نگاهی به یک اعتراض چهارماهه در بیمارستانی در میشیگان؛
پرستاران آمریکایی در سرما ایستادند و جا نزدند/ اعتصابشکنان موفق میشوند؟!
اعتصاب چهارماههی ۷۰۰ پرستار و مددکار پرونده در بیمارستان «جنسیس» وابسته به مجموعه «هنری فورد هلث» در میشیگان وارد مرحلهای تازه و خطرناک شده است. مدیریت بیمارستان با ارسال نامهای تهدیدآمیز، روند جذب نیروی جایگزین را آغاز کرده و هشدار داده است که پرستارانی که به اعتصاب ادامه دهند، ممکن است جایگاه شغلی خود را برای همیشه از دست بدهند.
به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از خبرگزاریهای آمریکا، اعتصاب چهارماههی ۷۰۰ پرستار و مددکار پرونده در بیمارستان «جنسیس» وابسته به مجموعهی درمانی «هنری فورد هلث» در شهر گرند بلنکِ ایالت میشیگان، وارد مرحلهای تازه و نگرانکننده شده است. مدیریت بیمارستان با ارسال نامهای تهدیدآمیز به اعتصابکنندگان اعلام کرده که روند آگهی و جذب نیرو برای جایگزینی موقعیتهای شغلی آنها را آغاز کرده است.
تهدید به جایگزینی دائمی نیروی کار بهمعنای تشدید آشکار سیاستهای اعتصابشکنانهی هنری فورد هلث است؛ آنهم در شرایطی که بوروکراسی اتحادیهی تیمسترز همچنان این مبارزه را در انزوا نگه داشته و از بسیج قدرت جمعی کارکنان بخش درمان در سراسر میشیگان خودداری میکند.
در اوایل ماه دسامبر، پرستاران اعتصابی اعلام کردند نامهای از سوی مدیریت هنری فورد جنسیس دریافت کردهاند که در آن تصریح شده بیمارستان فرآیند آگهیکردن موقعیتهای شغلی آنها را آغاز کرده و «هیچ تضمینی» وجود ندارد که در صورت بازنگشتن به کار، بتوانند شغلهای پیشین خود را پس بگیرند.
پوشش رسانههای محلی پیام این اقدام را بیپرده و صریح چنین خلاصه کرد: بیمارستان در حال آگهیکردن موقعیتهای شغلی پرستاران است، بدون هیچ تضمینی برای بازگشت آنها به نقشهای قبلیشان؛ هشداری روشن که نشان میدهد این مشاغل میتوانند بهطور دائمی با نیروهای جدید پر شوند.
تشدید اعتصابشکنی با تهدید به جایگزینی دائمی پرستاران
در بخشی از متن نامهی مدیریت آمده است:
«ما موقعیتهای شغلی را در تمامی شیفتها آگهی کردهایم و از هر فردی که به مراقبت از بیماران متعهد باشد استقبال میکنیم. ما از کسانی که تصمیم میگیرند به محل کار بازگردند و همچنین از پرستاران جدیدی که به تیم ما میپیوندند، حمایت و حفاظت خواهیم کرد.
پس از پایان اعتصاب، پرستارانی که به محل کار بازنگشته باشند، از حق فراخوان برخوردار خواهند بود، اما حق جابهجایی شغلی (بامپینگ) نخواهند داشت. پرستارانی که بازمیگردند، بر اساس سابقهی کاری و صلاحیت حرفهای، در موقعیتهای خالی بهکار گرفته میشوند. پرستارانی که در طول اعتصاب بهطور دائمی جایگزین شدهاند، در همان موقعیتهای شغلی باقی خواهند ماند.»
همزمان با این تهدیدها، هنری فورد هلث پس از اعلام رسمی بنبست در مذاکرات، بهصورت یکجانبه «پیشنهاد نهایی» خود را اجرایی کرده و بهطور عمومی اعلام کرده است که شرایط جدید دستمزد و مزایا شامل «تمام پرستاران رسمی، از جمله نیروهای جدید، پرستارانی که در طول اعتصاب بر سر کار ماندهاند و همچنین پرستاران اعتصابی که ممکن است تصمیم به بازگشت بگیرند» خواهد شد.
مدیریت همچنین اعلام کرده است که پیشنهادهای شغلی را بار دیگر به داوطلبانی ارائه میدهد که پیشتر از پذیرش کار در بیمارستان جنسیس انصراف داده بودند. این اقدام، در کنار نامهی تهدیدآمیز ارسالشده برای اعتصابکنندگان، نشان میدهد بیمارستان بهطور فعال در حال جذب نیروی جایگزین است و همزمان پرستاران فعلی را با خطر حذف شغلی مواجه میکند. بنا به گزارش پرستاران اعتصابی، تعداد اندکی از اعضای اتحادیه نیز به محل کار بازگشتهاند.
