رکود گلزنی ستاره‌ها در جزیره: مهاجمان لیگ برتر بی دندان شده‌اند!
سه بازیکن خط حمله لیورپول پیشتاز هستند اما این یک فصل تاریخی ضعیف از لحاظ آماری در مقابل دروازه برای مهاجمان مشهور لیگ برتر بوده است.
به گزارش ایلنا، مهاجمان لیگ برتر مثل گذشته گل نمی‌زنند. در سه دوره اخیر، کفش طلا به بازیکنی تعلق می‌گیرد که 23 یا 22 گل به ثمر می‌رساند، در حالی که در هفت دوره قبل از آن حداقل یک بازیکن بیش از 25 گل و سه بار بیش از 30 گل زده است. اما این الگو در فصل 2021-2022 شدیدتر شده است که در آن بازیکنان لیورپول سه جایگاه برتر را تشکیل می دهند - محمد صلاح، سادیو مانه و دیوگو جوتا - و هیچکس خارج از این باشگاه بیش از 10 بار گلزنی نکرده است. با این سرعت، این بدان معناست که هیچ بازیکن غیر لیورپولی بالاتر از 15 گل نخواهد رسید، وضعیتی که در بازی مدرن بی سابقه است!
با کمال تعجب، این به طور کلی موجب به ثمر رسیدن گل‌های کمتری تبدیل نشده است. در واقع میانگین 2.77 گل در هر بازی در سراسر لیگ تاکنون کمی بالاتر از میانگین آمار 10 ساله 2.70 گل است. در نتیجه، دلایل این روند می‌تواند تاکتیکی باشد. بخشی از یک تغییر فرهنگی گسترده‌تر در مورد نقش مهاجم در بازی مدرن و تغییر الگوهای بازی در انتهای بالای جدول لیگ برتر. شاید انتظار فزاینده‌ای از مهاجمان کناری برای کمک به گل‌ها وجود داشته باشد، همانطور که تیم یورگن کلوپ در طول دورانی که روبرتو فیرمینو به عنوان مهاجم مرکزی بازی کرد، انجام داد یا شاید این نشان دهنده پیشرفت در هوش تاکتیکی لیگ برتر باشد. از سال 2016، هجوم تاکتیک‌پردازان زیرک که از الگوهای هجومی بسیار سازمان‌یافته بر فردگرایی ترجیح می‌دهند (یعنی آنتونیو کونته، کلوپ و پپ گواردیولا)، لیگ برتر را به یک بازی سیستمی تغییر داده‌اند. بنابراین، زمانی که نقش‌ها تخصصی‌تر شوند و با اولویت دادن به ساختار و شکل، بازیکنان در مجموعه مهارت‌های خود جهانی‌تر شوند، گل‌ها به‌طور یکنواخت توزیع می‌شوند.
اما این ممکن است کمی بیش از حد عمیق در داده های گلزنی خوانده شود. به هر حال، خارج از جمع تاپ سیکس، مهاجمان در چند سال گذشته به‌طور قابل توجهی گل‌های کمتری دریافت نکرده‌اند، در حالی که تابستان گذشته چلسی و منچستریونایتد هزینه‌های زیادی را برای گلزنان برجسته انجام دادند و منچسترسیتی هم همچنین تلاش کرد. در واقعیت، رکود در این فصل به دلیل یک سری دلایل مجزاست اما قبل از اینکه به آنها بپردازیم، یک کلمه در مورد تأثیر طاقت فرسای همه گیری کرونا لازم است: مصدومیت. مصدومیت‌ها اتفاقاً به تعدادی از بهترین گلزنان رسیده است، با جیمی واردی (12 بازی از دست رفته)، دومینیک کالورت-لوین (17) و پاتریک بامفورد (20) که همگی با مصدومیت در این فصل دست و پنجه نرم می‌کنند.
منچسترسیتی در مسیر به ثمر رساندن 90 گل در لیگ این فصل است اما تنها رحیم استرلینگ دو رقمی است، در حالی که عملکردهای اخیر نشان می‌دهد که چرا گواردیولا در تابستان هری کین را می‌خواست. احساس می‌شود که سرعت همه چیز در یک سوم پایانی کاهش می یابد زیرا سیتی حرکت یک مهاجم بی رحم را از دست داده است. آنها در سه ماه گذشته در پنج بازی یک گل به ثمر رسانده اند.
