بانوی دوچرخه‌سوار اهوازی؛
40 میلیون تومان هزینه یک دوچرخه معمولی/ هدفم کسب مدال قهرمانی آسیاست
ملی‌پوش اهوازی دوچرخه سواری از شرایط انتخاب این رشته و روزهای جالب توجهی که پشت سر گذاشته صحبت کرد.
فروزان عبدالهی‌عرب بانوی جوان تیم ملی دوچرخه‌سواری کشورمان که به عنوان تنها نماینده رده سنی بزرگسالان دوچرخه‌سواری در بخش بانوان به رقابت‌های قهرمانی آسیا پیست 2019 اندونزی اعزام شده بود پس از بازگشت از رقابت‌های قهرمانی آسیا با حضور در روابط عمومی فدراسیون دوچرخه سواری گفتگو ویژه‌ای را با سایت فدراسیون دوچرخه‌سواری انجام داد.
فروزان عبدالهی‌عرب در آخرین روز های سال 1377 در شهر اهواز به دنیا آمده و از سال 1392 به صورت حرفه‌ای وارد رشته دوچرخه‌سواری شده است.
*چرا دوچرخه‌سواری را انتخاب کردید؟
ناخواسته شد!من از خردسالی در ورزش بودم، نه اینکه ورزش کنم اما خانواده من علاقه خاصی به ورزش دارند و مادرم همیشه ورزش می‌کند و پدرم هم بسیار پیگیر ورزش است برای همین از کودکی به ورزش علاقه داشتم و با آن بزرگ شده بودم.
حدود پنج سال پیش بود که شرکت صنایع فولاد به مناسبت 22 بهمن مسابقه دوچرخه‌سواری در دو رشته 200متر و 500متر برگزار کرد و من موفق شدم تایم خوبی را ثبت کنم،برای همه جالب بود که تایم‌های من با تایم‌های دوچرخه‌سوارانی که در تیم استان بودند بسیار نزدیک بود برای همین آقای سلامی که مربی وقت استان بودند به مادرم گفتند من را بیاورند تا تمرین‌های دوچرخه‌سواری را انجام دهم من هم قبول کردم اما اصلا جدی نگرفتم و برای تفریح به تمرینات می‌رفتم اما بعد چند روز گفتند که برای شرکت در مسابقات لیگ کشوری انتخاب شده‌ام، به اتفاق مادرم در مسابقات شرکت کردم و در عین ناباوری موفق شدم مدال طلا را در رده سنی جوانان بگیرم البته هنوز وارد رده سنی جوانان نشده بودم.
همین موضوع باعث انگیزه من شد تا ادامه بدم.
*چگونه وارد تیم ملی شدید؟
در همان سال اول که در لیگ شرکت کردم به اردوی قهرمانی آسیا 2014 دعوت شدم برای شرکت در رقابت‌های قهرمانی آسیا قزاقستان اما نفرات دیگر بهتر از من بودند و برای اعزام انتخاب نشدم.
از همان اردو تا الان در تمام اردوها دعوت شده‌ام.
چرا در رشته کورسی ادامه دادید و در چند قهرمانی آسیا شرکت کرده‌اید؟
در اهواز و استان خوزستان هیچ امکانات و مسیری برای رشته کوهستان و رشته‌های دیگر دوچرخه‌سواری به جز کورسی وجود ندارد البته در بخش کورسی هم فقط پیست هست و شرایط برای تمرین در جاده وجود ندارد به همین دلیل من برای زندگی و تمرین از 18 سالگی به تهران نقل مکان کردم.
به رشته سایکل کراس خیلی علاقه دارم و امیدوارم در ایران این رشته برگزار شود تا بتوانم در رقابت‌هایش شرکت کنم اما دوچرخ
ه سواری کورسی را خیلی دوست دارم چون هم سرعت زیاد و هم هیجان بسیاری دارد.
تحصیل و ورزش کردن هم زمان سخت است؟
بسیار سخت است اما من در رشته‌ای که مورد علاقه‌ام است تحصیل می‌کنم برای همین از سختی‌هایش کاسته می‌شود.
