تاریخ‌سازی نسل جدیدی از قهرمان‌های فرانسه؛
بچه‌هایی که زود بزرگ شدند
تیم ملی فرانسه با چهره جدید و جوان خود به قله فوتبال دنیا رسید.
به گزارش ایلنا، تیم ملی فرانسه با تیم جوان و چهره جدید خودش که در سال‌های اخیر رونمایی شده است به قله فوتبال دنیا رسید. اتفاقی که تا چند سال قبل کمتر کسی پیش‌بینی‌اش را می‌کرد.
وقتی زین الدین زیدان ستاره افسانه‌ای فوتبال فرانسه با آن ضربه سر تماشایی سینه مارکو ماتراتزی ایتالیایی را هدف قرار داد و از زمین اخراج شد، همه فهمیدند پرونده خروس‌ها نه فقط در جام 2006 که تا سال‌های سال بسته خواهد شد.
نسل طلایی فوتبال فرانسه که جام حهانی 1998 و جام ملتهای 2000 را برده بود حالا یک به یک بازنشسته می‌شدند. دیدیه دشان، لیلیان تورام، مارسل دسایی، لوران بلان، فابین بارتز و... و سرانجام زیدان که پیش از پایان صد و بیست دقیقه بازی نفس گیر فینال با ایتالیای قهرمان مارچلو لیپی پایان دوران طلایی آبی پوشان را اعلام کرد.
پس از آن اتفاق تاریخی شاید خوش بین‌ترین طرفداران فوتبال فرانسه هم پیش بینی قهرمانی جام جهانی 12 سال بعد در روسیه را نمی‌کرد اما با یک برنامه ریزی دقیق و سرمایه گذاری روی بازیکنان جوان و مستعد، پروسه جایگزینی نسل تازه و نوپا به سرعت انجام شد و فوتبالیست‌های جوان دیار میشل پلاتینی خیلی زود خود را در مسیر همان نسل طلایی و بزرگ قرار داده واین بار برخلاف آن‌ها که به لطف میزبانی بر قله ایستاده بودند، جایی دور‌تر از مرزها دومین جام را به خانه بردند.
فوتبال فرانسه بعد از خداحافظی نسل زیدان هرگز به خواب نرفت. بچه‌های آن روز خیلی زود بزرگ شدند و شاید بتوان دشان را خوشبخت‌ترین و یا خوش شانس‌ترین مربی حاضر در روسیه نامید چرا که همزمان یک تیم قدرتمند در زمین، تیمی کامل روی نیمکت و یک اکیپ آماده اما از سفر جا مانده در تیم خود داشت.
او با مجموعه‌ای غنی از بازیکنان شاخص روبرو بود و به قولی دستش برای انتخاب بهترین‌ها باز. این تنوع و تعددِ ستاره از خروس‌ها تیمی متمایز ساخته بود. نمایش باشکوه یاران گریزمان در روسیه فصل خوشه چینی استعدادیاب‌ها و آکادمی‌های پرورش بازیکن در این کشور را تداعی می‌کرد.
کارخانه‌ای که فوتبالیستِ قهرمان جهان می‌سازد. پل پوگبا، کیلیان امپابه، ساموئل امتیتی، رافائل واران و به جرات می‌شود گفت ده‌ها نام بزرگ و پرآوازه دیگری که با درخشش خود کریم بنزما، دیمتری پایت و حتی فرانک ریبری را از تیم ملی دور نگه داشته‌اند.
فرانسه باید به خود ببالد که در میان تیمهای بزرگ و نام آور دنیا سکه قهرمانی به نامش ضرب شد.
این جام شایسته برزیل، آرژانتین، اسپانیا، انگلیس و بلژیک و یا هلند و ایتالیای غایب نبود و می‌توان گفت فقط برازنده شاگردان دشان بود. آن‌ها با صلابت و استوار و متحد تا آخرین خاکریز جنگیدند و سرانجام پیروز شدند.
در این بین کرواسی نسبتا کوچک نشان داد که در فوتبال می‌شود دست به کارهای بزرگ زد. آن‌ها در حالی به فینال رسیدند که کمتر کسی تصورو توقع چنین درخششی از ایشان داشت اما شاگردان زلاتکو دالیچ تمرکزشان را هرگز از دست ندادند تا روز آخر که به سد محکمی همچون فرانسه برخوردند.
این دیگر یک ادعای واهی و یک خیال و آرزوی مبهم نیست؛ ما هم می‌توانیم کرواسی و حتی فرانسه باشیم. کجای دنیا را سراغ دارید که اینهمه استعداد فوتبالی وجود داشته باشد؟ ما نیز می‌توانیم در جام جهانی هشت یا دوازده سال بعد فینالیست و حتی قهرمان باشیم به شرط آنکه از امروز قهرمانان آینده‌مان را شناسایی کرده و تحت آموزش، نظر و حمایت قرار دهیم.
تفاوت فوتبال ما با فرانسه در آن است که آن‌ها خیلی زود از سرمایه گذاری‌شان روی تیمهای پایه به بهره برداری درست می‌رسند در حالی که استعدادهای ما هنوز شکوفا نشده از دست می‌روند!
سیدمهدی فاطمی
