علی قانع:
انجمن مترجمان ایران نمی‌خواهد به اهداف کانون نویسندگان نزدیک شود
انجمن مترجمان ایران نمی‌تواند به اهداف کانون نویسندگان نزدیک شود و ترس دولت‌ها از این اتفاق، یک ترس بیهوده است.
علی قانع (مترجم) با بیان اینکه کار انجمن مترجمان ایران نباید تتها به شعار دادن ختم شود؛ به خبرنگار گفت: انجمن مترجمان ایران باید تکیه‌گاه صنفی باشد، جایی که مترجم بتواند مشکلات صنفی خود را به آن ارجاع دهد.
وی ادامه داد: یکی از معضلات بزرگی که ما آن روبه رو هستیم، ترجمه‌ی همزمان یک کتاب، توسط چند مترجم است. کتاب «دختری در قطار» را ترجمه می‌کردم و چهار ماه هم روی آن وقت گذاشتم که دیدم چند ترجمه از کتاب بیرون آمده است. این اتفاق باعث می‌شود که مخاطب نسبت به کتاب بی‌اعتماد شود. وقتی ترجمه‌ی بدی از یک اثر منتشر می‌شود، مخاطب دیگر سمت آن کتاب نمی‌رود.
قانع افزود: از دیگر مشکلات مترجمان همین قانون کپی‌رایت است. معمولاً به‌صورت شخصی نمی‌توان با نویسنده‌ی خارجی وارد مذاکره شد و حق کپی‌رایت را دریافت کرد. البته برخی ناشران این کار را به وسیله‌ی ارتباط با ناشر خارجی انجام می‌دهند، اما تعدادشان محدود است. این‌ها مسائل و مشکلاتی هستند که انجمن مترجمان می‌تواند به آن رسیدگی کند که متأسفانه هیچ اقدامی در این زمینه صورت نگرفته است.
این مترجم با بیان اینکه مترجمان خوب باید دورِ هم جمع شوند، بیان کرد: این اعتماد باید بین مترجمان به‌وجود بیاید که این صنف نه وابسته به دولت است و نه آنقدر شخصی است که وارد رانت‌‌بازی‌ها شده باشد. آن زمان است که اعتماد به وجود می‌آید. بالاخره این اتفاق باید از یک جا شروع شود.
او با اشاره به اینکه انجمن صنفی نویسندگان نباید زیرنظر مستقیم دولت باشد؛ گفت: در واقع دولت نباید متولی مستقیم این کار باشد، اما می‌تواند کاری که با ناشران انجام داد را در مورد مترجمان نیز انجام دهد. یعنی یک اتحادیه‌ی مستقل از مترجمان تشکیل دهد.
قانع افزود: اگر مترجمان، به‌طور مستقل دست به عمل بزنند و انجمنی را ایجاد کنند، قطعاً انگ‌های مختلفی به آنان می‌خورد. در نتیجه به اعتقاد من یک حرکت خودجوش نمی‌تواند پاسخگوی نیاز ما باشد. دولت باید در این زمینه نظارت داشته باشد اما نباید متولی مستقیم باشد.
این نویسنده و مترجم با بیان اینکه قطعاً انجمن صنفی مترجمان نمی‌تواند به اهداف کانون نویسندگان نزدیک شود و ترس دولت‌ها از این اتفاق، یک ترس بیهوده است، اظهار داشت: فضای ترجمه با تألیف فرق می‌کند. نوشتن، بیشتر روی خطر قرمز راه رفتن است. در واقع نویسنده با مسائلی که در این کشور وجود دارد درگیر است. اما در ترجمه تنها باید مراقب مسائل اروتیک و جنسی باشم. اثری که دیگری نوشته را تنها باید بدون خیانت به نویسنده ترجمه کرد به گونه‌ای که با فرهنگ ما همخوانی داشته باشد.
قانع در پایان سخنان خود با ابراز مخالفت نسبت به دخالت مستقیم دولت در کار ترجمه گفت: دولت نباید کانال و مسیری برای ترجمه مشخص کند. این اتفاق خوبی نیست.