اگر گواردیولا در تابستان کین یا ارلینگ هالند را به خدمت بگیرد، می‌توانیم انتظار داشته باشیم که سیتی یک بار دیگر یک مهاجم برتر در جدول حضور داشته باشد، همانطور که در زمانی که سرخیو آگوئرو در اوج خود بود، همیشه این کار را انجام می‌داد. سیستم بدون مهاجم طراحی نشده است. در چلسی، مشکلات روملو لوکاکو در حل مشکلات به خوبی ثبت شده است. عملکرد او بسیار ضعیف بوده و به نظر می رسد که او با سیستم توماس توخل هماهنگ نیست، با این که این بازیکن بلژیکی در اینتر در کنار لائوتارو مارتینز بهترین عملکرد را داشت. تمایل چلسی برای بازی سریع در مرحله انتقال لزوماً به صلاح لوکاکو نیست و همچنین استفاده روزافزون آنها از او به عنوان یک مهاجم هدف، انتظار دارند که شماره 9 با پشت به دروازه بازی کند، مناسب نیست. مصدومیت‌‌های لوکاکو (۹ بازی از دست رفته) روی این روند اثرگذار بوده است. بدون لوکاکو، چلسی یک گلزن قابل اعتماد ندارد. کای هاورتز ترجیح می دهد کوتاه بیاید و موقعیت خلق کند در حالی که ضربات پایانی تیمو ورنر بسیار ضعیف است، بنابراین میسون مانت با 7 گل بهترین گلزن باشگاه است.
مشکلات خلاقیت منچستریونایتد باعث شده که آنها به طور میانگین 1.63 گل در هر بازی داشته باشند که آنها را در مسیر بدترین عملکرد خود در پنج سال گذشته قرار داده است. بخش بزرگی از این مشکل جذب مهاجم اشتباه در تابستان است. کریستیانو رونالدو به وضوح برای اوله گونار سولسشر و رالف رانگنیک مناسب نیست.
رونالدو در شرایطی که تیمش مالکیت توپ را در اختیار دارد و در مواقعی که مالکیت توپ را در اختیار ندارد، به اندازه کافی در فضای پرفشار لیگ برتر مدرن عمل نمی کند. سن و سبک بازی او مانع از نزدیک شدن او به صدر جدول گلزنان می شود. علاوه بر این، یونایتد به ساخت حملات بسیار آهسته ادامه می دهد تا از خط حمله سریع خود حداکثر استفاده را ببرد و همچنان در سراسر زمین نامتعادل به نظر می رسد و به حریف اجازه می دهد تا در عمق بنشیند و آنها را ناامید کند. با این حال، اخیراً آنها به ارقام بالای گل‌های مورد انتظار [xG] رسیده اند اما نتوانستند شانس خود را تبدیل به گل کنند.
آرسنال در ژانویه، پیر امریک اوبامیانگ، مهاجم اصلی خود را از دست داد، اگرچه او قبلاً فصل ضعیفی را پشت سر می گذاشت. باز هم، مسائل آنها به جای یک تصمیم تاکتیکی برای به اشتراک گذاشتن گل‌ها، صرفاً به دلیل کمبود یک مهاجم خوب است. سرانجام حماسه نقل و انتقالات کین در تابستان تأثیر بدی بر نیم فصل اول او گذاشت، اما شماره 10 تاتنهام اکنون به بهترین حالت خود بازگشته و احتمالاً تا ماه می به سرعت در جدول گلزنان صعود خواهد کرد.
تابستان گذشته تلاش هماهنگی برای بهبود وضعیت مهاجمان لیگ برتر به سمت بالای جدول انجام شد، اما نتیجه نداد. لوکاکو و رونالدو در زمانی که کین در اسپرز ماند و از پیگیری منچسترسیتی ناامید بود، عملکرد ضعیفی داشتند. عجیب است که در عصر مهاجم گلزن در سراسر اروپا - صلاح، کیلیان امباپه، هالند، کریم بنزما، روبرت لواندوفسکی، دوشان ولاهوویچ - لیگ برتر، که می‌توان گفت قوی‌ترین لیگ برتر است، تعداد کمی از آنها را دارد. تابستان امسال، ابرباشگاه‌ها دوباره تلاش خواهند کرد تا این مشکل را اصلاح کنند. هیچ دلیل تاکتیکی گسترده‌تری برای خاص بودن کورس این فصل برای کفش طلا وجود ندارد. سال آینده پس از اینکه منچسترسیتی، چلسی، آرسنال و منچستریونایتد همه به دنبال یک مهاجم بی‌رحم برای تکمیل تیم خود می‌گردند، احتمالاً به سطح عادی باز خواهند گشت.
