اتفاقات عجیب در هفته اول لیگ وزنه برداری!
هفته اول لیگ وزنه برداری ایران با تصمیمات عجیب و غیرقانونی بزرگی همراه بود که سوالات زیادی را به همراه داشت.
به گزارش ایلنا، هفته نخست پیکارهای لیگ برتر وزنه‌برداری باشگاه‌های کشور با حضور ۱۲ تیم در دو بخش بزرگسالان و جوانان در پایتخت برگزار شد. رقابتی که از جهتی خوشحال‌کننده است، چراکه با رفع تعلیق و بازگشایی تالار وزنه‌برداری ایرانیان در تهران و مجموعه ورزشی آزادی برگزار شد. با این حال، نخستین هفته این دوئل باشگاهی، علاوه بر نقاط قوت و لحظات تحسین‌برانگیزی که داشت، حاوی نکات منفی نیز بود که اگر برطرف نشوند، قطعاً در پیکارهای مهم و معتبر بین‌المللی پیش‌رو تبدیل به پاشنه‌آشیل ما خواهد شد.
بی‌توجهی هماهنگ شده ملی‌پوشان به پروتکل‌های داوری
مهم‌ترین نکته و نقطه ضعف رقابت‌های هفته نخست لیگ برتر وزنه‌برداری، به‌ویژه در روز دوم و رقابت دسته وزنی ۹۴کیلوگرم، بی‌توجهی و نادیده گرفتن برخی پروتکل‌ها و قوانین بین‌المللی داوری توسط برخی از ستاره‌های جوان و پرامید تیم ملی کشورمان بود. یکی از واضح‌ترین تخلفات، بستن چسب و تیپ مشکی رنگ روی کف دست علی عالی‌پور، ملی‌پوش پرامید ۹۴کیلوگرم، در حرکت یک‌ضرب و دوضرب بود. این تخلف در رقابت‌های بین‌المللی، قطعاً با تذکر کنترل فنی، داوران و هیأت ژوری همراه خواهد بود، زیرا استفاده از هر وسیله‌ای که موجب کمک به وزنه‌بردار برای برقراری اتصال بیشتر بین دست و هالتر شود، (به جز پودر منیزیم که قانونی است) تخلف محسوب می‌شود و حتی ممکن است منجر به حذف حرکت وزنه‌بردار و از دست رفتن فرصت طلایی او شود. جای سؤال است که چگونه هیأت ژوری، کنترل فنی و داوران مسابقه به این تخلف عینی توجه نکردند و به وزنه‌بردار و مربیانش تذکر جدی ندادند. این احتمال وجود دارد که موضوع با هماهنگی داوران بوده باشد، اما حتی در چنین شرایطی، در رقابت‌های بین‌المللی که قوانین و مقررات موبه‌مو اجرا می‌شود، این وزنه‌بردار چگونه می‌خواهد به هالتر دست بزند؟
رکوردشکنی بدون کنترل وزن و تست دوپینگ؟
نکته تلخ دیگر، پس از درخشش دو جوان ملی‌پوش کشورمان در روز دوم هفته نخست لیگ برتر وزنه‌برداری، عملکرد غیرحرفه‌ای تیم تبلیغاتی مجموعه وزنه‌برداری بود. وزنه‌بردارانی که در لیگ روی تخته رفتند، همان‌طور که مشاهده شد، نه قبل و نه بعد از اجرای حرکات مانند رقابت‌های معتبر بین‌المللی، کنترل وزن نشدند و تست دوپینگ ندادند. بنابراین، اگرچه حمله موفق معینی و عالی‌پور به رکوردهای استاندارد جهانی در دسته وزنی
۹۴ کیلوگرم اتفاقی امیدوارکننده هم برای خود وزنه‌برداران و هم برای اهالی وزنه‌برداری بود، اما با توجه به اینکه نکات فنی و استانداردهای لازم برای ثبت رسمی این رکوردها رعایت نشد، انعکاس و بازتاب این اتفاق در شرایط فعلی به هیچ وجه حرفه‌ای نبود. بدون شک انگیزه و امید جوانان ما قابل تحسین است، اما کافی است نگاه کنیم که در کجای دنیا رقبای نامدار شبیه ما مشت خود را باز کرده و قبل از آوردگاه‌های جهانی توان خود را به نمایش می‌گذارند.
اگر معینی و عالی‌پور آسیب می‌دیدند، چه کسی پاسخگو بود؟
بدون شک، رقابت شانه‌به‌شانه و درخشش ستاره‌های جوان ملی‌پوش باعث رونق وزنه‌برداری می‌شود و تنور این رشته المپیکی را داغ می‌کند، اما سؤال مهم این است که مجموعه تصمیم‌ساز وزنه‌برداری، برگزارکنندگان این رقابت در سازمان لیگ و مسئولین و مربیان باشگاه‌ها که ملی‌پوشان را در اختیار دارند، در صورت بروز آسیب‌دیدگی چه پاسخی داشتند؟ اگر خدایی ناکرده در کورس رقابت بین ستاره‌های جوان ملی‌پوش در دسته ۹۴کیلوگرم، مانند علی عالی‌پور و علیرضا معینی یا دیگر وزنه‌برداران مدعی در دسته‌های وزنی مختلف، شاهد آسیب‌های جبران‌ناپذیری می‌بودیم، مانند همان آسیب‌هایی که برای رسول معتمدی، سعید محمدپور و سهراب مرادی در لیگ‌های گذشته رخ داد و موجب پایان زودهنگام دوران قهرمانی آنها شد، تکلیف تیم ملی چه بود و چه کسی پاسخگوی آسیب به این قهرمانان بود؟
