مرحوم ابوطالب فراتر از یک مربی بود

به گزارش ایلنا، مربیانی بودند که فقط تیم نمی‌ساختند، فقط بازیکن نمی‌ساختند، فقط مربی پیروزی‌ها و شکست‌ها نبودند، بلکه سازنده جریان بزرگی در ورزش بودند. آنها می‌دانستند در کدام مسیر قدم برمی‌دارند، می‌دانستند که می‌خواهند چه اثری بگذارند و چه چیزی را برای ورزش بسازند، می‌دانستند ساخته‌های‌شان قرار است چه کنند و باید چگونه ساخته شوند. مربیان مؤلف یا مربیان جریان‌ساز فقط مربی نیستند، آنها جریانی در فوتبال می‌سازند که از دل آن صدها ستاره بیرون می‌آید و البته اتفاق مهم‌تری نیز از دل جریان آنها رخ می‌دهد، اینکه دیگران نیز در مسیر آنها گام برمی‌دارند، می‌سازند و جریان را گسترش می‌دهند.

پرویز ابوطالب که سایه‌اش از سر فوتبال ایران رفت، از مربیان جریان‌ساز فوتبال ایران بود. یک فهرست از ستاره‌هایی که او ساخت مثل حسن روشن، نصرالله عبداللهی، محمد دادکان، امیر قلعه‌نویی، ناصر محمدخانی، اکبر میثاقیان، حسین فرکی، جواد زرینچه، غلامرضا فتح‌آبادی، فرشاد پیوس، بهتاش فریبا، مرتضی یکه، حسن شیرمحمدی، بیژن طاهری، رحیم یوسفی، جواد نکونام، سبو شهبازیان، سپهر حیدری و دیگران می‌توان نوشت اما جریانی که او تولید کرد، چه بسا از ستاره‌هایش مهم‌تر بود.

او به باشگاه‌های دیگر و به مربیان دیگر آگاهانه یا ناخودآگاه مسیرهای تازه را نشان داد و به آنها فهماند که ساختن چه لذتی دارد و چه آثاری را بجا می‌گذارد. فوتبال ایران از این دست مربیان کم نداشت اما امروز باید با چراغ در تاریکی دنبال چنین مربیانی بگردیم.

پرویز ابوطالب وقتی مربیگری را شروع کرد که هنوز یک بازیکن برجسته و جوان در فوتبال ایران بود اما عشق به مربیگری و عشق به ساختن جریان نو در فوتبال ایران از جوانی در او زنده بود. پرویز ابوطالب اما فقط یک نام و مشتی افتخار در مربیگری نشد، بلکه او به همه آموخت که فوتبال را باید به یک جریان دایمی برای کودکان و نوجوانان تبدیل کرد و باید آنها را از کودکی با فوتبال آشنا کرد و آموزش در آن سنین بیش از همه اهمیت و اثر دارد.

پرویز ابوطالب در فوتبال ایران مربیان دیگری را در شهرهای کوچک و بزرگ ایران شیفته روش خود کرد و مربیان کوچک بسیاری در شهر و محله خود بازیکن ساختند و ابوطالب‌های شهر خود شدند. امروز در هر باشگاه ایرانی نام آکادمی را می‌شنویم. به مجموعه تیم‌های پایه نام آکادمی را داده‌اند و البته هیچ شباهتی به آکادمی فوتبال ندارند. پرویز ابوطالب این کار را از چندین دهه قبل در باشگاه‌ها معنا بخشید و تیم‌های پایه را به اصل تبدیل کرد. فوتبال ایران اما حرف مربیانی مثل پرویز ابوطالب را نخواست بفهمد و بزرگترین باشگاه‌های ایران همواره مصرف‌کننده باقی ماندند و هرگز نخواستند تولیدکننده جریان بازیکن‌سازی باشند. در فوتبال ایران بزرگترین باشگاه‌ها انگار دوست نداشتند حرف و منش و روش پرویز ابوطالب را درک کنند، چون برای مدیران باشگاه‌ها ساختن هزینه‌های بی‌فایده لذت‌بخش بود، نه ساختن جریان بازیکن‌سازی. فوتبال ایران پرویز ابوطالب را سال‌ها فراموش کرده بود. او اما فوتبال را هرگز از یاد نبرد و همیشه درباره فوتبال عاشقانه حرف زد و برای فوتبال عاشقانه کار کرد. یاد او همیشه زنده است.

مازیار گیلکان