در حال حاضر در مقطع کارشناسی رشته تربیت بدنی تحصیل می کنم و تا پایان ارشد هم ادامه می‌دهم اما به نظرم برای دکتری باید پس از دوران ورزش حرفه‌ایم اقدام کنم چون هم هزینه و هم زمان بسیار زیادی می‌برد.
نقش خانواده در ادامه ورزش شما چقدر است؟
قبل از هر چیزی باید از خانواده خودم تشکر کنم، نمی دونم چگونه می‌توانم زحمات خانواده‌ام را جبران کنم اما این موضوع را می‌دانم که هرچه دارم و به هرکجا که برسم مدیون خانواده‌ام هستم.
تمام برنامه‌های خانواده من و زندگی ما براساس برنامه تمرین و برنامه‌های من هست و کل زندگی خانواده بر اساس زندگی من می‌چرخد.
خواهر و مادر من هم بسیار به ورزش علاقه دارند و همین موضوع باعث شده تمام خانواده با ورزش کردن من موافق باشند و من را حمایت کنند.
دوچرخه سواری سخت است؟
هر ورزشی سختی خودش را دارد اما دوچرخه‌سواری بسیار سخت است مخصوصا با شرایط ارزی که در حال حاضر وجود دارد و یک دوچرخه معمولی حدود 40 میلیون تومان شده است برای ورزشکاران مثل من که فقط خانواده‌ام حمایتم می‌کنند ورزش کردن بسیار سخت شده و از طرف دیگر چیزی که خیلی باعث ناراحتی می‌شود زخم زبان هایی است که اطرافیان می‌زنند اما من هدف بزرگی دارم و با تمام تلاش سختی ها را کنار می‌زنم و به هدف‌هایم می‌رسم.
همیشه گرفتن مدال موفقیت نیست مهم‌ترین چیز برای انسان رضایت از عملکرد خودش است.
هدف شما برای آینده ورزشتان چیست؟
اول از هرچیز رسیدن به مدال قهرمانی آسیاست چیزی که هر زمان دختران دوچرخه‌سواری تا پیش از کسب مدال پرتوآذر در کوهستان آن را فقط یک رویا می‌دانستند ولی الان دیگر دست‌یافتنی است و بعد از آن هم من همچون هر ورزشکار دیگری آرزوی حضور در قهرمانی جهان و المپیک را دارم و با تمام توان برای رسیدن به اهدافم تلاش می‌کنم، امیدوارم مزد تلاش‌هایم را بگیرم.
در مورد قهرمانی آسیا اندونزی صحبت کنید!
من از رکابزدن خودم راضی نیستم و باید بهتر از این پا می‌زدم اما دیگر گذشته است و از لحظه‌ای که از چرخ پیاده شدم به فکر رقابت‌های بعدی بودم و تلاش می‌کنم تا بتوانم همچون سال‌های پیش آمادگی خود را حفظ کنم که به اردوهای تیم ملی دعوت شوم.
قهرمانی آسیا 2019 بسیار سطح بالایی داشت و شرکت کنندگان در بخش اومینیوم هم نسبت به سال‌های قبل بیشتر بودند، به هرحال سال المپیک است و کشورها با تمام توان خود حضور پیدا کرده بودند.
من هم تمام تلاش خودم را می‌کنم تا با کمک مربی خودم و حمایت‌های فدراسیون روز به روز فاصله‌ای که با رقبایم دارم را کمتر کنم.
خدا را شکر من سن کمی دارم و هنوز در اوایل راه ورزش حرفه ای‌ام هستم.
سخن پایانی؟
ز خانواده و مربی خودم تشکر می‌کنم، در سرما و گرما من را حمایت کردند و در کنارم بوده‌اند و از صمیم قلب امیدوارم همه بانوان ایرانی به ورزش روی بیاورند و در زندگی خودشان جایی برای ورزش کردن قرار دهند.
