«تدبیر و امید» را به «امید و کار» ارتقا دهیم

به گزارش ایلنا، شهید مطهری معتقد بود خیال باطلی است تصور اینکه راه حفظ معتقدات و اصول جلوگیری از ابراز عقیده دیگران است ،وی بر این باور بود که آزادی به افکار مخالف و میدان دادن به پرسش تنها راه حفظ اصول و مبنای دینی و سیاسی است. این روزها از امنیت و خطر خارجی و نارضایتی سخن های زیادی شنیده ایم .هر گروهی بر اساس دیدگاه و اصول خود به یکی از این مولفه ها می پردازد و با بررسی راهکار ها ،پیشنهاداتی را ارائه می دهد .اما واقعیت این است که امنیت ،ثبات و رضایتمندی جامعه مخرج مشترکی دارد که در همراه و همدل و هم درد مردم بودن معنی  پیدا می کند.فرقی هم نمی کند چه اصولگرا و چه اصلاح طلب باید برنامه ها و سیاست های خود را بر این محور و بستر بنا کنند.در تحولات اخیر و اوج گرفتن دشمنی های آمریکا با سلاح تحریم و گروهک منافقین و ورشکستگان سلطنت طلب با ابزار توهم ،به وضوح ضرورت این رویکرد در سیاست ها و جهت گیری های کشور هم در نهاد های دولتی و هم حاکمیتی احساس می شود.اولین قدم  برای تحقق  همراهی با مردم و رفع دغدغه های آنها نشستن پای سخنان آنان است .متاسفاته اراده ای غیر عادی وجود دارد که با تنگ کردن فضای مطالبه گری و پرسشگری و نقد دلسوزانه، تلاش می کند با یک سویه نگاه کردن به  پدیده ها و اتفاقات با چماق  ارتباط با  دست خارجی، آن را سرکوب کند .هر چند طبعا دشمنان ایران از هیچ فرصتی برای ضربه زدن غفلت نمی کنند اما طبیعتا ارتباط دادن و  تخفیف دادن دلیل و بستر های بروز هر بحرانی به خارج  بازی در میدان همان دشمنانی است که نه تنها نظام و دولت که ایران را تهدیدی برای خود می دانند .گرچه دلایل ارائه تصویری نادرست از ایران به دلیل ضعف رسانه ای دلایلی دارد که در این نوشته مجال پرداختن به آن نیست اما فراموش نکنیم که ثبات ،امنیت و آرامش ایران و کشیدن دندان طمع دشمنان برای تحقق نقشه  های شوم و خطرناکشان صرفا در جلب رضایت مردم خلاصه می شود ،رضایتی که منبع مشروعیت و مقبولیت نظام  ماست. ماهیت پدیده های اجتماعی مانند فقر ،نارضایتی و نا برابری به گونه ای است که همه باید باور کنند که نقد و پرسشگری موهبتی است که باید  مغتنم شمرده شود نه اینکه با سرکوب آن،آگاهانه یا ناآگاهانه، آب به آسیاب دشمن بریزیم .بدون شک و تردید ،مهمترین و موثرترین راهبرد برای توسعه کشور و رفع مشکلات ،تقویت عمق استراتریک انسجام ،رضایت و اتحاد مردم ایران است که با شعار و تبلیغات به دست نمی آید.تنها راه حل آن در کنار مردم بودن ،همرنگ مردم بودن و همدرد مردم بودن است .به تعبیر مولانا ؛ما بَقی  الحُب ،یَبقی العِتاب (تا علاقه ای هست ،عتاب و خطابی هم هست )بر این اساس و بر مبنای موازین و ارزش ها و هنجار های قانونی و ملی و مذهبی از نقد نباید هراسید بلکه باید با آغوش باز و سعه صدر آن را پذیرفت .آنچه ترسناک است سکوت است !مادامی که افکار عمومی ،مطالبه می کند و می پرسد ،امنیت هم زنده است و زمانی که سکوت می کند اولین چیزی که به خطر می افتد و سستی بر آن سوار  می شود ،امنیت و ثبات است .چه جریان های طرفدار سکوت و تک صدایی ،چه حامیان ثبات و چه همراهان انفعال،برای پاسداری از ایران و صیانت از نظامی که با مرارت و فراز و نشیب ها و تهدید ها و دشمنی ها تثبیت شده است ،ضرورت دارد جا انداختن ،حمایت و تقویت فرهنگ پرسشگری و مطالبه گری بر مبنای قانون را هدف قانونی ،ایرانی و شرعی خود بدانند.، جریانات سیاسی و  عمده کشور که در رویکرد ها و جهت گیری ها اختلاف آرا دارند نباید دامنه این رقابت  را به مرزی برسانند که کارنامه آنان ،کارنامه نظام تلقی شود.درد مزمن جامعه ما چه در پسا برجام و چه پیشا برجام  "بحران مدیریت "است که رقابت های نامانوس سیاسی از عمق آن کاسته و جالب است که همه بر اهمیت آن معترف اند اما فقط در سخن ،و در عرصه عمل تقریبا چندان جدیت و ضرورتی برای رفع آن احساس نمی شود . مشروعیت و مقبولیت و اعتماد مردم، باز شدن گره از کار اقتصاد و معیشت مردم ،حفظ انسجام در مقابل دشمنان و زنده نگه داشتن روحیه" امید و کار "در گرو رفع این بحران "مدیریت است " است .مشخصا به دولت پیشنهاد می کنم شعار خود را از" تدبیر و امید " را ارتقا دهد و به راهبرد "امید و کار " تبدیل کند .

پژمان گرامی

فعال سیاسی اصلاح‌طلب