شهرداری تهران برنامه‌ای برای همکاری با سینماگران ندارد
صدر عاملی معتقد است مشکلات در هشر تهران حل نشده است وهمان بی‌نظمی سابق در شهر برقرار است و متاسفانه شهرداری تهران نیز برنامه‌ای برای به‌کار گرفتن فیلمسازان در راستای حل مشکلات شهری ندارد.
به گزارش ایلنا، فیلم سینمایی سمفونی تهران دوشنبه 1 تیرماه در برنامه سینما تک خانه هنرمندان به نمایش درآمد و رسول صدرعاملی بعد از نمایش فیلم گفت: طرحی در ارتباط با کودکی داشتم که در خانه و مدرسه مدام به او امر و نهی می‌شود و با تحکم با او برخورد می‌کنند. او هر روز فاصله بین خانه و مدرسه را طی می‌کند، و این فاصله برای او حس رهایی‌بخشی دارد و با نظم تحمیلی‌ای که برایش قابل درک نیست مقابله می‌کند. نتیجه آن هم به هم ریختن هر روزه شهر است.
وی ادامه داد: از ساخت این طرح هدف دیگری هم داشتم؛ نیت اولیه ساخت یک فیلم آموزشی بود و بعد اینکه در دل آن بتوانم با موسیقی کار کنم. در آن سال‌ها کار با موسیقی به‌شدت سخت بود و برای راحت‌ترین تیتراژی که کمی ریتم داشت دچار گرفتاری بودیم. البته همین موسیقی باعث شد فیلم را قلع و قمع کنند در حالی‌که اگر بخواهیم بیان تاثیرگذار و آموزشی برای کودک داشته باشیم، موسیقی نقش بسیار مهمی دارد. شهرداری تهران که سفارش‌دهنده کار بود در نیمه کار ما را رها کرد و فضا هم رعب‌آور بود. فیلمی که می‌توانست 90 دقیقه باشد دچار سانسور زیادی شد و به یک ساعت رسید.
صدرعاملی در پاسخ به سؤال یکی از حضار در مورد استمرار فضای شهری به تصویر کشیده شده در سمفونی تهران و نقش فیلمساز در این شرایط گفت: در حال حاضر فقط مدل ماشین‌ها عوض شده و شاسی‌ها بلندتر شده است وگرنه همان بی‌نظمی سابق در شهر برقرار است. فیلم نگاهی آرمان‌گرا دارد، از جنس دروغ‌هایی که آدم دوست دارد راست باشد. در این فیلم قصد داشتم نگاهی تلخ اما با لحنی بذله‌گو و با روایت‌گری یک کودک به شهر داشته باشم. مخاطب این فیلم هم کودکان و نوجوانان بودند. این فیلم دچار سانسور و قلع و قمع شد، امیدوار بودم تولید چنین فیلم‌هایی توسط دیگران ادامه پیدا کند ولی متاسفانه با برخوردهایی که با آن صورت گرفت، این اتفاق نیفتاد. ذکات هر فیلمساز و نویسنده‌ای پرداختن به این موضوعات تاثیرگذار و آموزش‌دهنده است. در فیلم دنبال چیز پیچیده‌ای نبودم و صرفاً می‌خواستم ضرورت آموزش نظم از دوران کودکی را گوشزد کنم. متاسفانه شهرداری تهران برنامه‌ای برای به‌کار گرفتن فیلمسازان در راستای حل مشکلات شهری ندارد. در زمان ساخت فیلم هم نه بنیاد فارابی و نه شهرداری تهران ما را تشویق نکردند.
کارگردان «من ترانه پانزده سال دارم» در پاسخ به سوالی در مورد بهترین دوره فیلمسازی‌اش گفت: پرسش دشواری است اما فکر می‌کنم دهه 70 تا اوایل دهه 80 دوره مطلوب‌تری بود که در آن به‌رغم قوانین و محدودیت‌هایی که وجود داشت، به کشف و شهود در سینمای ایران دست می‌زدیم. اما پس از آن و به‌طور ناگهانی همه چیز حالت ساده‌انگارانه پیدا کرد. فیلمسازان زیادی وارد عرصه شدند که سینما را دست‌کم گرفتند و فراموش کردند که تله‌فیلم با سینما فرق دارد. سینما عظمت، شکوه و دشواری‌های خودش را دارد و باید آن را جدی گرفت تا بتوان مردم را برای تماشای فیلم به سالن‌ها کشاند.
خسرو دهقان نیز به فضای فیلمسازی صدرعاملی پرداخت و گفت: فارغ از اینکه کارهای او را دوست داشته باشیم یا نه، صدرعاملی جزو فیلمسازانی است که دست به ساخت فیلم‌هایی متفاوت می‌زنند. خصلت کمال‌گرایی او که شاید از فعالیت روزنامه‌نگاری‌اش ریشه می‌گیرد، نیز در این فیلم عیان است.