این اقدامات اعتصابشکنانه در شرایطی انجام میشود که اعتراضها همچنان به بیمارستان جنسیس محدود مانده و بهطور نظاممند از سوی ساختار اتحادیهی تیمسترز منزوی شده است. طی ۱۶ هفتهی گذشته، رهبری اتحادیه از فراخوان به اعتصاب گستردهتر کارکنان بخش درمان در منطقه خودداری کرده است؛ این در حالی است که مسائل محوری این اعتصاب از جمله کمبود شدید نیروی انسانی، دستمزدهای پایینتر از نرخ واقعی تورم و فرسودگی شغلی مزمن در تمامی مراکز درمانی مشترک است.
انزوای اعتصاب و ناتوانی رهبری اتحادیه در گسترش مبارزه
در مراحل ابتدایی اعتصاب نیز اتحادیه در برابر دستور مدیریت برای جمعآوری اردوگاههای پیکت، برچیدن چادرها و حذف بشکههای آتش که حداقل امکان سرپناه و گرمایش را فراهم میکردند، عقبنشینی کرد.
این روند با تشدید تهاجم مدیریت ادامه یافته است. در حالی که هنری فورد از پرستاران مسافری با دستمزدهای بسیار بالا استفاده میکند و اکنون تهدید به جایگزینی دائمی اعتصابکنندگان کرده، واکنش اتحادیه به مانورهای حقوقی و صدور بیانیههای رسانهای محدود مانده است؛ از جمله طرح شکایتهای مربوط به «نقض حقوق کار» که تجربهی کارگران در مبارزات متعدد نشان داده است تأثیر واقعیای بر تغییر موازنهی قوا ندارد.
هیچ تلاش جدیای برای بسیج ۱۰ هزار پرستار تازهتشکلیافتهی «کورول هلث ایست» که تحت پوشش تیمسترز لوکال ۲۰۲۴ هستند صورت نگرفته است؛ پرستارانی که خود درگیر مذاکراتی پرتنش بر سر دستمزد، مزایا، کاهش برخی پرداختها و کمبود نیرو هستند و با همان سیاستهای کاهش هزینه و سودمحوری شرکتی مواجهاند.
با وجود فشارهای فزاینده، پرستاران و مددکاران پرونده در خط پیکت همچنان قاطعانه با تلاش مدیریت برای تحمیل شرایط نازل کاری مخالفت میکنند و بر دستیابی به نسبتهای الزامآور و قابلاجرای پرستار به بیمار پافشاری دارند.
یکی از پرستاران در گفتوگو با خبرنگاران «وبسایت جهانی سوسیالیستی» گفت: «من تا وقتی به خواستهمان نرسیم، وارد این ساختمان نمیشوم. خواستهی ما منطقی است؛ ایمنی. حتی اگر مجبور شوم شغل دیگری پیدا کنم، اینجا میایستم.»
او در تجمع اعتراضی همان هفته افزود: «حمایت جامعه واقعاً دلگرمکننده بود. هوا بسیار سرد و باد شدید بود، اما با این حال جمعیت خوبی حضور داشت. احتمالاً حدود ۳۰ نفر از اعضای اتحادیهی کارگران خودروسازی (UAW) از کارخانههای جنرالموتورز آمده بودند.»
وی تأکید کرد: «ما برای همهی پرستاران میجنگیم. وضعیت باید تغییر کند. فرسودگی شغلی در میان کارکنان بخش درمان به یک بحران جدی تبدیل شده است.»
پرستار باسابقهی دیگری از جنسیس گفت: «من فقط ایمنی میخواهم. اگر محیط امن ایجاد شود، محیط کاری بهتری هم شکل میگیرد؛ بیمارستانی که مردم بخواهند برای درمان به آن مراجعه کنند.»
او افزود: «هدف ما رسیدن به نسبتهای مشخص و الزامآور نیروی انسانی و ایجاد سازوکار پاسخگویی است. مدیران بالادستی شناخت چندانی از واقعیتهای روزمرهی بیمارستان ندارند. نسبتهای توصیهشدهی ملی سالهاست بر اساس شواهد علمی تدوین شده و هیچ توجیهی برای رعایتنکردن آنها وجود ندارد.»
