از کوپا آمه‌ریکا تا کارگری در نیویورک؛ سرنوشت متفاوت بازیکنی که مقابل مسی و رونالدینیو بازی کرد
زندگی فراز و نشیب‌های زیادی دارد، و فوتبالیست‌ها هم از این قاعده مستثنا نیستند. داوید «ال چولیتو» کیروز، بازیکن پیشین تیم ملی اکوادور که سابقه بازی در کوپا آمه‌ریکای ۲۰۱۱ و مصاف با ستاره‌هایی چون لیونل مسی و رونالدینیو را دارد، این روزها در ایالات متحده به‌عنوان کارگر تأسیساتی فعالیت می‌کند و در ۴۲ سالگی، زندگی‌ای کاملاً متفاوت از دوران حرفه‌ای‌اش را تجربه می‌کند.
به گزارش ایلنا، کیروز این روزها تنها ۴۰ دقیقه با نیویورک فاصله دارد؛ شهری که هم‌اکنون میزبان نیمه‌نهایی و فینال جام جهانی باشگاه‌هاست، اما او دیگر نه روی چمن بلکه در کارگاه‌های ساختمانی روزگار می‌گذراند.
شروعی عجیب، صعودی سریع
او داستان شروع متفاوتش را این‌گونه روایت می‌کند:
«۱۷ سالم بود و هنوز مشغول تحصیل بودم. مربی‌های تیم ملی نوجوانان اکوادور منو توی خیابون در حال بازی دیدن و دعوت کردن. در واقع من هیچ تیمی نداشتم. بعدش یه بازی دوستانه با تیم زیر ۲۰ سال برگزار شد و همون‌جا بود که منو مستقیم به اون تیم ارتقا دادن.»
پس از آن بود که تیم ناسیونال کیتو با او قرارداد بست و او خیلی زود در ۱۸ سالگی وارد دنیای حرفه‌ای شد. در ادامه به باشگاه‌های بزرگی چون بارسلونا گوایاکی، امه‌لک، لیگا دِ کیتو و دپورتیوو کیتو رفت و دوران حرفه‌ای‌اش را با تیم اولمدو ریو‌بامبا به پایان رساند.
کوپا آمه‌ریکا، لیبرتادورس و رویارویی با ستاره‌ها
کیروز در کارنامه‌اش حضور در رقابت‌های کوپا لیبرتادورس و کوپا آمه‌ریکای ۲۰۱۱ را دارد؛ تورنمنتی که برای او به یکی از افتخارآمیزترین لحظات حرفه‌ای‌اش تبدیل شد.
«اون دوران، دوران خوبی برام بود. حضور در کوپا آمه‌ریکا همیشه یکی از رویا‌هام بود و برام و خانواده‌م دستاورد بزرگی محسوب می‌شد. با بازیکنایی مثل مسی و رونالدینیو روبه‌رو شدم، و توی لیبرتادورس هم مقابل نیمار بازی کردم. هنوزم که بهش فکر می‌کنم هیجان‌زده می‌شم.»
او همچنین به یک بازی خاص در سال ۲۰۰۷ اشاره می‌کند: بازی دوستانه‌ای به نام «تیم ستارگان مقابل دوستان رونالدینیو» که در آرژانتین برگزار شد و در آن، کیروز و کریستین «چوچو» بنیتز فقید، نمایندگان اکوادور بودند.
زندگی جدید در آمریکا، اما دور از فوتبال نه
پس از خداحافظی از فوتبال حرفه‌ای، کیروز به‌دلیل اوضاع بی‌ثبات در کشورش راهی ایالات متحده شد و در آن‌جا شغلی متفاوت را تجربه کرد.
«وقتی رسیدم، با یه شرکت ساختمانی شروع به کار کردم. رئیس شرکت یکی از همشهری‌هام از گوایاکیله. الان کارم نصب اینترنت، تلویزیون و سیستم‌های دیگه‌ست. شکر خدا زندگیمون ثبات داره، بچه‌هام مشغول تحصیلن و اوضاع خوبه.»
با این حال، علاقه‌اش به فوتبال هنوز تمام نشده است. او به‌همراه دوستان و هم‌تیمی‌های سابقش در لیگ ملی مهاجران در آمریکا بازی می‌کند:
«کنار اکوادوری‌های دیگه هنوز فوتبال بازی می‌کنم. لیگ رقابتیه و سطحش بالاست. کنار زمین بودن سخته، ولی کم‌کم باهاش کنار اومدم. فوتبال هیچ‌وقت از آدم جدا نمی‌شه.»
