ولز؛ این اوج پرواز پسران اژدها نبود....

به گزارش ایلنا، بی رحمانه بود،خیلی زیاد،خیلی تلخ. ولز بدون رهبر خود حذف شد، اژدهایی که آتش نداشت، تیمی که می توانست با یک تساوی راهی نبرد پلی آف جام جهانی شود، اما در خانه و دیدگان طرفداران شکست را پذیرفتند و نتوانستند جلوی اشک هایشان را بگیرند، افسوس خوردند و این نسل طلایی باید از خانه جام جهانی را نظاره گر باشند.

در شبی که گرت بیل نبود، کریس کلمن گفته بود ( ترکیب فعلی ولز نسل طلایی این کشور می باشد آن هم با لبخند در کنفرانس مطبوعاتی گفت.) 

قرار بود در نبود بیل، لاورنس و بن وودبورن آتش اژدها باشند، اما نتوانستند، دریغ از یک لحظه جادویی! گفته بودند می خواهیم شادی را به کشور بازگردانیم اما خلاف مسیر آرزو ها راه را طی کردند.

در سوی دیگر جمهوری ایرلند آرزو های خودش را داشت، آن ها آمده بودند پیروز باشند و جایگرین ولز در مرحله پلی آف باشند، فقط آمده بودند پیروز بشوند و به کشورشان برگردند.

ولز در شبی که همه جوره بر مهمان خود سوار بود شکست خورد، آن ها 72 درصد مالکیت توپ را بر عهده داشتند اما بی فایده بود، شانزده شوت زدند اما فقط چهار تای آن ها در قفس توری ایرلندی ها بود که آن هم سود و نفعی نداشت. ده کرنر و هر کدام یکی پس دیگری تلف می شد و از بین می رفت.

همه چی بیش از ایرلند بود اما آن تیمی که بازی را پیروز شد ایرلند بود، آن فردی که با یک تیر بر قلب اژدها زد جیمز مک کلین بود، کسی که اسطوره کشورش شد و در افسانه ها دشمن دیرینه ولز، همان کسی که با پشت کردن به سرود کشور بریتانیا بسیار خبرساز شده بود، همان فردی که فصل گذشته جزو بازیکنانی بود که در سخت کوشی جزو بهترین ها بود.

او موجب شکوفایی انقلابی فوتبالی در کشورش شد.

بیل جزو ستارگانی خواهد بود که جام جهانی را ازدست داده است، شاید اگر او در مستطیل سبز بود، جریان و داستان طور دیگری رقم می خورد، آتش اژدها ترسناک تر می بود. 

در دیگر بازی صربستان با یک گل گرجستان را شکست داد و مستقیم به عنوان تیم اول مسافر روسیه شد.

مردان مارتین اونیل به عنوان تیم دوم به پلی اف رفتند و ولزی ها با تمام آرزو هایشان با نسیم ورزشگاه کاردیف بر باد رفتند.

مردان کریس کلمن همان کسانی بودند که در یورو شگفتی آفریدند و بلژیک پُر ستاره را به زانو در آورده بودند، همان کسانی بودند که اگر هم باختند و حذف شدند به تیمی نتیجه را واگذار کرده بودند که در پایان قهرمان یورو شد.

اما با این وصف طرفداران ولز هرگز شکست تلخ مقابل ایرلند را به فراموشی نخواهند سپارد زیرا با یک تساوی شادی را در کشور خود می دیدند.

قطعا همان کودک شش ساله که تمام لنز دوربین های کاردیف بر او زوم شده بود و اشک هایش بی پایان بود و بی پایان ؛ هرگز فراموش نخواهد کرد.

آیا گرت بیل تا 2022 تحمل خواهد کرد؟؟

ولز و آرزو هایی که مشخص نیست چه زمانی تحقق پیدا کند اما آن ها در کشورشان اژدها های پلاستیکی لقب گرفته اند، اژدهایی که روز گذشته آتش نداشت.! 

فوتفان/ ابولفضل کریم آبادی