دست مریزاد

بابت بازی دیشب شیربچه های فوتبال ایران مقابل قهرمان اروپا با ستارگان نامداراش باید یک دست مریزاد جانانه گفت و آنها را تحسین کرد.

این مردان بزرگ نامشان را در تاریخ به ثبت رساندند چه اینکه هم در بازی با اسپانیا حق شان را داوران ندادند و هم در بازی با پرتغال .

با این وجود از نظر مردم ایران این تیم و تک تک اعضای آن سربلند و سرفرازند چرا که اگر چه به مرحله بعد صعود نکردند ولی فاتح قلب ها شدند. آنها قله قلب های یکایک ما را فتح کردند و راه زندگی کردن در سخت ترین شرایط را نشان دادند.

واقعا با این بازیکنان زندگی کردیم و در این سه بازی 90 دقیقه ایی از ایشان درس های زیادی گرفتیم.

اینکه می توان فعل خواستن را صرف کرد البته با تلاش و زحمت و ممارست و همبستگی و یکی بودن دلها برای یک هدف.

ما از  این مرحله صعود نکردیم ولی دنیا را به تحسین واداشتیم و حالا جهان فوتبال بر روی فوتبالیست ایرانی و اراده و غیرت و مهارت ایرانی حسابی دیگر باز می کند.

اما از درجه احساس که کمی بالاتر برویم به قول مهدی مهدوی کیا و فرهاد مجیدی باید سوال کنیم که ساختار ورزش و فدراسیون فوتبال برای این بازیکنان چه کرده است؟ اغلب این بازیکنان اولین تورنمنت مهم و رسمی را می دیدند و تا بحال برای حضور در جام جهانی با 4 تا تیم بزرگ بازی نکرده بودند.

خیلی از بازیکنان داخلی حتی به کشورهای مهم اروپایی هم تا قبل از جام جهانی نرفته بودند و از طرفی بازیکنان ما در رده های پایه بازی نکرده ا ند.

ما تیم های پایه مگر داریم؟

کدام تیم پایه؟

تیم های پایه ایی باشگاههای بزرگ ما کجا هستند.

در رده های ملی نوجوانان و جوانان و امیدها چقدر سرمایه گذاری کرده ایم.

کدام یک از این ملی پوشان از رده های سنی عبور کرده اند

بله...مهدی طارمی اگر آن توپ را دقیق تر می زد....اگر  در بازی با اسپانیا سردار آزمون جای خود را از نیمه دوم به سامان قدوس می داد ...اگر داور دیدار با اسپانیا جوزده ستاره های اسپانیایی نمی شد و همه اماها و اگرهای دیگر را فرض کنیم که درست از کار در می آمد.

آیا ساختار خراب فوتبال پایه ای ما درست می شد؟

همین جام جهانی چند ده نفر با هزینه فدراسیون فوتبال به روسیه رفتند؟

آیا بجای آنها نمی شد 50 مربی برتر رده های پایه را اعزام کنیم؟

این همه لشکر و حشم می خواستیم چکار کنیم در روسیه؟

اگر چندتا مربی سازنده و مربیان جوان لیگ برتر و لیگ دسته اول و شهرستانی را می بردیم بهتر نبود؟

بیاییم به سخت افزار فوتبالمان نگاه کنیم.

به غیر از ورزشگاه آزادی که او هم براثر سومدیریت ها در حال تخریب و فرسایش است کدام ورزشگاه ایران مناسب برگزاری دیدارها و تورنمنت های رسمی است؟

ورزشگاه نقش جهان که روز افتتاحیه بادی وزید و نیمی از صندلی ها را باد برد! با این تفکر که زمین را رنگ سبز بزنیم تا در مراسم افتتاحیه مردم وضعیت کچلی زمین را نبیینند آیا می توانیم ره به جایی ببریم؟

اگر به اینها توجه نکنیم ده تا جام جهانی دیگرهم می آید و می رود و ما باید همچنان چشم به غیرت و شجات و دلیری و از خود گذشتگی فرزندان این آب و خاک داشته باشیم.

اینها غیرت را معنا کردند.

خواستن و توانستن را معنا کردند.

با هم بودن و برای هم بودن را معنا کردن.

اراده و توانمندی و هوش و نبوغ ایرانی را معنا کردند.

اینها بالاترین درجه همه خصایل خوب و بارز جوان شایسته را معنا کردند و بعد از این باید راهی دیگر را برویم.

بیاید از امروز به فکر جام جهانی قطر باشیم که خیلی زود از راه می رسد.

ببینید قطر بیخ گوش ما در بیابان های برهوت چه ورزشگاههای درست کرده است.

ورزشگاههایی که واقعا باورش دشوار است .

ورزشگاههایی که حداقل دمای هوا درون آن 10 تا 15 درجه خنک تر از هوای گرم و بیابانهای سوزان  دوحه است.

نگوییم عربها پول خود را دور می ریزند که اتفاقا خیلی خوب و درست و بجا هزینه می کنند.

پول خوب خرج می کنند و کار خوب می خواهند.

ما آیا از این همه هزینه ایی که می کنیم نصف آن هزینه ها را کار خوب در ورزشگاهها می بینیم؟!

دست مریزاد و خدا قوت به تیم ملی سرافراز و شایسته فوتبال ایران می گوییم و امیدواریم از این به بعد نرم افزار و سخت افزار ورزش و فوتبال مان را به سمت استانداردهای روز جهانی ببریم و به همان اندازه که با سرمایه گذاری خوب بر روی یک مربی کلاس اول جهانی در فوتبال می توانیم در کمتر از 7 سال از نظر ارائه تاکتیک های فوتبال به استاندارد جهانی نزدیک شویم باید از نظر مدیریتی هم با استفاده درست از نیروی انسانی ماهر و کاردیده به رشد کیفی در حد انتظار دست یابیم.

*سیدرضافیض آبادی