اینک آخرالزمان؛ پراگ، ۲۱ آگوست ۱۹۶۸

به گزارش ایلنا، در ۲۱ آگوست ۱۹۶۸، شهروندان پراگ مجبور به پذیرفتن حقیقت تلخی شدند؛ این‌که تانک‌های شوروی کشورشان را اشغال کرده است. 

در طول شب، ۳۰ لشکر شوروی که واحدهایی از بلگراد، آلمان غربی، مجارستان و لهستان از آن حمایت می‌کرد، به خاک چکسلواکی وارد شدند تا این کشور را نیز بدل به یکی از اقمار کمونیستی خود کنند. 

چند روز بعد، بهار پراگ [دوره‌ای از گسترش آزادی‌های فردی و اجتماعی در چکسلواکی که از پنج ژانویه آن سال شروع و در ۲۰ آگوست به پایان رسید] برای همیشه تبدیل به خزان شد. ارتش شوروی با رد چرخ‌های تانک‌های خود مهر ابطالی بر پرونده سیاسی «الکساندر دوبچک» دبیر حزب کمونیست چکسلواکی زد که در ماه ژانویه قدرت را در این کشور اروپای شرقی به دست گرفته بود. 

«جان لوکاره» فرستاده ویژه خبرگزاری فرانسه به پراگ، در آن روزها بیرون از رادیو پراگ، نمادی از حرکت به سوی آزادی بیان، گزارش‌هایی را ارسال می‌کرد. بخشی از این گزارش‌ها به شرح زیر است:

پراگ، ۲۱ آگوست ۱۹۶۸:

ساعت هفت و ۳۰ دقیقه به وقت محلی است و تنش‌ها، بیرون از ساختمان رادیو پراگ، همچنان بالا است. تانک‌های شوروی ساختمان رادیو پراگ را محاصره کرده‌اند، همانند دفاتر حزب کمونیست چکسلواکی و کاخ پراگ. 

سربازان روس پنج یا شش بار با مسلسل‌های خود به دیوارها و پنجره‌های ساختمان رادیو و خانه‌های همسایه آتش گشودند. 

با این حال، هنوز آتش توپ و گلوله نتوانسته صدها نفری را متفرق کند که در پس سنگرها، کامیون‌ها و بولدوزرها، در برابر ساختمان این نماد آزادی بیان تجمع کرده‌اند. 

فریادهایی چون «گشتاپو!» یا «زنده‌باد دوبچک!» پاسخ صفیر گلوله را می‌دهد. 

پاره‌های سیمان و گچ پیاده‌روهای منتهی به ساختمان را پوشانده‌اند... گلوله سیم‌های خطوط تراموا را قطع کرده و حمل‌ونقل عمومی فلج شده است. اما مردم پراگ هنوز اینجا هستند و به نظر نمی‌رسید که ترسی به دل راه داده باشند. 

شور غریبی خیابان‌های پراگ را فرا گرفته است؛ مردم دسته‌دسته دور هم جمع شده‌اند و درباره وضعیت بحث می‌کنند. هیچ‌کس این اشغال را درک نمی‌کند؛ تک‌تک چهره‌ها رد شوکی غریب را بر خود دارد. 

میدان ونسسلاس، نمادین‌ترین بخش از پراگ؛ مردم دور هم جمع شده‌اند، همچو کسانی که در صف منتظرند. حتی آشپزهای هتل‌های لوکس نیز در درگاه ورودی ساختمان‌ها، با آن کلاه‌های بلندشان، ایستاده‌اند. همه بی‌نهایت آرام‌اند. 

اما اشک است که از چهره‌هاشان فرو می‌ریزد.

جوان‌ها اما دست روی دست نگذاشته‌اند. آنها خیابان‌های اشغال‌شده شهر را با قدم‌های خود درمی‌نوردند و با پرچم‌های آبی و سرخ و سفید کشورشان در دست،‌ به هر تانک خارجی که برمی‌خورند ناسزایی پر آب و تاب نثارش می‌کنند. 

در آن سوی جبهه، چهره سربازان روس را عرق و گرد و غبار پوشانیده است. 

برخی دانشجویان که پلاکارهایی با عنوان «عشق بورزید، نجنگید» یا «آزادی» به دست دارند، به این سربازان سیگار تعارف می‌کنند و  می‌کوشند با آن‌ها حرف بزنند. سربازها اما در سکوت فرو رفته‌اند. 

پراگ، ۲۱ آگوست ۱۹۶۸:

پنج جوان گریان چک، پرچم خون‌آلود چکسلواکی را در برابر رادیو پراگ به اهتزاز درمی‌آورند...

گزارش از: کامران برادران