شماره ۱۳ در ۳۱سالگی ابدی شد
برای کاپیتان جوانمرگ ملی‌‌پوش فیورنتینا؛ چائو کاپیتانو!
چه پایانی بهتر ازجمله باتی گل کبیر برای داویده فقید: «تو در قلب ما جا داری و افتخار فیورنتینا هستی!»
به گزارش ایلنا، «نمی‌توانم کلمه‌ای برای توصیف این انسان بی‌نظیر پیدا کنم. نه‌تنها در زمین، بلکه در خارج از زمین هم فوق‌العاده بود. او همیشه لبخند می‌زد. بیشتر از 70 متر را می‌دوید تا نخستین نفری باشد که در خوشحالی گل‌های من شرکت کند. خداحافظ برادر و تسلیت به خانواده او و تمام فوتبال ایتالیا، چون در دنیای امروز کمتر کسی شبیه به او وجود دارد.»
جملات خوما باباکار، مهاجم سنگالی فیورنتینا شاید بهترین آغاز ممکن برای تلخ‌ترین مطلب زندگی کاری من باشد. برای هوادار فیورنتینایی که شاید در این آب و خاک همراهان و هم قبیله‌های کمی داشته باشد، اما در دل فلورانس میلیون‌ها همدرد دارد که حالا در غم از دست رفتن داویده آستوری اندوهگین هستند و بهت زده. خبر به‌شدت بهت‌آور و سکته‌دهنده بود. حتی در حرف هم آسان نیست. مگر می‌شود؟ آخر چطور ممکن است؟ کاپیتانو، بعد از گذراندن زمان کوتاهی با مارکو اسپورتیلو به رخت خواب رفت و به شوق دیدن شیرین کاری‌های نوزاد دو هفته‌ای‌اش و همچنین دیدار با اودینزه، چشمانش را بست، اما قرار نبود این چشمان دیگر گشوده شود تا صبحی را از نظر بگذراند. وقتی هوا روشن شد. هیچ صدایی و هیچ تکانی نتوانست داویده را از خواب عمیق و ابدی‌اش بیدار کند.
به همین راحتی کاپیتان رفت و تاریخ مرگش در زیر روز و ماه و سال تولدش در «ویکی‌پدیا» درج شد و زندگی شماره 13 در 31 سالگی به اتمام رسید. آستوری، جوانی بلند‌قامت از منطقه سن جووانی بیانکو، در میلان فوتبال را آموخت و از آن‌جایی که شانسی برای حضور در ترکیب دفاعی قدرتمند این تیم نداشت، راهی سفری فوتبالی برای ساختن آینده‌اش شد. پرگولیتزه، کرمونزه، کالیاری، رم و در نهایت فیورنتینا، تیم‌هایی بودند که آستوری برایشان جنگید. گویی فیورنتینا مرد مقتدرش را شناخته و بیرق فرماندهی را در دستان او نهاده بود. اما انگار قرار نیست فلورانس، شهر لوسیوس کورنلیوس سولا مرهمی برای زخم‌های فوتبالی‌اش بیابد. قلب‌هایی که هنوز درگیر مبارزه با اندوه جدایی باتیستوتا از این تیم بودند، حالا باید داغدار کاپیتان جوانشان باشند. شاید مرگ داویده آستوری او را بدل به محبوب‌ترین مرد فلورانس بکند، حتی محبوب‌تر از بازماندگان جووانی دی بیچیِ مدیچی، کسانی که فلورانس را به ثروتمند‌ترین شهر ایتالیا تبدیل کردند، اما ثروت همه‌چیز نیست. عشق، مهر ماندگاری بر نام افراد می‌زند و چه عشقی ماندگارتر از عشق به فوتبال؟
«با چشمانی پر از اشک و قلبی تکه‌تکه شده، از تو (آستوری) دوست خوبم برای تمام تواضع، مهربانی، تعلیمات و دوستی‌هایت تشکر می‌کنم. دلتنگ تو هستم و همیشه تو را در قلبم حفظ خواهم کرد.» این‌ها صحبت‌های فدریکو برناردسچی، منفور‌ترین فوتبالیست حال حاضر نزد مردم فلورانس است. کسی که تا سال پیش کنار داویده توپ می‌زد و چند روز قبل با لباس یوونتوس در آریتیمیو فرانکی گل زد و شادی معناداری را انجام داد. در غم از دست رفتن این ستاره ملی‌‌پوش با 14 بازی ملی، همه سوگوار هستند.
