گزارش ویژه/ چلسی به چه شکل پاریس را به زانو در آورد

به گزارش ایلنا، چلسی کاری کرد که غیرقابل تصور بود. در پایان تورنمنتی که اغلب به‌خاطر مسائل غیرفوتبالی مورد انتقاد قرار گرفته بود، بازی زیبا پیروز شد. آن‌ها بهترین تیم‌های دنیا را شکست دادند و در برابر تمام احتمالات، قهرمان جهان شدند.

پاری‌سن‌ژرمن، تیمی که موفقیت‌های اخیرش حاصل فلسفه‌ای مبتنی بر کار تیمی است، توسط یک بازیکن نابود شد. کول پالمر که شش ماه دشوار را پشت سر گذاشته بود، با ارائه نمایشی درخشان بار دیگر کیفیت بالای خود را یادآوری کرد و آبی‌ها را به جاودانگی رساند: دو گل و یک پاس گل.

جام جهانی باشگاه‌ها از ابتدا درگیر جنجال و انتقاد بود. بسیاری آن را افزودنی غیرضروری به تقویم فشرده فوتبال می‌دانستند، در حالی که رئیس فیفا، جیانی اینفانتینو، با اهدافی شخصی و سیاسی در مرکز توجه قرار گرفت. اتحادیه جهانی بازیکنان (FifPro) او را «مردی که خود را خدا می‌داند» خواند، چرا که برای نشستی کلیدی درباره رفاه بازیکنان حاضر نشد. فیفا متهم شد که صدای اصلی‌ترین بازیگران فوتبال را خاموش می‌کند.

با نزدیک شدن به آغاز بازی در ورزشگاه مت‌لایف، جمعیت غیرمعمولی در ورزشگاه گرد آمد. فیفا تلاش کرد تا موفقیت تورنمنت را با نمایش‌هایی همچون اجرای رابی ویلیامز، حجم زیاد آتش‌بازی، سرود ملی ایالات متحده و عبور هواپیماهای نظامی به نمایش بگذارد. دونالد ترامپ نیز در جایگاه ویژه در کنار اینفانتینو نشسته بود، درست در سالگرد سوءقصد سال گذشته به جانش، که حضور نیروهای امنیتی و سرویس مخفی را توجیه می‌کرد.

اگر پاری‌سن‌ژرمن، همان‌طور که بسیاری انتظار داشتند، برنده می‌شد، فوتبال موضوع اصلی بحث نمی‌بود. این برد صرفاً تأیید می‌کرد که تیم پاریسی، ساخته لوئیس انریکه، شکست‌ناپذیر است. اما چلسی فیلمنامه را تغییر داد و تمرکز را از سیاست به فوتبال برگرداند.

هیچ‌کس واقعاً نمی‌دانست تیم انزو مارِسکا چه برنامه‌ای دارد. شاید عقب بنشینند و روی ضدحمله حساب کنند؟ نه این‌طور نشد.

چلسی با نیت تهاجمی شروع کرد. آن‌ها پاریسی‌ها را به عقب راندند و با پرس شدید، همان کاری را کردند که معمولاً PSG با رقبا انجام می‌دهد. لحظه‌ای همه فکر کردند کول پالمر گل اول را زده، اما ضربه‌اش به تور پشت دروازه خورد.

اما او اشتباهش را تکرار نکرد. در دقیقه ۲۲، با پاسی از مالو گوستو، توپ را از بیرون محوطه به گوشه پایین دروازه دوناروما فرستاد.

هشت دقیقه بعد، پالمر با حرکتی مشابه و استفاده از دریبل، گل دوم را زد. نقش ژائو پدرو در این گل کلیدی بود؛ با فرار هوشمندانه‌اش فضا را برای پالمر باز کرد.

در ادامه نیمه اول، پالمر پاس عمقی‌ای را به پدرو داد تا او با چیپ زیبایی گل سوم را بزند. در آن لحظه، حتی برای PSG نیز بازگشت دشوار به نظر می‌رسید.

پاری‌سن‌ژرمن که اخیراً با اتکا به بازیکنان جوان موفق به قهرمانی اروپا شده بود، این بار اسیر بی‌تجربگی خود شد. دِزیر دوئه می‌توانست قبل از گل اول چلسی گلزنی کند، اما پاس برگشت اشتباهی به حکیمی داد.

نمایش پر زرق‌وبرق آمریکایی در بین دو نیمه شاید انگیزه‌ای برای PSG بود، اما دمبله با ۳۵ گل فصل، از فاصله نزدیک با واکنش دیدنی رابرت سانچز ناکام ماند.

چلسی سپس بازی را کند کرد و PSG را عصبانی. مارک کوکوریا در محوطه‌اش خطا شد و به زمین افتاد. ژوائو نوس تلاش کرد او را بلند کند و در لحظه‌ای احساسی، موهای فرفری او را کشید. اما VAR وارد عمل شد و کارت قرمز مستقیماً برای نوس نمایش داده شد.

در پایان، درگیری‌هایی بین بازیکنان دو تیم رخ داد. دوناروما و انریکه کنترل خود را از دست دادند و حتی انریکه به صورت پدرو ضربه زد.

اما همان‌طور که چلسی برای جشن گرفتن نزد هوادارانش رفت، پیروزی آن‌ها احساسی بزرگ و تاریخی داشت. نه فقط به‌خاطر قهرمانی، بلکه به‌خاطر حریف و نوع برد.

آیا این اوج پروژه بازسازی چلسی است؟ احتمالاً نه. اما گامی بلند به سوی اثبات شایستگی آن‌ها برای قرار گرفتن در میان بزرگان است.