یادداشت
دعوا و جنجال کمتر، فوتبال بهتر؛ رویای شهرآورد اروپایی
تصاویر نوستالژیک شهرآوردهای قدیمی که به بهانه روبه‌رو شدن استقلال و پرسپولیس پخش می‌شود، در چند نقطه مشترک است: چمن خراب، خشونت بیش از اندازه و اشتباهات عجیب بازیکنان که بیش از همه نتیجه احساساتی شدن است.
به گزارش ایلنا، در آن سال‌ها هیجانی که از چند روز قبل شروع می‌شد و در جریان نود دقیقه به اوج می‌رسید، معمولا بعد از بازی جایش را به نارضایتی بابت یک نمایش ناامیدکننده می‌داد. اکثر این دوئل‌های قرمز و آبی پایین‌تر از سطح انتظارات هواداران بود و کیفیت فنی مناسبی نداشت. توجیه مربیان هم اکثرا این بود که نباختن در این بازی برای هواداران اهمیت زیادی دارد و نمی‌توان نتیجه را فدای زیبایی بازی کرد. از طرفی مدعی بودند احساسی شدن بازیکنان اجازه نمی‌دهد خیلی روی اجرای فرامین تمرکز کنند.
می‌توان با کمی ساده‌سازی به یک رابطه ریاضی خطی رسید بین احساسات و هیجان کاذب کمتر و فوتبال فنی‌تر و باکیفیت‌تر. هر قدر بازیکنان و بخصوص مربیان بیشتر درگیر حاشیه و رجزخوانی شوند، تمرکز کمتری برای طراحی و اجرای نقشه بازی خواهند داشت و بالعکس.
موافقان و مخالفان کری خواندن بازیکنان هم در برنامه نود بحث جالبی داشتند. بزیک و روانخواه، از بازیکنان سابق پرسپولیس و استقلال معتقد بودند کری‌های مرسوم برای بازیکنان شایسته نیست و بهتر است نزد هواداران باقی بماند، در عوض بازیکنان بهتر است روی بازی و عملکردشان درون زمین تمرکز کنند. رهبری‌فرد و عمران‌زاده اما طرفدار سرسخت کرکری و دعواهای لفظی قبل از بازی و گرد و خاک حین بازی بودند.
رهبری‌فرد را بیشتر با خطاهایش به یاد داریم و حنیف هم به شوخی گفت که سنگ کلیه بازیکن حریف را خارج می‌کرد! شهرآوردهای قدیمی خشونت آزاردهنده‌ای داشت که اگر داوران اغماض نمی‌کردند هر بار باید بازیکنان زیادی اخراج می‌شدند. با این حال خبر زیادی از فوتبال نبود. در آن سال‌ها هر دو تیم بازیکنان بزرگی داشتند، ولی هیجان و آدرنالین، آنها را به جای برنامه تیمی و کارهای تمرین‌شده به سمت توپ‌های بلند و فوتبال احساسی می‌برد.
می‌توانیم ادعا کنیم که در این سال‌ها کیفیت فوتبال در شهرآورد بهتر شده. احساس کمی مهار شده و بازیکنان به برنامه و تاکتیک مجهز شده‌اند. نقش اتفاقات کمتر شده و تیم‌هایی که نقشه بهتری داشته باشند، احتمال بیشتری برای موفقیت دارند. در نتایج سال‌های گذشته می‌توان نقش تصمیمات مربیان در موفقیت و ناکامی تیم‌ها را به وضوح دید و بازی‌ها را در قالب اصول فوتبال تحلیل کرد. عصری که بازیکنان را با سلاح عرق به پیراهن به زمین می‌فرستادند گذشته و حالا باید برای بستن تیم حریف و باز کردن دفاعش نقشه دقیقی داشت. زدن گل اول دیگر برای بردن یا حداقل نباختن کفایت نمی‌کند و مربی باید برای ثانیه اول تا آخر بازی ایده داشته باشد.
شطرنجی که منتظرش هستیم
بعد از سال‌ها قرار است مربیان خارجی روی نیمکت دو تیم بنشینند. وقتی مربیان استقلال و پرسپولیس نتوانستند انتظارات هواداران را برآورده کنند، دو باشگاه به ناچار سراغ مربیان اروپایی رفتند. پرسپولیس 3 سال قبل برانکو را آورد و او توانست تیم میانه جدولی لیگ را به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برساند.
استقلال هم در پایان هفته هشتم به این جمع‌بندی رسید که پروژه منصوریان شکست خورده و سراغ شفر رفت تا با او دوباره به جمع مدعیان برگردد. حضور این دو مربی انتظارات را از بازی پنج‌شنبه بالاتر برده، حتی اگر زمان زیادی از آمدن مربی آلمانی استقلال نگذشته باشد.
در سال‌های قبل مربیان خارجی مثل آری هان، کخ و برانکو روی نیمکت دو تیم نشسته‌اند، در حالی که طرف مقابل یک مربی ایرانی بوده، ولی این بار قرار است شطرنج نیمکت‌ها کاملا اروپایی باشد. البته حضور مربیان غیرایرانی شاید به تنهایی هیچ امتیازی محسوب نشود، ولی حداقل این حسن را دارد که فضای ذهنی آنها با پیشکسوتان سابق دو تیم متفاوت است و بیش از آنکه گرفتار این رقابت و خصومت پرسابقه شوند، روی بخش فنی ماجرا تمرکز می‌کنند و می‌توان انتظار داشت که بتوانند این منطق و آرامش را به بازیکنان هم تزریق کنند.
آرمن ساروخانیان