بعد از این اتفاق شوک‌آور، تمام بازی‌های سری آ و سری بی لغو شد؛ درست مانند 6 سال پیش. وقتی که پیر مائورو موروسینی بازیکن لیوورنو در جریان بازی تیمش دچار حمله قلبی شد و فوت کرد و داویده آستوری از فدراسیون فوتبال ایتالیا درخواست کرد تا به احترام موروسینی تمام بازی‌ها لغو شود و حالا چرخ روزگار، همین اتفاق را برای مدافع ملی‌‌پوش ایتالیا و قلب تپنده خط دفاع فیورنتینا تکرار کند.
«دوست من، من همیشه تو را به یاد خواهم داشت. ما نبرد‌های زیادی را در کنار هم بودیم و لحظات فوق‌العاده‌ای را داشتیم. هیچ کلمه‌ای نمی‌تواند حال من را توصیف کند. عمیقا ناراحت هستم و به خانواده او تسلیت می‌گویم. روحت شاد کاپیتان.» این‌ها هم صحبت‌های کسی است که با رفتنش، بازوبند گیگلیاتی به بازوی داویده بسته شد؛ گونزالو رودریگز که محبوبیت زیادی بین هواداران تیم بنفش ایتالیا دارد حالا در غم از دست دادن زوج سابقش در قلب خط دفاعی فیورنتینا داغدار است. داویده تازه نفر اول صف شده بود و روز به روز به محبوبیتش افزوده می‌شد. او بزرگ تیم بود و برای فیورنتینای جوان شده، حکم یک برادر بزرگتر را داشت. امثال میلنکوویچ، کیه زا، دراگوفسکی، دیازو... فقط یک کاپیتان و هم تیمی را از دست نداده‌اند؛ آن‌ها حالا یک حامی و رفیق همچون برادر را در کنار خود ندارند.
فیورنتینا بعد از جدایی مونتلا دچار افت شد و در ابتدای این فصل سیاست‌گذاری خانواده دلاواله، آن بود که تیم باید جوان شود و پوست‌اندازی کند. تغییرات زیادی صورت گرفت و استفانو پیولی هدایت تیم را برعهده گرفت. آستوری از معدود با تجربه‌های باقی مانده بود. ویولا در میانه‌های جدول حضور دارد و اوضاعش در سینوسی‌ترین وضعیت ممکن است؛ با این‌حال به‌نظر می‌رسد ادامه فصل برای آن‌ها بیش از پیش سخت باشد. آن‌ها باید بدون کاپیتان سپری کنند و این اصلا برای آن‌ها قابل هضم نخواهد بود. مردم این شهر به از دست دادن عادت کرده‌اند. آن‌ها می‌دانند هیچ‌کدام از ستاره‌هایشان برای همیشه کنارشان نمی‌مانند و برای کسب افتخار و عناوین بیشتر، فلورانس را ترک می‌کنند و با این قضیه خو گرفته‌اند. از دکتر سوکراتس و روبرتو باجو و اشتفان افنبرگ تا فرانچسکو تولدو، روی کاستا و حتی اسطوره ما ویولایی‌ها، گابریل عمر باتیستوتا.
ما تیم ریشه‌داری داریم. نخستین فینالیست ایتالیایی در رقابت‌های اروپایی هستیم. دهه‌های طلایی را پشت سر گذاشتیم و قهرمانی سری آ را هم در کارنامه داریم. تا اواخر قرن بیستم با رهبری باتی گل، ادموندو، هاینگریش، تولدو، ناکاتا و... از بزرگان فوتبال ایتالیا بودیم، اما مشکلات مالی ما را از جمع مدعیان خارج کرد. با این‌حال همچنان همه را غافلگیر می‌کنیم و هیچ‌کس نمی‌تواند ما را دست‌کم بگیرد. هنوز هم هر از چند وقت یک‌بار لرزه به اندام متمولین فوتبال ایتالیا می‌اندازیم و همه برایمان احترام زیادی قائل هستند. همان‌طور که هیچ‌کس از باتیستوتا نفرت ندارد؛ حالا هم همه در غم داویده با ما شریک هستند. چه پایانی بهتر ازجمله باتی گل کبیر برای داویده فقید: «تو در قلب ما جا داری و افتخار فیورنتینا هستی!»