او دربارهی تبلیغات و روایتسازی مدیریت علیه اعتصابکنندگان گفت: «معمولاً وقتی شرکتها از حمایت اجتماعی برخوردار نیستند، تلاش میکنند تصویری غیرواقعی و بهتر از آنچه واقعاً هست از خودشان ارائه دهند.»
وی ادامه داد: «ایمنی خواستهی بزرگی نیست، یک حق انسانی است. نمیشود گفت پول وجود ندارد. شرکتها غرق در منابع مالیاند. این یک مشکل ملی است و در همهی بیمارستانها دیده میشود. باید ایستادگی کرد و از آنچه درست است دفاع کرد.»
جولی، پرستار با ۲۰ سال سابقه در جنسیس، گفت: «ما واقعاً احساس حمایت میکنیم. هفتهی گذشته تعدادی از اعضای UAW به خط پیکت آمدند. برایم عجیب است که هنری فورد از ابتدا بیمارستانهای اتحادیهای بیشتری نداشت. ما ۲۱ سال برای قراردادی که داشتیم جنگیدیم، اما بعد آمدند و آن را کاملاً از بین بردند. ما نه مستمری داریم و نه پوشش درمانی پس از بازنشستگی.»
مارتا، پرستار با ۱۰ سال سابقه در جنسیس، گفت: «در قراردادی که هنری فورد اخیراً ارائه داد و ما آن را رد کردیم، حق بیمهی ما دو برابر شده بود. شرایطی که با آن روبهرو هستیم، مشابه وضعیت پرستاران در سراسر کشور است. مسئله فقط دستمزد نیست. ما فقط به تعداد ایمن نیروی انسانی فکر میکنیم؛ اینکه بتوانیم با تعداد معقول بیمار، مراقبت باکیفیت ارائه دهیم. البته فشار اقتصادی هم وجود دارد، چون دیگر یک خانواده نمیتواند با یک حقوق زندگی کند. بسیاری از پرستارانی را میشناسم که فرزندانشان تازه از دانشگاه فارغالتحصیل شدهاند و برای پیدا کردن شغل دچار مشکلاند.»
فرانچسکا، پرستار با ۱۵ سال سابقه در جنسیس، نیز گفت: «بعد از کووید، اوضاع خیلی بدتر شد. تعداد زیادی از پرستاران بازنشسته شدند یا کار را ترک کردند. بعد بیمارستان متوجه شد میتواند بدون نیروی کافی، بدون تجهیزات لازم و بدون پروتکلهای مناسب کنترل عفونت هم کار را ادامه دهد، و همین روند را ادامه داد.
امروز فشار کاری بر پرستاران بیشتر از هر زمان دیگری است و مدیریت میخواهد تعداد بیماران بیشتری را به ما تحمیل کند؛ کاری که بههیچوجه ایمن نیست. این فقط مشکل این بیمارستان نیست؛ همهجا همین است.
این کمبود نیرو اتفاقی نیست. هنری فورد و دیگر بیمارستانها بهدنبال افزایش سود هستند. قرار است این مراکز غیرانتفاعی باشند، اما پولهای دوران کووید کجا خرج شد؟ پارکینگهای جدید ساختند، تابلوهای تازه نصب کردند، ساختمانهای جدید بالا بردند، اما همزمان ابتداییترین اقلام مصرفی ما، مثل دستمالهای ضدعفونی، حذف شد.»
اتکای بیمارستان به پرستاران مسافری که بنا بر گزارشها ساعتی حدود ۱۰۰ دلار دستمزد میگیرند، بسیار بیشتر از دستمزد پرستاران جنسیس و همراه با مزایایی مانند اسکان، خشم بدنهی کارکنان را دوچندان کرده است؛ زیرا از نگاه آنها این موضوع نه ناشی از کمبود منابع مالی، بلکه نتیجهی یک تصمیم آگاهانه برای تضعیف نیروی دائمی و بازکردن راه برای اعتصابشکنان است.
از آغاز اعتصاب در اول سپتامبر، این حرکت اعتراضی ریشه در خشم عمیق کارکنان نسبت به کمبود سیستماتیک نیرو، حجم ناایمن بیماران، رکود دستمزدها و وخامت شرایط کاری پس از در اختیار گرفتن جنسیس توسط هنری فورد هلث داشته است.
در طول ۱۶ هفتهی گذشته، مدیریت بهطور مداوم تاکتیکهای اعتصابشکنانهی خود را تشدید کرده است؛ از بهکارگیری اولیهی پرستاران مسافری و محدودسازی پیکتها گرفته تا جمعآوری زیرساختهای خط اعتراض، و اکنون اجرای یکجانبهی قرارداد و تهدید به جایگزینی دائمی اعتصابکنندگان.
