای کاروان ایران درست شد.

نگاه به تعداد مدال‌هایی که در این رشته‌ها توزیع می‌شود، حتی با حذف مدال‌های بانوان در رشته‌هایی که ایران امکان حضور در آنها را ندارد، حکایت از حال بد رشته‌های پرمدال در ایران را دارد؛ چرا که از 663 مدال، حدود 120 مدال در ماده‌هایی توزیع می‌شود که زنان ایران امکان حضور ندارند. مثل شیرجه، شنا، واترپلو زنان، دوومیدانی (یک ماده میکس) و ژیمناستیک که شرایط حضور فراهم نیست اما حدود 543 مدال باقی می‌مانند که ورزش ایران توانسته تنها 13 مدال از آنها را به دست آورد که دو مدال از اینها، طلا هستند، 5 مدال نقره و 6 مدال هم برنز. با نگاه به این اعداد، بدون هیچ حرف اضافی می‌توان فهمید که ورزش ایران در بازی‌های آسیایی 2018 نه از پنچاک سیلات میزبان لطمه خورده، نه از ناداوری. شاید داور طلای مهدی زاده را به نقره تبدیل کرد اما این اعداد نشان می‌دهد، مشکل ورزش کشور جای دیگری است.

حتما امروز و فردا یا کمی بعدتر، مسوولان ورزش کشور این اعداد را بررسی می‌کنند و باز هم این جمله تکراری را خواهند گفت که راه پیشرفت ایران، کار روی رشته‌های پرمدال است. حرفی که همیشه به زبان آورده شده اما هیچ وقت اتفاقی نیفتاده است؛ بخصوص با تشکیل کمیته‌ای مخصوص این رشته‌ها. انگار کی‌روش ورزش ایران را خیلی خوب شناخته که می‌گوید: «وقتی قرار است کاری انجام نشود، کمیته‌ای شکل می‌گیرد.»