************
حال نگاهی به مرگ‌های ناگهانی فوتبالیست‌ها در طول تاریخ می‌پردازیم و به مهم‌ترین آن‌ها اشاره‌ای خواهیم داشت. در طول تاریخ، بازیکنان مطرح یا کم نام و نشان زیادی در زمین فوتبال یا در زمان طی کردن دوران ورزشی خود از دنیا رفته‌اند که در ادامه نام و سرنوشت 10 نفر از آن‌ها را مرور خواهیم کرد:
بیست‌وهفت آگوست 1902، دی جونز بازیکن منچسترسیتی دچار عفونت زانو شد و با گسترش این بیماری، در سن 35 سالگی درگذشت.
هشتم آوریل سال 1907، تامی بلک استاک بازیکن 25 ساله باشگاه منچستریونایتد بود که در جریان بازی و بعد از وارد شدن ضربه به سرش دچار حمله قلبی شد و از دنیا رفت.
رگ‌های قلب باب بنسون، بازیکن 33 ساله آرسنال در 19 فوریه سال 1916 و بعد از دیدار برابر ریدینگ بسته شده و درگذشت.
در تاریخ پنجم سپتامبر 1931، جان تامسون بازیکن سلتیک در سن 22 سالگی و بعد از برخورد با بازیکن رنجرز، از ناحیه جمجمه دچار شکستگی شده و فوت کرد.
سانحه هوایی مونیخ در روز 6 فوریه سال 1958 رخ داد و پرواز بریتیش ایرویز در سومین تلاش خود برای پرواز از فرودگاه مونیخ سقوط کرد. در این هواپیما بازیکنان و مربیان منچستریونایتد حضور داشته و در نهایت ۲۰ نفر از ۴۴ سرنشین هواپیما، هنگام سقوط جان باختند و بقیه به‌شدت آسیب دیدند. سه نفر دیگر نیز در بیمارستان از دنیا رفتند که در نتیجه مجموع جان باختگان این حادثه به ۲۳ رسید و ۲۱ نفر نیز جان سالم به در بردند که بابی چارلتون مشهورترین آن‌ها بود.
مارک ویوین فوئه، بازیکن تیم ملی کامرون در تاریخ 26 ژوئن سال 2003 و در خلال برگزاری جام کنفدراسیون‌ها درگذشت. این بازیکن در جریان دیدار تیم ملی کامرون برابر کلمبیا در مرحله نیمه‌نهایی این رقابت‌ها دچار حمله قلبی شد و به‌سرعت به بیمارستان منتقل شد اما در نهایت، تلاش پزشکان برای ریکاوری جواب نداد و این بازیکن کامرونی از دنیا رفت. باشگاه‌های منچسترسیتی و لانس هم پیراهن‌های شماره 23 و 17 را که روزی بر تن این بازیکن کامرونی بود به احترام او بایگانی کردند.
هادی نوروزی، کاپیتان و ستاره 30 ساله پرسپولیس در تاریخ 9 مهر 1394 و در نزدیکی صبح در خواب جان سپرد تا یکی از تلخ‌ترین اتفاقات تاریخ فوتبال ایران رقم بخورد. درگذشت نوروزی که در ابتدای همان فصل کاپیتان پرسپولیس شده بود، فوتبال ایران و همبازیان او را در شوک فروبرد و هنوز هم هواداران پرسپولیس، در هر دیدار و در دقیقه 24، یاد او را زنده نگه می‌دارند.
آنتونی پوئرتا، هافبک اسپانیایی سویا تنها 22 سال داشت که طی یک حادثه دردناک از دنیا رفت. این بازیکن در تاریخ 28 اگوست سال 2007 میلادی و در جریان دیدار ختافه برابر سویا و هنگام حمله به سمت دروازه حریف، دچار حمله قلبی شد و درگذشت؛ البته پوئرتا در جریان بازی با کمک پزشکان احیا شد، اما دوباره در رختکن شرایطش وخیم شده و درگذشت. پوئرتا سابقه بازی در تیم ملی اسپانیا و همچنین کسب افتخارات فراوانی از جله فتح لیگ اروپا و سوپرلیگ اروپا در دوران کوتاه حضور خود در باشگاه سویا را داشت.
دنیا خارکه در تاریخ هشتم آگوست سال 2009 و درحالی‌که 26 سال داشت، درگذشت. این بازیکن در جریان اردوی پیش فصل اسپانیول و هنگامی‌که در حال صحبت کردن با همسرش بود دچار حمله قلبی شده و از دنیا رفت. خارکه رابطه خوبی با آندرس اینیستا ستاره و کاپیتان بارسلونا داشت و اینیستا بعد از گلزنی در فینال جام جهانی 2010، گل خود را به بازیکن فقید اسپانیایی تقدیم کرد.
نوید استادرحیمی