در ماه نوامبر، هنری فورد بهطور علنی اعلام کرد که مذاکرات را به بنبست رسیده تلقی کرده و قصد دارد «آخرین، بهترین و نهاییترین پیشنهاد» خود را بدون توافق با اعتصابکنندگان اجرا کند؛ پیشنهادی که شامل افزایش خالص ۸٫۶ درصدی دستمزد است و با رشد واقعی هزینههای زندگی همخوانی ندارد. همزمان، شرکت با افتخار اعلام کرد که بهلطف استفاده از پرستاران قراردادی و عدم بسیج اقدام صنعتی گسترده از سوی رهبری تیمسترز، توانسته فعالیتهای بیمارستان را در طول اعتصاب حفظ کند.
نامهی تهدیدآمیز و آگهیکردن تهاجمی موقعیتهای شغلی، گام کیفی تازهای در این تهاجم محسوب میشود؛ هشداری روشن که نشان میدهد هنری فورد نهتنها آمادهی طولانیکردن اعتصاب است، بلکه میکوشد آن را با جایگزینی بخشی قابلتوجه از نیروی کار درهم بشکند. مدیریت بر این حساب باز کرده است که ترکیب فشار اقتصادی، انزوای اعتصاب و انفعال اتحادیه، در نهایت پرستاران را وادار به بازگشت با شروط کارفرما خواهد کرد.
درس مرکزی چهار ماه گذشته این است که عزم و پایداری چشمگیر پرستاران و مددکاران جنسیس، تا زمانی که این مبارزه در چارچوب محدود و کنترلشدهی بوروکراسی اتحادیه باقی بماند، برای پیروزی کافی نخواهد بود. اتحادیه نه اراده و نه راهبرد لازم برای مقابلهی جدی با هنری فورد هلث و نیروهای سیاسی و اقتصادی پشتیبان آن را دارد؛ نقش آن عملاً به کنترل اعتصاب، تحمیل محدودیتهای حقوقی و جلوگیری از شکلگیری یک جنبش گستردهتر در میان کارکنان درمان تقلیل یافته است.
در شرایطی که دهها هزار پرستار در میشیگان با حملات مشابهی روبهرو هستند از جمله ۱۰ هزار پرستار کورول هلث ایست که مذاکراتشان با مدیریت به درگیریهای جدی بر سر دستمزد، نیروی انسانی و مزایا انجامیده یک اقدام مشترک و هماهنگ میتوانست وضعیت را در مدتزمانی کوتاه دگرگون کند.
برای خروج از این انزوا، کارکنان جنسیس باید کمیتهای مستقل از بدنهی کارگران و پرستاران تشکیل دهند؛ کمیتهای منتخب از کفِ محل کار و مستقل از ساختار اتحادیه. چنین نهادی میتواند کنترل مبارزه را از دست مقامهایی که پرستاران را به تبعیت از دستورات اعتصابشکنانه فرا میخوانند خارج کرده و مسیر گسترش اعتراض را هموار کند: از برقراری ارتباط مستقیم با پرستاران کورول، دیگر کارکنان هنری فورد و کارکنان بخش درمان در سراسر میشیگان و کشور، تا سازماندهی اقدامهای هماهنگ، از جمله اعتصابهای مشترک و تجمعهای گسترده.
این کمیته باید بر مطالباتی غیرقابلچانهزنی و مبتنی بر نیازهای واقعی کارکنان و بیماران پافشاری کند؛ از جمله نسبتهای الزامآور و قابلاجرای پرستار به بیمار، افزایشهای واقعی دستمزد که از تورم پیشی بگیرد، تضمین در برابر تلافیجویی و جایگزینی دائمی و تأمین کامل نیروی انسانی در همهی بخشها. همچنین باید هرگونه تلاش مدیریت و اتحادیه برای تحمیل توافقی سازشکارانه که ریشهی مشکلات را دستنخورده باقی میگذارد، رد شود.
آنچه اکنون ضرورت دارد، چرخشی آگاهانه به راهبردی تازه است؛ راهبردی که مبارزهی کارکنان جنسیس را به جنبش گستردهتر کارکنان درمان و دیگر بخشهای طبقهی کارگر پیوند بزند، کنترل جامعه را از دست الیگارشی مالی خارج کند و قدرت را به دست کسانی بسپارد که ثروت واقعی جامعه را تولید میکنند.
