کریستین اریکسن، یکی از خودمان

درباره این موضوع دو راه وجود ندارد. بعد از ظهر شنبه یک باد سرد یخی، وحشتناک، اروپا را فرا گرفت. کریستین اریکسن تازه به زمین افتاده بود و تمام دنیای فوتبال گرفتار درد و رنج شد. بعد از ظهر با این حادثه طاقت فرسا قطع شد. تصاویر نگران کننده هستند. این بازیکن همچنان بی حرکت و بی رمغ روی زمین است، در حالی که هم تیمی هایش در اطراف او گریه می‌کنند و دعا می‌کنند.

قلب طرفداران یخ زده است. روح از یاد تراژدی‌های نه چندان دور می‌لرزد. رنگها دیگر اهمیتی ندارند. مهم نیست اهل کجاست. او یکی از ماست کل استادیوم این را می فهمد و شروع به خواندن نام او می‌کند. او عضوی از این خانواده عظیم فوتبال است و به تمام قدرت ما نیاز دارد. شدت شعار باعث می‌شود موهایتان بدن‌تان سیخ شود. در اینجا رقابت دیگر هیچ معنایی ندارد.

دو مجموعه از طرفداران، دانمارکی‌ها و فنلاندی‌ها، در تلاشند تا تمام نفس خود را به سرباز زمین افتاده خود بدهند. اکوی صدا آنها از استادیوم و از مرزها عبور می‌کند. آن دسته از ما که عاشق این ورزش هستیم با فریاد حمایت از راه دور به آن می‌پیوندیم. ما یک صدا واحد تشکیل می‌دهیم. اسپانیایی، فرانسوی، بلژیکی، ایتالیایی، آلمانی و پرتغالی همه یکصدا هستند. بیا اریکسن؛ قوی باش، کریستین.

در لحظات دشوار و پر از اضطراب مانند این، هوادار فوتبال متوجه می‌شود که آنها بخشی از یک جامعه خارق العاده هستند که با پیوندهای زیبا و قوی از همبستگی متحد شده‌اند. دیدن اریکسن که روی چمن دراز کشیده مانند این است که یکی از خودمان را در معرض خطر می‌بیند و همه با هم در آن هستیم. درباره این دو راه وجود ندارد.

به همین دلیل خانواده بزرگ فوتبال فقط می‌توانند از تیم پزشکی که در زمین به استقبال اریکسن رفتند و توانستند او را به ثبات و حیات دوباره برسانند، تشکر کنند. مهم نیست که در پایان این مسابقات چه کسی برنده شود، ما در حال حاضر یک قهرمان در این مسابقات اروپا داریم. این پزشکان هستند.

سرمقاله روزنامه مارکا چاپ یکشنبه از خوان ایگناسیو گالاردو